سید حسین طباطبایی قمی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سید حسین طباطبایی قمی''' مشهور به '''حاج آقا حسین قمی''' ([[سال ۱۲۸۲ هجری قمری|۱۲۸۲]] - [[سال ۱۳۶۶ هجری قمری|۱۳۶۶]] ه. ق)، [[فقیه]] و از [[مجتهدان]] [[شیعی]] که بعد از درگذشت [[آیت الله]] [[سید ابوالحسن اصفهانی]] [[مرجع تقلید|مرجعیت عامه]] شیعیان را به مدت سه ماه بر عهده داشت. وی به اقدامات [[رضاخان]] اعتراض کرد و از [[ایران]] به [[عراق]] تبعید شد. دستگیری او به دستور حکومت رضاخان، زمینه‌ساز تجمع و [[واقعه مسجد گوهرشاد]] شد.  

سید حسین در ۲۸ رجب ۱۲۸۲ هجری قمری در [[قم]] به‌دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی خود را در یکی از مکتب خانه‎های قم شروع کرد و پس از آن درس‌های [[نظام_درسی_حوزه#مقدمات|مقدماتی علوم دینی]] را از قبیل صرف و نحو و منطق را طی کرد و سپس برای تکمیل تحصیلات به [[تهران]] رفت. [[معالم العلماء (کتاب)|معالم]]، [[قوانین]]، [[شرح لمعه]]، و [[رسائل شیخ انصاری|رسائل]] و [[مکاسب]] را نزد اساتید آن حوزه خواند و در ۲۲ سالگی برای انجام مراسم [[حج]] راهی [[مکه]] و [[مدینه]] شد. در بازگشت وارد [[نجف]] شد و در درس آیت الله [[میرزا محمد حسن شیرازی]] شرکت کرد و پس از دو سال اقامت در سال ۱۳۰۶ قمری بار دیگر به تهران بازگشت. پنج سال در تهران به تحصیل ادامه داد و بار دیگر در سال ۱۳۲۱ ق به [[عراق]] و [[سامرا]] رفت و در مجلس درس آیت الله [[میرزا محمد تقی شیرازی]] شرکت کرد. ده سال ساکن سامرا بود و استادش توجه خاصی به وی داشته و مقلدان خود را در مسائل احتیاطی به او ارجاع می‌داد.

*[[آقا علی مدرس]]<ref>گلشن ابرار، جلد دو، ص ۵۹۱.</ref>

{{ستون-شروع|3}}

*[[مهدی حکیم]]<ref>گلشن ابرار، جلد دو، ص ۵۹۲.</ref>

==آثار علمى==

{{ستون-شروع|2}}

*حاشیه بر رساله [[ارث]] و نفقات .

*مناسک حج.<ref>گلشن ابرار، جلد دو، ص ۵۹۴.</ref>

حاج آقا حسین قمی با ورود به مشهد، با برپایی [[نماز جماعت]]، ارتباط خود را با مردم برقرار کرد و با پاسخگویی به سؤالات مردم و رسیدگی به وضعیت محرومان و مستضعفان پرداخت و زعامت و سرپرستی [[حوزه علمیه]] را به عهده گرفت و علاوه بر رسیدگی به امور محصلان علوم دینی، دانش [[فقه]] و [[اصول]] را برای طالبان علم، در منزل خود تدریس می کرد. قمی از دادن رساله و قبول مسوولیت مرجعیت امتناع می کرد، ولی با اصرار و مراجعه فراوان جمع زیادی از متدینین، [[رساله عملیه|رساله]] احکام فارسی او در سال ۱۳۵۱ قمری به چاپ رسید و مرجعیت وی از آن تاریخ آغاز شد.<ref>[http://www.ahl-ul-bayt.org/fa.php/page,24386A46294.html پورتال اهلبیت (ع).]</ref>

