مصر: تفاوت میان نسخه‌ها

مصر در [[سال ۲۰ هجری قمری]] و به فرماندهی [[عمرو بن عاص]] به دست [[مسلمانان]] فتح شد.<ref>بلاذری، فتوح البلدان، ۱۹۸۸م، ص۲۱۰.</ref> با گسترش اسلام در مصر و ورود قبایل بزرگ عرب به آن، به‌تدریج فرهنگ یونانی آن به فرهنگ اسلامی تبدیل شد و زبان عربی در آن پذیرفته شد.<ref>آزادی، «زمینه‌های عرب شدن مصر در صدر اسلام»، ص۳۱.</ref> از صدر اسلام تا دوران خلافت [[امویان]] و سده‌های نخست خلافت [[بنی‌عباس |عباسی]]، مصر یکی از سرزمین‌های تحت تسلط خلافت اسلامی بود که حاکم آن از سوی مرکز خلافت منصوب می‌شد، تا آنکه در سال ۲۵۴ هجری قمری، اولین دولت مستقل در مصر تأسیس شد.<ref>محمدحسن، مصر و الحضارة الإسلامية، ۲۰۱۳م، ص۹.</ref>

نخستین بار ابن طولون، فرمانداری که در زمان خلافت [[معتز]] [[بنی‌عباس|عباسی]]، به مصر فرستاده شد، در اداره مصر استقلالی به دست آورد و افزون بر مصر، [[شامات]] را نیز به قلمرو خود افزود.<ref>براقی، تاریخ کوفه، ۱۳۸۱ش، ص۳۰۶؛ تقی‌زاده داوری، تصویر شیعه در دائرة المعارف امریکانا، ۱۳۶۴ش، ص۳۶۴؛ ناصری طاهری، فاطمیان در مصر، ۱۳۷۹ش، ص۷۳.</ref> بعد از مرگ ابن طولون در سال ۲۷۰ق، فرزندانش بر جای او نشستند تا اینکه در سال ۲۹۲ق، بار دیگر عباسیان بر مصر غلبه یافتند.<ref>ابن خلدون، تاریخ، ۱۹۸۸م، ج۴، ص۴۰۲.</ref> محمد بن طُغج، معروف به اِخشید، دومین حاکمی بود که مصر را مستقل ساخت؛ او در سال ۳۲۳ق به عنوان فرماندار [[بنی عباس|عباسیان]] وارد مصر شده بود.<ref>ابن تغری بردی، النجوم الزاهرة، [۱۳۸۳ق]، ج۳، ص۲۵۱.</ref> پس از درگذشت اخشید در سال ۳۳۴ق، ابوالمِسک کافور، ابتدا به عنوان سرپرست پسران اخشید و سپس به شکل مستقل و به عنوان حاکم مصر، قدرت را تا زمان مرگش در ۳۵۷ق در دست داشت.<ref>ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۹۶۵م، ج۸، ص۴۵۷.</ref>