فرزندخوانده: تفاوت میان نسخه‌ها
←فرزندخواندگی در قرآن
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
نزول [[آیات|آیاتی]] درباره فرزندخواندگی، نشانگر رواح فرزندخواندگی در عصر [[نزول قرآن]] نیز دانسته شده است.<ref>سبزواری، الاستنساخ بین التقنیة و التشریع، ۱۴۲۳ق، ص۱۳۳.</ref> | نزول [[آیات|آیاتی]] درباره فرزندخواندگی، نشانگر رواح فرزندخواندگی در عصر [[نزول قرآن]] نیز دانسته شده است.<ref>سبزواری، الاستنساخ بین التقنیة و التشریع، ۱۴۲۳ق، ص۱۳۳.</ref> | ||
در [[قرآن]]، دوبار به سابقه فرزندخواندگی در پیش از [[اسلام]] اشاره کرده است. مورد اول [[آیه]] نهم [[سوره قصص]] است؛ هنگامی که [[موسی (پیامبر)|حضرت موسی]] را از آب گرفتند همسر [[فرعون]] ([[آسیه همسر فرعون |آسیه]]) گفت او را به فرزندی بگیریم شاید به ما سودی برساند. مورد دوم آیه ۲۱ [[سوره یوسف]] است؛ وقتی که [[عزیز مصر]] [[یوسف]] را خرید، به همسرش [[زلیخا]] گفت او را به فرزندی بگیریم.<ref>قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۳ش، ج۶، ص۵۲.</ref> | در [[قرآن]]، دوبار به سابقه فرزندخواندگی در پیش از [[اسلام]] اشاره کرده است. مورد اول [[آیه]] نهم [[سوره قصص]] است؛ هنگامی که [[موسی (پیامبر)|حضرت موسی]] را از آب گرفتند همسر [[فرعون]] ([[آسیه همسر فرعون |آسیه]]) گفت او را به فرزندی بگیریم شاید به ما سودی برساند. مورد دوم آیه ۲۱ [[سوره یوسف]] است؛ وقتی که [[عزیز مصر]] [[یوسف (پیامبر)| | ||
یوسف]] را خرید، به همسرش [[زلیخا]] گفت او را به فرزندی بگیریم.<ref>قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۳ش، ج۶، ص۵۲.</ref> | |||
همچنین در آیه ۷۴ [[سوره انعام]]، [[آزر|آزَر]]، پدر [[ابراهیم (پیامبر)|حضرت ابراهیم]] خوانده شده است، اما از آنجا که او عمو یا همسر مادر حضرت ابراهیم بوده است، نتیجه گرفته‌اند که آزر، حضرت ابراهیم را به [[فرزندخوانده|فرزندخواندگی]] پذیرفته بود.<ref>غریب، «زوجین نابارور و فرزندخواندگی از دیدگاه فقه شیعی»، ۱۳۸۷ش، ص۹۹، به نقل از: غفاری، دراسات فی علم الدرایه، ۱۳۶۹ش، ص۱۳۸.</ref> | همچنین در آیه ۷۴ [[سوره انعام]]، [[آزر|آزَر]]، پدر [[ابراهیم (پیامبر)|حضرت ابراهیم]] خوانده شده است، اما از آنجا که او عمو یا همسر مادر حضرت ابراهیم بوده است، نتیجه گرفته‌اند که آزر، حضرت ابراهیم را به [[فرزندخوانده|فرزندخواندگی]] پذیرفته بود.<ref>غریب، «زوجین نابارور و فرزندخواندگی از دیدگاه فقه شیعی»، ۱۳۸۷ش، ص۹۹، به نقل از: غفاری، دراسات فی علم الدرایه، ۱۳۶۹ش، ص۱۳۸.</ref> | ||