ذوالکفل: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←نبوت
جز (←نبوت) |
جز (←نبوت) |
||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
== نبوت == | == نبوت == | ||
مشهور علمای اسلام ذوالکفل را از جمله پیامبران الهی دانسته‌اند.<ref>نجفی خمینی، تفسیر آسان، ۱۳۹۸ق، ج۱۲، ص۳۳۳.</ref> [[آیات قرآن]] {{یادداشت| سوره انبیاآیه ۸۵وَإِسْمَاعِيلَ وَإِدْرِيسَ وَذَا الْكِفْلِ ۖ كُلٌّ مِنَ الصَّابِرِينَ. سوره ص آیه ۴۸ وَاذْكُرْ إِسْمَاعِيلَ وَالْيَسَعَ وَذَا الْكِفْلِ ۖ وَكُلٌّ مِنَ الْأَخْيَارِ }} نام او را در کنار نام انبیای دیگر آورده و برخی ظاهر این آیات را در پیامبر بودن او دانسته‌اند.<ref>نجفی خمینی، تفسیر آسان، ۱۳۹۸ق، ج۱۲، ص۳۳۳.</ref> روایتی از [[امام محمد باقر علیه السلام|امام باقر(ع)]] وجود دارد که ذوالکفل را از انبیای بنی‌اسرائیل دانسته که بعد از [[حضرت سلیمان]] بوده و به مانند [[داوود (پیامبر)|داوود]] در میان مردم [[قضاوت]] می‌کرده است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۷، ص۹۵.</ref>طبرسی در تفسیر مجمع البیان از کتاب النبوه شیخ صدوق روایت کرده که [[عبدالعظیم حسنی]] نامه ای به [[امام جواد(ع)]] نوشته و از حضرت درباره اسم ذاالکفل و این که آیا از مُرسَلین {{یادداشت|بنابر قول مشهور، بین نبی و رسول تفاوت‌هایی وجود دارد و با آنکه هر رسولی نبی است، اما همه انبیا رسول نیستند.رسول در خواب و بیداری وحی را دریافت می‌کند؛ اما نبی تنها در خواب وحی بر رسول از وحی بر نبی عالی‌تر است چرا که وحی بر رسول را جبرئیل ابلاغ می‌کند؛ اما وحی بر نبی از طریق فرشتگان دیگر یا الهام قلبی یا رؤیای صادقه صورت می‌پذیرد برخی رسول و نبی را در معنا مترادف دانسته‌اند. همچنین ببینید: [[نبوت]]}} بوده سؤال کرده، امام در پاسخش نوشتند: خداوند صد و بیست چهار هزار نفر پیغمبر مبعوث کرده است، از آنها سیصد و سیزده نفر مرسل بودند، ذوالکفل از آنهاست و بعد از [[سلیمان (پیامبر)|سلیمان بن داود]] زندگى مى کرد، مانند [[داوود (پیامبر)|حضرت داوود]] در میان مردم قضاوت مى کرد، خشمگین نشد مگر از براى خدا، نامش «عدویا پسر ادارین» بود. <ref>الشيخ الطبرسي، مجمع البيان في تفسيرالقرآن، مؤسسة الأعلمي للمطبوعات، ج۷، ص۱۰۷.</ref> | مشهور علمای اسلام ذوالکفل را از جمله پیامبران الهی دانسته‌اند.<ref>نجفی خمینی، تفسیر آسان، ۱۳۹۸ق، ج۱۲، ص۳۳۳.</ref> [[آیات قرآن]] {{یادداشت| سوره انبیاآیه ۸۵وَإِسْمَاعِيلَ وَإِدْرِيسَ وَذَا الْكِفْلِ ۖ كُلٌّ مِنَ الصَّابِرِينَ. سوره ص آیه ۴۸ وَاذْكُرْ إِسْمَاعِيلَ وَالْيَسَعَ وَذَا الْكِفْلِ ۖ وَكُلٌّ مِنَ الْأَخْيَارِ }} نام او را در کنار نام انبیای دیگر آورده و برخی ظاهر این آیات را در پیامبر بودن او دانسته‌اند.<ref>نجفی خمینی، تفسیر آسان، ۱۳۹۸ق، ج۱۲، ص۳۳۳.</ref> روایتی از [[امام محمد باقر علیه السلام|امام باقر(ع)]] وجود دارد که ذوالکفل را از انبیای بنی‌اسرائیل دانسته که بعد از [[حضرت سلیمان]] بوده و به مانند [[داوود (پیامبر)|داوود]] در میان مردم [[قضاوت]] می‌کرده است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۷، ص۹۵.</ref>طبرسی در تفسیر مجمع البیان از کتاب النبوه [[شیخ صدوق]] روایت کرده که [[عبدالعظیم حسنی]] نامه ای به [[امام جواد(ع)]] نوشته و از حضرت درباره اسم ذاالکفل و این که آیا از مُرسَلین {{یادداشت|بنابر قول مشهور، بین نبی و رسول تفاوت‌هایی وجود دارد و با آنکه هر رسولی نبی است، اما همه انبیا رسول نیستند.رسول در خواب و بیداری وحی را دریافت می‌کند؛ اما نبی تنها در خواب وحی بر رسول از وحی بر نبی عالی‌تر است چرا که وحی بر رسول را جبرئیل ابلاغ می‌کند؛ اما وحی بر نبی از طریق فرشتگان دیگر یا الهام قلبی یا رؤیای صادقه صورت می‌پذیرد برخی رسول و نبی را در معنا مترادف دانسته‌اند. همچنین ببینید: [[نبوت]]}} بوده سؤال کرده، امام در پاسخش نوشتند: خداوند صد و بیست چهار هزار نفر پیغمبر مبعوث کرده است، از آنها سیصد و سیزده نفر مرسل بودند، ذوالکفل از آنهاست و بعد از [[سلیمان (پیامبر)|سلیمان بن داود]] زندگى مى کرد، مانند [[داوود (پیامبر)|حضرت داوود]] در میان مردم قضاوت مى کرد، خشمگین نشد مگر از براى خدا، نامش «عدویا پسر ادارین» بود. <ref>الشيخ الطبرسي، مجمع البيان في تفسيرالقرآن، مؤسسة الأعلمي للمطبوعات، ج۷، ص۱۰۷.</ref> | ||
برخی از اهل سنت نیز ذو الکفل را از پیامبران بنی‌اسرائیل دانسته‌اند.<ref>ملاحویش، بیان المعانی، ۱۳۸۲ق، ج۵، ص۲۰۸.</ref> [[ابوموسی اشعری]] روایتی از پیامبر اسلام نقل کرده که ذوالکفل از انبیاء نبوده و تنها بنده صالح خداوند بوده است.<ref>طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۱۷، ص۶۰.</ref> | برخی از اهل سنت نیز ذو الکفل را از پیامبران بنی‌اسرائیل دانسته‌اند.<ref>ملاحویش، بیان المعانی، ۱۳۸۲ق، ج۵، ص۲۰۸.</ref> [[ابوموسی اشعری]] روایتی از پیامبر اسلام نقل کرده که ذوالکفل از انبیاء نبوده و تنها بنده صالح خداوند بوده است.<ref>طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۱۷، ص۶۰.</ref> | ||