عبدالله بن عمر: تفاوت میان نسخهها
جز
←دوره خلافت امام علی (ع)
جز (←شخصیت) |
|||
خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
==دوره خلافت امام علی (ع)== | ==دوره خلافت امام علی (ع)== | ||
هنگامی امام به خلافت رسید، [[عمار یاسر]] از حضرت اجازه خواست تا برای بیعت، با عبدالله صحبت کند. عبدالله سخنان بسیاری در تعریف حضرت بیان کرد، اما با [[علی (ع)]] بیعت نکرد.<ref> ابن قتيبة الدينوري، الإمامةوالسياسة، ۱۴۱۰ق، ج ۱، ص ۷۳.</ref>عبدالله بیشتر به دنبال عبادات فردی بود و در خود توانایی ورود در مسائل اجتماعی را نمیدید و به همین دلیل، علی(ع) به عمار فرمود عبدالله را رها کن، او شخص ضعیفی است.<ref> ابن قتيبة الدينوري، الإمامةوالسياسة، ۱۴۱۰ق، ج ۱، ص ۷۳.</ref> امام (ع) | هنگامی امام به خلافت رسید، [[عمار یاسر]] از حضرت اجازه خواست تا برای بیعت، با عبدالله صحبت کند. عبدالله سخنان بسیاری در تعریف حضرت بیان کرد، اما با [[علی (ع)]] بیعت نکرد.<ref> ابن قتيبة الدينوري، الإمامةوالسياسة، ۱۴۱۰ق، ج ۱، ص ۷۳.</ref>عبدالله بیشتر به دنبال عبادات فردی بود و در خود توانایی ورود در مسائل اجتماعی را نمیدید و به همین دلیل، علی(ع) به عمار فرمود عبدالله را رها کن، او شخص ضعیفی است.<ref> ابن قتيبة الدينوري، الإمامةوالسياسة، ۱۴۱۰ق، ج ۱، ص ۷۳.</ref> همچنین، امام (ع) در جواب شخصی که گفت من هم مانند عبدالله بن عمر کنار میروم، فرمود عبداللّه نه حق را یارى، و نه باطل را نابود کرد.<ref>شريف رضى، نهج البلاغة، ۱۴۱۴ق، ص ۵۲۱.</ref> | ||
ابن عمر با وجود بیعت نکردنش در صف مخالفان حضرت قرار نگرفت. و از مخالفان امام حمایت نکرد.<ref>ابن عثم، الفتوح،۱۴۱۱ق، ج ۲،ص ۵۲۹.</ref> برخی منابع [[اهل سنت]] آوردند عبدالله در اواخر عمرش از اینکه از علی(ع) حمایت نکرد، پشیمان و ناراحت بود و میگفت «بر هیچیک از کارهای خود پشیمان نیستم، مگر اینکه در کنار علی(ع) در مقابل فتنهگران نجنگیدم».<ref>ابن اثیر، اسد الغابة فی معرفة الصحابة، ۱۴۰۹ق، ج ۳، ص ۲۳۸.</ref> | ابن عمر با وجود بیعت نکردنش در صف مخالفان حضرت قرار نگرفت. و از مخالفان امام حمایت نکرد.<ref>ابن عثم، الفتوح،۱۴۱۱ق، ج ۲،ص ۵۲۹.</ref> برخی منابع [[اهل سنت]] آوردند عبدالله در اواخر عمرش از اینکه از علی(ع) حمایت نکرد، پشیمان و ناراحت بود و میگفت «بر هیچیک از کارهای خود پشیمان نیستم، مگر اینکه در کنار علی(ع) در مقابل فتنهگران نجنگیدم».<ref>ابن اثیر، اسد الغابة فی معرفة الصحابة، ۱۴۰۹ق، ج ۳، ص ۲۳۸.</ref> |