سوره نور: تفاوت میان نسخه‌ها

==آیات فقهی==

{{اصلی|زنا}}

الزَّانِيَةُ وَالزَّانِي فَاجْلِدُوا كُلَّ وَاحِدٍ مِّنْهُمَا مِائَةَ جَلْدَةٍ وَلَا تَأْخُذْكُم بِهِمَا رَ‌أْفَةٌ فِي دِينِ اللَّـهِ إِن كُنتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّـهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ‌ ۖ وَلْيَشْهَدْ عَذَابَهُمَا طَائِفَةٌ مِّنَ الْمُؤْمِنِينَ.. ﴿٢﴾  

آیه می‌گوید اگر زن و مردی مرتکب [[زنا]] شوند باید صد ضربه تازیانه بخورند و باید گروهی از مؤمنین نیز به هنگام اجرای [[حدّ]] حضور داشته باشند. در این آیه به سایر مؤمنین هشدار می‌دهد اگر به خدا و روز [[قیامت]] ایمان دارند نباید در اجرای این مجازات و حدود الهی رأفت نشان دهند. این تازیانه حدّ مرد یا زن زناکار بالغ، عاقل، آزاد و غیر [[زنای محصنه|مُحصِن]] است.<ref>نجفی، جواهر الکلام،  ‌۱۴۱۷ق، ج۴۱، ص۳۲۹</ref>

الزَّانِي لَا يَنكِحُ إِلَّا زَانِيَةً أَوْ مُشْرِ‌كَةً وَالزَّانِيَةُ لَا يَنكِحُهَا إِلَّا زَانٍ أَوْ مُشْرِ‌كٌ ۚ وَحُرِّ‌مَ ذَٰلِكَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ ﴿٣﴾

منظور از مرد یا زن زناکار در این آیه، کسی است که مشهور به این عمل است و نه کسی که مرتکب آن شده و سپس توبه نموده و به این کار شهرتی ندارد.<ref>فیض کاشانی، تفسیر صافی، ۱۴۱۶ق، ج۳، ص۴۱۷.</ref> از [[امام باقر]](ع) نقل شده این آیه درباره زنان صاحب رایات (زنانى که در جلو خانه خود پرچم مخصوص روسبى گرى می‌زدند) نازل شده است.<ref>حویزی، نور الثقلين، ۱۳۸۳ق، ج۳، ص۱۹۸، حدیث۲۰.</ref>

{{اصلی|قذف}}

وَالَّذِينَ يَرْ‌مُونَ الْمُحْصَنَاتِ ثُمَّ لَمْ يَأْتُوا بِأَرْ‌بَعَةِ شُهَدَاءَ فَاجْلِدُوهُمْ ثَمَانِينَ جَلْدَةً وَلَا تَقْبَلُوا لَهُمْ شَهَادَةً أَبَدًا ۚ وَأُولَـٰئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ ﴿٤﴾  

قذف به معنای متهم کردن شخصی به عمل منافی عفت است که اگر با لفظ صریح انجام گیرد، حد آن هشتاد ضربه شلاق است، و اگر صراحت نداشته باشد، مشمول حکم [[تعزیر]] است، یعنى تعیین مقدار مجازات و شلاق با نظر [[حاکم شرع]] است.<ref>شهید ثانی، اللمعه الدمشقیه، ۱۳۸۱ش، ص۴۴۴.</ref> در قانون مجازات اسلامی در ماده ۱۴۰ هم همین حکم آمده است.<ref>ولیدی، حقوق جزای اختصاصی، ۱۳۷۳ش، ج۲، ص۲۶۸.</ref>

{{اصلی|آیه لعان}}

وَالَّذِينَ يَرْ‌مُونَ أَزْوَاجَهُمْ وَلَمْ يَكُن لَّهُمْ شُهَدَاءُ إِلَّا أَنفُسُهُمْ فَشَهَادَةُ أَحَدِهِمْ أَرْ‌بَعُ شَهَادَاتٍ بِاللَّـهِ ۙ إِنَّهُ لَمِنَ الصَّادِقِينَ ﴿٦﴾ وَالْخَامِسَةُ أَنَّ لَعْنَتَ اللَّـهِ عَلَيْهِ إِن كَانَ مِنَ الْكَاذِبِينَ ﴿٧﴾ وَيَدْرَ‌أُ عَنْهَا الْعَذَابَ أَن تَشْهَدَ أَرْ‌بَعَ شَهَادَاتٍ بِاللَّـهِ ۙ إِنَّهُ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ ﴿٨﴾

