کاربر ناشناس
قرض: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←در قرآن
imported>Mgolpayegani |
imported>Mgolpayegani جز (←در قرآن) |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
==در قرآن== | ==در قرآن== | ||
در قرآن، آيات زيادى وجود دارد كه در آنها كلمه قرض به صورت «قرض حسن» (قرض الحسنة) به كار رفته است.<ref>بقره، آيه ۲۴۵؛ مزمل، آيه ۲۰؛ تغابن، آيه ۱۷؛ حديد، آيه ۱۱ و ۱۸.</ref> قرض حسن (نیکو)، قرضی است که از مال حلال باشد و آن را با منّت گذاردن و اذیّت، ضایع نکنند.<ref>طبرسی، مجمع البيان، ۱۳۵۰ش، ج۳، ص۷۲. </ref> قرض الحسنه در فرهنگ و اصطلاح قرآنی، معنایی جامع دارد که شامل قرض الحسنة فقهی نیز می‌شود.<ref>جوادی آملی، عبدالله؛ تسنیم، قم نشر اسراء، ۱۳۸۵ش، ج۱۱، ص۵۸۳. </ref> | در قرآن، آيات زيادى وجود دارد كه در آنها كلمه قرض به صورت «قرض حسن» (قرض الحسنة) به كار رفته است.<ref>بقره، آيه ۲۴۵؛ مزمل، آيه ۲۰؛ تغابن، آيه ۱۷؛ حديد، آيه ۱۱ و ۱۸.</ref> قرض حسن (نیکو)، قرضی است که از مال حلال باشد و آن را با منّت گذاردن و اذیّت، ضایع نکنند.<ref>طبرسی، مجمع البيان، ۱۳۵۰ش، ج۳، ص۷۲. </ref> قرض الحسنه در فرهنگ و اصطلاح قرآنی، معنایی جامع دارد که شامل قرض الحسنة فقهی (قرض بدون ربا) نیز می‌شود.<ref>جوادی آملی، عبدالله؛ تسنیم، قم نشر اسراء، ۱۳۸۵ش، ج۱۱، ص۵۸۳. </ref> | ||
برخی مفسران درباره این آیات معتقدند كه منظور از قرض حسن همان قرض اصطلاحی است؛ زيرا قرض دادن به خداوند امكان ندارد، پس اين آيات حمل بر قرض دادن به مومنان میشوند. اما به اين برداشت اعتراض شده است براین اساس که قرض دادن به خدا در این آیات استعاره است براى اعمال صالح؛ زيرا اعمال صالحى كه بنده مومن انجام می‌دهد، عوض آن در آخرت براى وى محفوظ است. بنابراين، اين آیات دلالتی بر مشروعيت قرض به بندگان ندارند.<ref>طريحى، مجمع البحرين، ۱۳۷۵ش، ج۴، ص۲۲۶</ref> آنان قائلند که مراد از قرض دادن به خداوند در اين آيات، [[انفاق]] و [[صدقه]] در راه خداست.<ref>طوسی، التبيان، دار احیاء التراث العربی، ج۲، ص۲۸۷؛ طبرسی، مجمع البيان، ۱۳۵۰ش، ج۳، ص۷۳، طباطبایی، الميزان، ۱۳۹۳ق، ج۲، ص۲۸۴؛ مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۲، ص۱۶۰.</ref> | برخی مفسران درباره این آیات معتقدند كه منظور از قرض حسن همان قرض اصطلاحی است؛ زيرا قرض دادن به خداوند امكان ندارد، پس اين آيات حمل بر قرض دادن به مومنان میشوند. اما به اين برداشت اعتراض شده است براین اساس که قرض دادن به خدا در این آیات استعاره است براى اعمال صالح؛ زيرا اعمال صالحى كه بنده مومن انجام می‌دهد، عوض آن در آخرت براى وى محفوظ است. بنابراين، اين آیات دلالتی بر مشروعيت قرض به بندگان ندارند.<ref>طريحى، مجمع البحرين، ۱۳۷۵ش، ج۴، ص۲۲۶</ref> آنان قائلند که مراد از قرض دادن به خداوند در اين آيات، [[انفاق]] و [[صدقه]] در راه خداست.<ref>طوسی، التبيان، دار احیاء التراث العربی، ج۲، ص۲۸۷؛ طبرسی، مجمع البيان، ۱۳۵۰ش، ج۳، ص۷۳، طباطبایی، الميزان، ۱۳۹۳ق، ج۲، ص۲۸۴؛ مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۲، ص۱۶۰.</ref> | ||