عبدالعلی مزاری: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از ظهور [[طالبان]] که متشکل از جوانان فقیر روستایی و متعصب مذهبی از قوم پشتون و وفادار به آموزه‌های ملایان تندروی محلی بود؛ این گروه توانست به سرعت مناطق تحت تصرف خود را گسترش دهد زیرا از یک سو نارضایتی عمومی مردم نسبت به دولت مجاهدین افزایش پیدا کرده بود و از سوی دیگر به دلیل ناشناخته بودن این گروه و حمایت دولت پاکستان؛ اذهان عمومی و نیز سازمان ملل در مقابل فعالیت آن سکوت کرده، و دولت امریکا تایید ضمنی بر حضور آنان داشت. این گروه توانست با تصرف مناطق جنوبی مانند قندهار و هلمند، به سمت کابل پیشروی کند و ولایت زابل و غزنی را پس از مقاومت اندک، تصرف کند و به حومه جنوبی کابل برسد.  

در این زمان، درگیری نیروهای ربانی و احمدشاه مسعود و متحدین‌ش، با حزب وحدت ادامه داشت که تلفات و خسارات فراوانی را برجای گذاشت. مزاری برای تقویت و نیرومند شدن در مقابل تهاجم مسعود و نیز به دلیل خوش‌بینی به طالبان ـ که افکار واقعی خود را تا آن زمان آشکار نکرده بود ـ، تصمیم گرفت موافقت‌نامه‌ای با آنان امضا کند. بر اساس این توافق، حزب وحدت باید سلاح‌های سنگین خود را به طالبان واگذار می‌کرد و طالبان به عنوان نیروی حائل بین مواضع حزب وحدت در غرب [[کابل]] و نیروهای مسعود مستقر می‌شدند. مزاری به توافق عمل کرد، اما طالبان با ورود به کابل، به توافق پشت پا زد و در پی خلع سلاح کامل سربازان حزب وحدت، و تصرف مناطق تحت کنترل آنان برآمد. سپس رهبر حزب وحدت و برخی از یاران نزدیکش را دستگیر کرده و به قندهار فرستادند. در بین راه و در هلی کوپتر، مزاری و یارانش توسط طالبان شهید می‌شوند.