محمدرضا مظفر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''شیخ محمدرضا مظفر''' ([[سال ۱۳۲۲ هجری قمری|۱۳۲۲]]- [[سال ۱۳۸۳ هجری قمری|۱۳۸۳ق]]) عالم [[شیعی]] قرن چهاردهم. او تحصیلاتش را در [[حوزه علمیه نجف]] آغاز کرد و از درس  [[محمد حسین نائینی]]، [[آقا ضیاء عراقی]]، [[سید علی قاضی طباطبایی|قاضی طباطبایی]] بهره برد و خود نیز شاگردان بسیاری تربیت کرد. مظفر با استفاده از موقعیتش در [[حوزه نجف]] و برای تحقق اندیشه‌هایش دست به تأسیس مراکز علمی و فرهنگی متعددی زد.  در [[تقریب]] بین مذاهب و [[شیعه]] و [[سنی]] گام برداشت. تألیفات او به شیوه نو و ساده نگارش شده است. کتابهای اصول فقه و المنطق او از منابع درسی [[حوزه علمیه|حوزه‌های علمیه]] است.

محمدرضا مظفر در پنجم [[شعبان]] سال ۱۳۲۲ قمری در یکی از محله‌های [[نجف]] به نام «''براق''» و پنج ماه پس از وفات پدرش به دنیا آمد. پدرش محمد بن عبدالله مظفر از سلسله «آل مظفر» و در زمره [[فقیه|فقیهان]] و [[مجتهدان]] نجف بود. مادرش دختر شیخ [[عبدالحسین طریحی]] (متوفای ۱۲۹۳ق) است. در آغاز برادر بزرگترش، شیخ عبدالنبی (متوفای ۱۳۳۷ق)  کفالت او را بر عهده گرفت.<ref>مظفر، عقائد الامامیه، ص۲.</ref> <ref>تهرانی، نقباء البشر، ج۲، ص۷۷۲.</ref> پس از درگذشت شیخ عبدالنبی، برادر دیگرش، شیخ [[محمدحسن مظفر]] (م۱۳۷۵ق) سرپرستی او را به عهده گرفت.<ref>الخاقانی، شعراء الغری، ۱۴۰۸ق، ج۸، ص۴۵۱.</ref>

 

شیخ محمدرضا در شب شانزدهم [[ماه رمضان]] ۱۳۸۳ق در نجف درگذشت و در کنار مزار برادرش شیخ محمدحسن به خاک سپرده شد.<ref>شبر، ادب الطف، ۱۴۰۹ق، ج۱۰، ص۱۷۱.</ref><ref>تهرانی، نقباء البشر، ج۲، ص۷۷۳.</ref>

«''منتدی النشر''» به معنای فراخوانی یکدیگر در گسترش فرهنگ و علوم اسلامی است. مظفر با تشکیل جمعیت «منتدی النشر» کم کم به اهداف اصلاحی خود نزدیک‌تر شد. این تشکل علمی و مذهبی در سال ۱۳۵۳ قمری، از دولت وقت [[عراق]] مجوز فعالیت گرفت. در ماده ۴ اساسنامه جمعیت آمده است:

مظفر در سال ۱۳۵۵ قمری به دنبال تحقق اهداف جمعیت منتدی النشر، مدرسه علوم دینی را تأسیس کرد که در آن، دروس فقه استدلالی، تفسیر، اصول فقه و فلسفه تدریس می‌شد. شیخ [[محمدجواد بلاغی]]، شیخ [[عبدالحسین دشتی]] و شیخ [[عبدالحسین حلی]] از استادان این دانشکده بودند.<ref>گلشن ابرار، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۶۸۲.</ref><ref>[http://iec-md.org/farhangi/allameh_mozaffar_abolhasani.html مرکز تعلیمات اسلامی واشنگتن.]</ref>

مظفر در سال ۱۳۷۶ قمری دانشکده فقه را در نجف اشرف تأسیس کرد. وزارت فرهنگ عراق در سال ۱۳۷۷ قمری، آن را به رسمیت شناخت. مواد درسی این دانشکده عبارت  بودند از: فقه امامیه، فقه تطبیقی، [[اصول فقه]]، [[تفسیر]]، [[حدیث]]، [[درایه]]، علوم تربیتی، روان‌شناسی، ادبیات، تاریخ ادبیات، جامعه شناسی، تاریخ اسلام، [[فلسفه اسلامی]]، فلسفه جدید، [[منطق]]، تاریخ جدید، اصول تدریس، نحو، صرف و زبان خارجی.

مظفر از جوانی به سرودن شعر روی آورد. گفته‌اند جرقه‌های آغازین سرودن شعر نزد شیخ محمد طه حویزی افروخته شد. در «''دیوان شعر''» مظفر، نزدیک به پنج هزار بیت شعر وجود دارد.<ref>مظفر، عقائد الامامیه، ص۶و۷.</ref><ref>شبر، ادب الطف، ۱۴۰۹ق، ج۱۰، ص۱۷۰.</ref>