لِعان یا مُلاعِنه مراسمی در [[فقه]] و حقوق اسلامی است که در آن زن و شوهر یکدیگر را لعنت می‌کنند. به این نحو که شوهر با سوگندهای ویژه‌ای به زن خود نسبت زنا دهد و همسرش با سوگندهای مشابهی اتهام شوهرش را رد کند. با تحقق لعان زن و شوهر از یکدیگر جدا شده و ازدواج دوبارهٔ آن‌ها تا اَبَد ممنوع است. کاربرد لعان در جایی است که شوهر زنای همسر خود را مشاهده کرده ولی امکان اثبات آن را ندارد و در صورتی که زنای او را فاش کند به اتهام [[قذف]] هشتاد ضربه شلاق می‌خورد. در این وضعیت مرد می‌تواند با انجام مراسم لعان همسر خود را رها کند. در صورت لعان حد قذف از مرد و حد زنا از زن ساقط می‌شود.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱۴، ص۳۷۸و۳۷۷.</ref> در قوانین مدنی در ماده ۸۸۲ و ۸۸۳ و ۱۰۵۲ به لعان اشاره شده است.<ref>صفائی، حقوق مدنی۵ خانواده، ۱۳۷۰ش، ص۲۹۴و۲۹۳.</ref>

{{اصلی|آیه حجاب}}

وَقُل لِّلْمُؤْمِنَاتِ يَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَارِ‌هِنَّ وَيَحْفَظْنَ فُرُ‌وجَهُنَّ وَلَا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ‌ مِنْهَا ۖ وَلْيَضْرِ‌بْنَ بِخُمُرِ‌هِنَّ عَلَىٰ جُيُوبِهِنَّ ۖ.. ﴿٣١﴾

خُمُر، جمعِ خِمار، به معنای مقنعه یا روسری زنان است.<ref>طبرسی، تفسیر مجمع البیان،ذیل آیه؛ ابن منظور، لسان العرب،ذیل «خمر».</ref> طبق گزارش‌های مفسران و اشارات حدیثی، زنان پیش از نزول این آیه روسری را از پشت گوش‌ها رد می‌کردند و آن را به پشت خود می‌انداختند، به طوری که گوش‌ها و گردن و گریبان آن‌ها نمایان بود. در این آیه به آن‌ها دستور داده شده است که روسری‌هایشان را به گونه‌ای بپوشند که گریبان و مقابل سینه آن‌ها را بپوشاند؛ یعنی، دو طرف آن را از راست و چپ به جلو آورند تا همه این قسمت‌ها پوشیده شود.<ref>محمدحسین طباطبائی، المیزان، ذیل آیه؛ محمد بن احمد قرطبی، الجامع لاحکام القرآن، ذیل آیه، بیروت ۱۴۰۵/۱۹۸۵؛ طبری، جامع، ذیل آیه.</ref> در واقع، زنان موی سر خود را می‌پوشانده‌اند اما اینک آیه در مقام بیان حد پوشش، از لزوم پوشاندن گردن و سینه سخن گفته ولی از پوشاندن چهره سخنی به میان نیاورده است.<ref>ابن حزم، المُحلّی، ج۳، ص۲۱۶، چاپ احمد محمد شاکر، بیروت: دارالآفاق الجدیدة، (بی‌تا)؛ محسن حکیم، مستمسک العروة الوثقی، ج۵، ص۲۴۳، چاپ افست قم، ۱۴۰۴ق؛ محسن حکیم، مستمسک العروة الوثقی، ج۱۴، ص۲۸، چاپ افست قم، ۱۴۰۴ق.</ref> این آیه معروف‎ترین آیه‌ای است که [[مجتهد|فقها]] با توجه به جملۀ «وَ لیَضرِبنَ بِخُمُرِهنَّ عَلی جُیوبِهنَّ» به وجوب [[حجاب]] بر بانوان [[فتوا]] داده‌اند.

{{اصلی|آیه محارم}}

وَقُل لِّلْمُؤْمِنَاتِ يَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَارِ‌هِنَّ وَيَحْفَظْنَ فُرُ‌وجَهُنَّ وَلَا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ‌ مِنْهَا ۖ وَلْيَضْرِ‌بْنَ بِخُمُرِ‌هِنَّ عَلَىٰ جُيُوبِهِنَّ ۖ وَلَا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلَّا لِبُعُولَتِهِنَّ أَوْ آبَائِهِنَّ أَوْ آبَاءِ بُعُولَتِهِنَّ أَوْ أَبْنَائِهِنَّ أَوْ أَبْنَاءِ بُعُولَتِهِنَّ أَوْ إِخْوَانِهِنَّ أَوْ بَنِي إِخْوَانِهِنَّ أَوْ بَنِي أَخَوَاتِهِنَّ أَوْ نِسَائِهِنَّ أَوْ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُنَّ أَوِ التَّابِعِينَ غَيْرِ‌ أُولِي الْإِرْ‌بَةِ مِنَ الرِّ‌جَالِ أَوِ الطِّفْلِ الَّذِينَ لَمْ يَظْهَرُ‌وا عَلَىٰ عَوْرَ‌اتِ النِّسَاءِ ۖ وَلَا يَضْرِ‌بْنَ بِأَرْ‌جُلِهِنَّ لِيُعْلَمَ مَا يُخْفِينَ مِن زِينَتِهِنَّ ۚ وَتُوبُوا إِلَى اللَّـهِ جَمِيعًا أَيُّهَ الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ ﴿٣١﴾