منذر بن جارود: تفاوت میان نسخه‌ها

منذر بن جارود بن عمرو بن حبیش العبدی در زمان حیات [[رسول اکرم(ص)|رسول اکرم(ص)]] به دنیا آمد. وی از [[قبیله عبدالقیس]] و از عشیره [[صعصعه بن صوحان]] است.<ref> ابن اعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۲، ص۴۸۸</ref>

منذر در دوره حکومت [[امام علی(ع)]] از جمله یاران وی بود، اما در سال‌های آخر عمر، به [[امویان]] گرایش یافت و به عنوان کارگزار [[یزید بن معاویه]] از سوی [[عبیدالله بن زیاد]] در منطقه‌ای از [[هند]] منصوب گردید.<ref>ثقفی، الغارات، تلخیص و ترجمه عبدالمحمد آیتی، ۱۳۷۴ش، ج۱، ص۱۹۷؛ الدِّینَوری، الأخبار الطوال، به تحقیق عبدالمنعم عامر،۱۹۶۰م، ج۱، ص۲۳۲</ref> او در همان‌جا در سال ۶۲ق وفات کرد.<ref>بلاذری، فتوح البلدان، ۱۹۸۸م، ج۱، ص۴۱۸</ref>

منذر در [[جنگ جمل]] و [[جنگ صفین]] در رکاب امام علی(ع) جنگید. پس از جنگ جمل منذر سؤالی را درباره [[آخرالزمان]] از امیرالمؤمنین(ع) پرسید که امام پاسخی مفصل به او و دیگر اصحاب داد.<ref>ابن اعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ص۴۸۸</ref>

وی در جریان جنگ صفین نقش مثبتی در تهییج مردم برای شرکت در جنگ ایفا نمود<ref>ابن أَعْثَم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۳، ص۹۰</ref> و در ماجرای [[حکمیت]] نیز ضمن ایراد سخنانی به امام اعلام وفاداری کرد.<ref>ابن اعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۴، ص۲۰۳</ref>

منذر بن جارود پس از جنگ صفین به عنوان فرماندار استخر [[منطقه فارس|فارس]] منصوب شد؛ اما در پی شکایت اهالی استخر، درباره فساد مالی و اخلاقی منذر، امام علی(ع) در نامه‌ای سبب اعتماد به وی را جایگاه پدرش بیان کرد و ضمن برشمردن اشتباهاتش او را از این مقام برکنار نمود. منذر پس از بازگشت به کوفه زندانی شد اما پس از شفاعت [[صعصعه بن صوحان]] و پرداخت سی‌هزار درهم غرامت، از زندان آزاد گردید.<ref>یعقوبی، تاریخ الیعقوبی،‌ دار صادر، ج۲، ص۲۰۴ </ref> بر اساس نظر بعضی، منذر هم‌نظر با خوارج بود.<ref>الزرکلی، الاعلام، ۱۹۸۹م، ج۷، ص۲۹۲</ref>

منذر بن جارود هنگام آغاز قیام [[امام حسین(ع)]] از بزرگان بصره بوده است.<ref>الدِّینَوری، الأخبار الطوال، به تحقیق عبدالمنعم عامر، ۱۹۶۰م، ج۱، ص۲۳۲ </ref> امام(ع) در نامه‌ای به بزرگان بصره از جمله منذر دعوت به همراهی نمود اما وی نامه و نامه‌رسان ([[سلیمان بن رزین]]) را تسلیم عبیدالله کرد.<ref>الدِّینَوری، الأخبار الطوال، به تحقیق عبدالمنعم عامر، ۱۹۶۰م، ج۱، ص۲۳۱ </ref> درباره نحوه رفتار او با نامه‌رسان دو نظر وجود دارد. عده‌ای معتقدند که منذر به گمان آنکه نامه از جانب [[عبیدالله بن زیاد]] است چنین عملی را مرتکب شده است<ref>ابن اعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۳۷</ref> اما در مقابل برخی معتقدند وی با عبیدالله هم سو و هم رأی بود و این اقدام وی نیز متأثر از همین هم سوئی بوده است. اینان شاهد این هم‌سوئی را [[تزویج]] دختر منذر با عبیدالله می‌دانند.<ref> مکارم شیرازی، پیام امام امیرالمؤمنین(ع)تفسیر نهج البلاغه، ج۱۱، ص۳۸۳</ref>

منذر در ماجرای جنگ [[مختار]] و [[مصعب بن زبیر]] ضمن رد دعوت مصعب، به همراهی عده‌ای از نزدیکان خود به کرمان گریخت و موضع بی‌طرفی اتخاذ کرد. وی در این شهر مردم را به بیعت و همراهی با [[عبدالملک مروان]] دعوت نمود.<ref>الدِّینَوری، الأخبار الطوال، به تحقیق عبدالمنعم عامر، ۱۹۶۰م، ج۱، ص۳۰۵</ref>.