آیه شفاء: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←محتوا
جز (←محتوا: اصلاح نشانی وب) |
جز (←محتوا) |
||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
آیه ۸۲ [[سوره اسراء]]، معروف به آیه شفاء بوده و اشاره به شفابخش بودن و درمان بیماری‌ها توسط [[قرآن]] دارد.<ref>فرهنگ نامه علوم قرآن، دفتر تبلیغات، ج۱، ص۲۶۵.</ref> مفسران [[شیعه]] و [[اهل سنت و جماعت|سنی]] معتقدند که همه آیات قرآن شفابخش هستند و این ویژگی اختصاص به «آیه شفاء» ندارد.<ref>فخررازی، التفسیرالکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۲۱، ص۳۹۰؛ طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۳، ص۱۸۴.</ref> [[مفسران]] شفابخش بودن قرآن در این آیه را به چند صورت بیان کرده‌اند: | آیه ۸۲ [[سوره اسراء]]، معروف به آیه شفاء بوده و اشاره به شفابخش بودن و درمان بیماری‌ها توسط [[قرآن]] دارد.<ref>فرهنگ نامه علوم قرآن، دفتر تبلیغات، ج۱، ص۲۶۵.</ref> مفسران [[شیعه]] و [[اهل سنت و جماعت|سنی]] معتقدند که همه آیات قرآن شفابخش هستند و این ویژگی اختصاص به «آیه شفاء» ندارد.<ref>فخررازی، التفسیرالکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۲۱، ص۳۹۰؛ طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۳، ص۱۸۴.</ref> [[مفسران]] شفابخش بودن قرآن در این آیه را به چند صورت بیان کرده‌اند: | ||
# به گفته گروهی از مفسران مانند [[ابوالفتوح رازی]]، [[فخر رازی]] و [[فضل بن حسن طبرسی|طبرسی]]، منظور از شفابخش بودن آیات قرآن، بیان دلائل خداشناسی، [[نبوت]]، [[معاد]]، [[قضا و قدر]]، [[امامت]] است؛ چراکه انسان‌ها را از سردرگمی و نادانی نجات داده و از ورود شبهه جلوگیری کرده و انسان را به سعادت و هدایت می‌رساند.<ref>فخررازی، التفسیرالکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۲۱، ص۳۹۰؛ ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۱۲، ص۲۷۷؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۶، ص۶۷۳.</ref> | # به گفته گروهی از مفسران مانند [[ابوالفتوح رازی]]، [[فخر رازی]] و [[فضل بن حسن طبرسی|طبرسی]]، منظور از شفابخش بودن آیات قرآن، بیان دلائل خداشناسی، [[نبوت]]، [[معاد]]، [[قضا و قدر]]، [[امامت]] است؛ چراکه انسان‌ها را از سردرگمی و نادانی نجات داده و از ورود شبهه جلوگیری کرده و انسان را به سعادت و هدایت می‌رساند.<ref>فخررازی، التفسیرالکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۲۱، ص۳۹۰؛ ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۱۲، ص۲۷۷؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۶، ص۶۷۳.</ref> | ||
# به عقیده برخی از جمله [[علامه طباطبایی]] و [[مرتضی مطهری|مطهری]] همانطور که جسم انسان مریض می‌شود؛ روح انسان نیز مبتلا به بیماریهای اعتقادی و اخلاقی می‌شود که درمان آن با تلاوت و عمل کردن به قرآن صورت می‌پذیرد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۳، | # به عقیده برخی از جمله [[علامه طباطبایی]] و [[مرتضی مطهری|مطهری]] همانطور که جسم انسان مریض می‌شود؛ روح انسان نیز مبتلا به بیماریهای اعتقادی و اخلاقی می‌شود که درمان آن با تلاوت و عمل کردن به قرآن صورت می‌پذیرد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۳، ص۱۸۴؛مطهری، یادداشتها، ج۲، ص۱۱۴؛ https://lms.motahari.ir/book-page/125/یادداشتها،%20ج%202?page=114فخررازی، التفسیرالکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۲۱، ص۳۹۰؛ ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۱۲، ص۲۷۷.</ref> | ||
# عده‌ای از مفسران آیات قرآن را برای درمان بیماریهای جسمی نیز مفید دانسته‌اند.<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۱۲، ص۲۷۷؛ فخررازی، التفسیرالکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۲۱، ص۳۸۹؛ خواجه عبدالله انصاری، کشف الأسرار، ۱۳۷۱ش، ج۵، ص۶۱۲؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۶، ص۶۷۳.</ref> هچنین به گزارش نظامی برخی از پزشکان در زمان قدیم هنگامی که از درمان بیماری ناامید می‌شدند بعد از خواندن دو رکعت [[نماز]] و [[سوره فاتحه]]، «آیه شفاء» را برای بهبودی مریض می‌خواندند و مریض شفا می‌گرفت.<ref>نظامی، مجمع النوادر، ۱۳۶۴ش، ص۷۰.</ref> | # عده‌ای از مفسران آیات قرآن را برای درمان بیماریهای جسمی نیز مفید دانسته‌اند.<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۱۲، ص۲۷۷؛ فخررازی، التفسیرالکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۲۱، ص۳۸۹؛ خواجه عبدالله انصاری، کشف الأسرار، ۱۳۷۱ش، ج۵، ص۶۱۲؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۶، ص۶۷۳.</ref> هچنین به گزارش نظامی برخی از پزشکان در زمان قدیم هنگامی که از درمان بیماری ناامید می‌شدند بعد از خواندن دو رکعت [[نماز]] و [[سوره فاتحه]]، «آیه شفاء» را برای بهبودی مریض می‌خواندند و مریض شفا می‌گرفت.<ref>نظامی، مجمع النوادر، ۱۳۶۴ش، ص۷۰.</ref> | ||
# بنا بر نظر [[فیض کاشانی]]، معانی آیات قرآن برای شفای بیماریهای روحی و الفاظ قرآن برای درمان بیماریهای جسمی است.<ref>فیض کاشانی، تفسیر الصافی، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص۲۱۳.</ref> | # بنا بر نظر [[فیض کاشانی]]، معانی آیات قرآن برای شفای بیماریهای روحی و الفاظ قرآن برای درمان بیماریهای جسمی است.<ref>فیض کاشانی، تفسیر الصافی، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص۲۱۳.</ref> | ||