حاج آقا حسین نسبت به اقدامات ضد مذهبی [[رضاخان]] همیشه موضع سختی می گرفت. سرانجام پس از [[واقعه مسجد گوهرشاد]]، رژیم پهلوی، مدتی او را در [[تهران]] توقیف و در نهایت، در سال ۱۳۵۴ قمری به [[عراق]] تبعید کرد. به همین علت از این سال به بعد [[مرجعیت]] او به [[کربلا]] منتقل شد. با وجود حاج آقا حسین قمی، وضع عمومی حوزه تغییر یافت و جلسات درس و بحث رونق دیگری گرفت. او در کنار اداره حوزه و زعامت دینی مردم و انجام امور مرجعیت،‌ به تدریس و تربیت شاگردان پرداخت و دروس خارج فقه و اصول تدریس می کرد. بعد از درگذشت آیت الله [[سید ابوالحسن اصفهانی]]، قمی نیز [[کربلا]] را بعد از یازده سال ترک کرد و به [[نجف اشرف]] منتقل شد و [[مجتهدان]] نجف اشرف امر [[مرجعیت]] را بر عهده او گذاشتند.<ref>گلشن ابرار، جلد دو، ص ۵۹۲.</ref><ref>[http://www.ahl-ul-bayt.org/fa.php/page,24386A46294.html پورتال اهل بیت (ع).]</ref>

مدت مرجعیت حاج آقا حسین قمی کوتاه بود و پس از چند ماه از دنیا رفت؛ [[آیت الله]] [[سید محمدهادی میلانی]] نقل می کند: "''به حرم [[سیدالشهداء]] مشرف شدم، حاج آقا حسین قمی بالای سر مطهر نشسته بودند، به من اشاره نموده، نزد ایشان رفتم و آقا اظهار داشتند: ریاست و مرجعیت دینی بعد از آسید ابوالحسن به من روی آورده و من میترسم به دینم لطمه بخورد! من دعا میکنم شما آمین بگویید : خدایا! اگر این ریاست به دین من مضر است، جان مرا بگیر! سپس آن قدر گریه کردند که زمین از آب دیدهٔ ایشان‌ تر شد''».<ref> افق حوزه - ۱۸ دیماه ۱۳۹۲شماره ۳۸۱. [http://www.hawzah.net/fa/Magazine/View/6435/7897/101564/ بنقل از پایگاه اطلاع رسانی حوزه].</ref>

==فعالیت های سیاسی==

در نهایت علما تصمیم می‌گیرند که آیةالله قمی در اعتراض به اقدامات ضددینی رضاخان به تهران رفته و با او صحبت کند.

وی در آخرین جلسه درس خود می گوید:

قبل از حرکت، گروهی ازمردم مشهد از او می‌پرسند:« که در ملاقات با شاه چه می‌خواهید؟»

وی در دوران حضور در [[حوزه علمیه کربلا]] در جریان اشغال [[عراق]] در جنگ جهانی دوم، به همراه دیگر علمای عراقی و ایرانی مقیم این کشور، [[فتوا]]ی [[جهاد]] علیه متفقین را صادر کرد و خواهان مقابله با اشغاگران شد. حاج آقا حسین با سقوط رضاشاه به تبعید ۸ ساله خود پایان داد و در سال ۱۳۲۲ به [[مشهد]] بازگشت. او از دولت خواست که به خواسته‌هایی چون لغو [[کشف حجاب]]، انحلال مدارس مختلط، برپایى [[نماز جماعت]] و تعلیم [[قرآن]] و درس دینى در مدارس، آزادى [[حوزه علمیه|حوزه‌هاى علمیه]]، کاهش فشار اقتصادى از دوش طبقه ضعیف، تلاش براى تعمیر قبور [[ائمه بقیع]] گردن نهد. او تهدید کرد که در صورت نافرمانی دولت، اعلام مبارزه مسلحانه خواهد کرد. تهدید وی و حمایت‌های مردمی‌ سبب پذیرش خواسته‌های وی شد.<ref>[http://www.tourjan.com/?p=516 سایت تورجان.]</ref>

*[http://www.ahl-ul-bayt.org/fa.php/page,24386A46294.html پورتال اهل بیت (ع)].