شمر بن ذی‌الجوشن: تفاوت میان نسخه‌ها

شَمِر بن ذی الجَوْشَن، کنیه‌اش ابو سابغه، از [[تابعین]] و رؤسای قبیلۀ هَوازِن از تیرۀ بنی عامر بن صَعْصَعَه و از خاندان ضِباب بن کلاب بود <ref> العقد الفرید، ابن عبدربّه، ج ۳، ص۳۱۸ـ۳۲۰ </ref>. ازاین رو، از وی با نسب‌هایی چون عامری، ضِبابی <ref> تاریخ مدینه دمشق، ابن عساکر، ج ۲۳، ص۱۸۶ </ref> و کلابی <ref> انساب الاشراف، بلاذری، ج ۲، ص۴۸۲ </ref> یاد کرده‌اند. در کتابهای لغت، نام او به صورت شَمِر آمده، اما در نزد عامه مردم به شِمْر معروف است. ظاهراً شمر واژه‌ای عِبری و اصل آن شامِر به معنای سامِر (افسانه سرا، هم صحبت در شب نشینی) است <ref> ابومخنف، ص۱۲۴؛ پانویس ۳ </ref>. در مورد تاریخ ولادت شمر اطلاع درستی در دست نیست.

پدر شمر (ذی الجوشن) شُرَحبیل بن اَعْوَر بن عمرو نام داشت <ref> ابن سعد، ج ۶، ص۴۶ </ref>. دربارۀ سبب نام گذاری او به ذی الجوشن گفته شده است وی نخستین مرد عرب بود که زره برتن کرد و این زره را پادشاه ایران به وی داده بود، یا به قولی دیگر، از آن رو ذوالجوشن خوانده می‌شد که سینه‌اش برآمده بود <ref> فیروزآبادی، ذیل «جشن» </ref>. به قولی نیز، نام او جَوشن بن ربیعه بود <ref> طبقات ابن سعد، ج۶ ص۲۴ </ref>. ذوالجوشن به خواستۀ پیامبر اکرم (ص) برای پذیرش اسلام اهمیتی نداد اما پس از [[فتح مکه،]] چون مسلمانان بر مشرکان پیروز شدند، [[اسلام]] آورد <ref> طبقات ابن سعد، ج ۶، ص۴۷ـ۴۸؛ تاریخ مدینه دمشق، ج ۲۳، ص۱۸۷ـ۱۸۸ </ref>.

از مادر شمر به پلیدی یاد کرده‌اند، تا جایی که گفته‌اند وی هنگام جابه جایی گوسفندانش، به گناه آلوده شد و شمر از راه نامشروع به دنیا آمد. امام حسین علیه‌السلام نیز در واقعۀ کربلا، شمر را پسر زن بزچران خطاب کرده است <ref> انساب الاشراف بلاذری، ج ۲، ص۴۸۷؛ الارشاد شیخ مفید، ج ۲، ص۹۶ </ref>.