نماز جماعت: تفاوت میان نسخه‌ها

نماز جماعت از مستحبات مؤکد دین اسلام است<ref>نراقی، مستند الشیعه، ۱۴۱۶ق، ج۸، ص۱۱ـ۱۲؛ وسایل الشیعه، ۱۴۰۹ق، ج۸، ص۲۸۵.</ref> و در روایات ترک بدون عذر آن از عوامل عدم قبولی [[نماز]] و بی‌توجهی به آن و به‌منزله کوچک شمردن خداوند دانسته شده است.<ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، ۱۴۰۹ق، ج۸، ص۲۹۵.</ref> در [[قرآن]] به طور مستقیم به نماز جماعت اشاره نشده اما فقیهان در ذیل باب فضیلت نماز جماعت به آیه «وَ أَقیمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ وَ ارْکعُوا مَعَ الرَّاکعین»<ref>سوره بقره، آیه۴۳.</ref> اشاره کرده‌اند<ref>صدوق، من لایحضر الفقیه، ۱۴۱۳ق،ج۱، ص۳۷۵.</ref> برخی از مفسران نیز رکوع دسته‌جمعی در این آیه را کنایه از نماز جماعت دانسته‌اند.<ref>کاشانی، زبدة التفاسیر، ۱۴۲۳ق، ج۱، ص۱۳۹؛ ملاصدرا، تفسیر القرآن الکریم، ۱۳۶۶ش، ج۳، ص۲۵۵.</ref> همچنین برخی از جوامع حدیثی بابی را به فضلیت نماز جماعت و احکام آن اختصاص داده‌اند.<ref>برای نمونه نگاه کنید به کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۳۷۱-۳۸۷؛ صدوق، من لایحضر الفقیه، ۱۴۱۳ق،ج۱، ص۳۷۵-۴۰۹.</ref>  

به گفته برخی فقیهان، از برخی روایات برمی‌آید که نماز در دین اسلام، در آغاز به صورت جماعت واجب شده است.<ref>اشتهاردی، تقریر بحث السید البروجردی، ۱۴۱۶ق، ج۲، ص۸۴.</ref> در صدر اسلام، نماز جماعت به امامت [[رسول خدا]] برگزار می‌شد و [[حضرت علی]] هم تنها مأموم مرد و [[حضرت خدیجه]]<ref>ابن اثیر، جامع الاصول، ۱۴۰۳ق، ج۳، ص۴۱۴.</ref> تنها مأموم زن بوده است.<ref>اشتهاردی، تقریر بحث السید البروجردی، ۱۴۱۶ق، ج۲، ص۸۴.</ref> بعد از آن [[جعفر طیار]] نیز جمع آنان ملحق شد.<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۱۰ق، ج۸۵، ص۳.</ref>  

بر اساس روایت نقل‌شده از [[امام رضا]]، علت تشریع نماز جماعت، آشکار شدن [[اسلام]]، توحید و [[اخلاص]] در بین مردم است.<ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، ۱۴۰۹ق، ج۸، ص۲۸۷.</ref> در کتاب [[علل الشرائع (کتاب)|علل الشرائع]] از امام صادق روایت شده که خدا نماز جماعت را برای این قرار داد تا کسانی که نماز می‌خوانند از کسانی که نماز نمی‌خوانند شناخته شوند و معلوم شود چه کسی اوقات نماز را حفظ و چه کسی آن را ضایع می‌کند. همچنین آمده است اگر نماز جماعت نبود کسی نمی‌توانست درباره دیگری شهادت به خیر دهد.<ref>شیخ صدوق، علل الشرایع، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۳۲۵.</ref>