محمد بن عباس خوارزمی: تفاوت میان نسخه‌ها

گرایش وی به تشیع در بسیاری از رسائلش به خصوص آنهایی که برای ابومحمد علوی نوشته،<ref>ص ۴۴-۵۰، ۷۹-۸۰</ref> به‌چشم‌می‌خورد. او حتی‌ گاه صریحاً خود را شیعه معرفی می‌کند.<ref>ص ۵۰</ref> اما آنچه بر تشیع او دلالت صریح‌تر دارد، نامه‌ای است که بر اثر اقدامات [[محمدبن ابراهیم]] خطاب به مردم نیشابور نوشته است.<ref>ص ۱۶۰-۱۷۲</ref> ابوبکر که در این نامه، شیعی مذهبی پرشور جلوه می‌کند،<ref>نک : مبارک، ج۲، ص۳۳۵-۳۳۶</ref> بر مصائبی که در طی قرون از سوی [[بنی امیه|امویان]] و [[بنی عباس|عباسیان]]، بر [[امامان شیعه|ائمۀ اطهار(ع)]] و شیعیان ایشان رفته، اشاره کرده است. کلمۀ رافضی که در آن دو بیت مذکور است، غالباً بر [[امامیه|امامیان]] اطلاق شده است. این موضوع از یک سو و اتهام او به هجو خلفا و [[صحابه]]<ref>نک : یاقوت، ادبا، ج۲، ص۱۹۶</ref> از سوی دیگر و نیز برخی عقایدش چون اعتقاد به غصب حق [[حضرت علی(ع)]] و میراث [[حضرت فاطمه زهرا سلام‌ الله علیها|فاطمه(ع)]] ممکن است، خواننده را بر آن دارد که وی را امامی بپندارد، اما فحوای نامۀ مذکور، بیشتر بر گرایش او به زیدیان دلالت دارد و صنعانی<ref>صنعانی، ج۲، ص۳۷۵</ref> نیز صریحاً او را [[زیدیه|زیدی مذهب]] می‌خواند. نامیدن [[امام حسین (ع)]] با لقب [[امیرالمؤمنین (لقب)|امیرالمؤمنین]]<ref>نک : ابوبکر، ص۵۱</ref> که در میان امامی مذهبان نامتعارف است و همچنین عنایت خاص وی به [[محمد نفس زکیه]] در سراسر رساله، احتمال زیدی بودن او راقوت می‌بخشد.