سخن‌چینی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←در فقه و اخلاق
(پیوند میان ویکی و حذف از مبدا ویرایش) |
جز (←در فقه و اخلاق) |
||
| خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
=== حکم فقهی=== | === حکم فقهی=== | ||
سخن‌چینی از [[گناهان کبیره]] و [[حرام]] است.<ref>نجفی، جواهر الکلام، داراحیاء التراث العربی، ج۱۳، ص۳۱۰.</ref> [[حسن بن محمد دیلمی|دیلمی]] در [[ارشاد القلوب]] [[گناه]] آن را از گناه [[غیبت]] بزرگتر شمرده است.<ref>دیلمی، ارشاد القلوب، ج۱، ص۱۱۸.</ref> [[علامه حلی]] گفته است که فرمانده جنگ نباید سخن‌چین را به جنگ ببرد و اگر نمام در جنگ شرکت کرد، از غنائم سهمی به او نمی‌گیرد.<ref>[http://lib.eshia.ir/10075/9/51 علامه حلی، تذکرة الفقهاء، مؤسسة النشر الاسلامی، ج۹، ص۵۱].</ref> | سخن‌چینی از [[گناهان کبیره]] و [[حرام]] است.<ref>نجفی، جواهر الکلام، داراحیاء التراث العربی، ج۱۳، ص۳۱۰.</ref> [[حسن بن محمد دیلمی|دیلمی]] در [[ارشاد القلوب]] [[گناه]] آن را از گناه [[غیبت]] بزرگتر شمرده است.<ref>دیلمی، ارشاد القلوب، ج۱، ص۱۱۸.</ref>شاید دلیلش این باشد که گاهی سخن چین افزون بر سخن چینی غیبت هم کرده است مانند موردی که عیب یا منقصتی را از کسی نزد دیگری نقل کند.<ref>علامه مجلسی، بحارالانوار، ج۷۵، ص۲۶۹.</ref> [[علامه حلی]] گفته است که فرمانده جنگ نباید سخن‌چین را به جنگ ببرد و اگر نمام در جنگ شرکت کرد، از غنائم سهمی به او نمی‌گیرد.<ref>[http://lib.eshia.ir/10075/9/51 علامه حلی، تذکرة الفقهاء، مؤسسة النشر الاسلامی، ج۹، ص۵۱].</ref> | ||
از نظر فقهای شیعه، به دست آوردن مال به وسیله سخن‌چینی حرام است؛<ref>[http://lib.eshia.ir/10088/22/73 نجفی، جواهر الکلام، داراحیاء التراث العربی، ج۲۲، ص۷۳].</ref> همچنین اگر کسی به دیگری نسبت سخن‌چینی دهد، حکم او [[تعزیر]] است.<ref>[http://lib.eshia.ir/10114/3/549 علامه حلی، قواعد الاحکام، مؤسسة النشر الاسلامی، ج۳، ص۵۴۹].</ref> | از نظر فقهای شیعه، به دست آوردن مال به وسیله سخن‌چینی حرام است؛<ref>[http://lib.eshia.ir/10088/22/73 نجفی، جواهر الکلام، داراحیاء التراث العربی، ج۲۲، ص۷۳].</ref> همچنین اگر کسی به دیگری نسبت سخن‌چینی دهد، حکم او [[تعزیر]] است.<ref>[http://lib.eshia.ir/10114/3/549 علامه حلی، قواعد الاحکام، مؤسسة النشر الاسلامی، ج۳، ص۵۴۹].</ref> | ||