کاربر ناشناس
آیه امانت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←تفسیر آیه
imported>Pourrezaei جزبدون خلاصۀ ویرایش |
imported>Pourrezaei جز (←تفسیر آیه) |
||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
|ما این امانت را بر آسمانها و زمین و کوهها عرضه داشتیم، از تحمل آن اِبا کردند و از آن ترسیدند، انسان آن را حمل کرد که او ستمکار و نادان بود.([[سوره احزاب|احزاب]]،۷۲)}}{{پاک کن}} | |ما این امانت را بر آسمانها و زمین و کوهها عرضه داشتیم، از تحمل آن اِبا کردند و از آن ترسیدند، انسان آن را حمل کرد که او ستمکار و نادان بود.([[سوره احزاب|احزاب]]،۷۲)}}{{پاک کن}} | ||
== | ==منظور از عرضه بر آسمانها و زمین== | ||
آیه امانت در | در پاسخ به این كه منظور از عرضه بر آسمانها و زمین و كوه‌ها چه بوده، اقوال متفاوتی از سوی مفسّران مطرح گردیده است: | ||
# برخی گفته‌اند عرضه به معنای مجازی آن می‌باشد و آیه تنها یك تمثیل و فرض و به نوعی بیان حال است.<ref>امین الاسلام الطبرسی، مجمع البیان، ترجمه احمد بهشتی و دیگران، تهران، فراهانی، ۱۳۶۰، ج۲۰، ص۱۸۹/ص۱۹۰</ref> | |||
# برخی دیگر «عَرَضْنَ» را به معنای «عارَضْنا» گرفته‌اند، یعنی نوعی مقابله و مقایسه بین آسمانها و زمین و كوه‌ها با امانت می‌باشد و منظور آیه این است كه در این سنجش و سبك و سنگین كردن، معلوم می‌شود كه امانت سنگین‌تر از آسمانها و زمین و كوه هاست و این‌ها توان حمل آن را ندارند.<ref>ابراهیم عاملی، تفسیرالعاملی، مشهد، ۱۳۶۳، ج۷، ص۱۹۸</ref> [[علامه طباطبائی]] نیز كلامی نزدیك به این قول دارد و مراد از عرضه را مقایسه این امانت با وضع آسمانها و زمین می‌داند.<ref>محمدحسین طباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه سید محمدباقر موسوی، قم، انتشارات اسلامی، ۱۳۶۳، ج۱۶، ص۵۳۳</ref> | |||
# برخی دیگر ـ همچون ابوعلی جبّائی ـ گفته‌اند عرضه به معنای حقیقی آن می‌باشد و منظور این است كه امانت بر اهل آسمانها و زمین و كوه‌ها عرضه شد و تنها انسان آن را پذیرفت و برداشت.<ref>امین الاسلام الطبرسی، مجمع البیان، ترجمه احمد بهشتی و دیگران، تهران، فراهانی، ۱۳۶۰، ج۲۰، ص۱۸۹</ref> | |||
# بیشتر مفسّرانی كه دارای ذوق و مشرب عرفانی هستند معتقدند عرضه به معنای حقیقی آن مراد است و چون در دیدگاه قرآن همه هستی دارای شعور است، معنای ظاهر آیه که سخن گفتن موجودات عالم با زبانی متناسب با آنها است هیچ بُعدی ندارد.<ref>محی الدین عربی، فتوحات المكیه، بیروت، دارصادر، ج۲، ص۷۷</ref> | |||
بیشتر | قرآن كریم همه موجودات را دارای حیات و شعور معرفی می‌کند و از [[تحمید]] و [[تسبیح]] و تسلیم و [[سجود]] آنها سخن می‌گوید. سخن گفتن خداوند با آسمان و زمین و اباء و ترسیدن آنها از حمل امانت در این آیه نیز دلیلی بر شعور موجودات عالم بوده و تأییدی برای قول اخیر است.<ref>[http://www.maarefquran.org/index.php/page,viewArticle/LinkID,5166/Pattern,%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%86%D8%AA دانشنامه موضوعی قرآن، تفسیر آیه امانت]</ref> | ||
==منظور از امانت== | |||
بیشتر مفسران در عظمت شأن امانت الاهی اتفاق نظر دارند<ref>ابوالفتوح رازی، روح الجنان، ج۴، ص۳۴۹_۳۵۰؛محمد غزالی، مکاشفة القلوب، ج۱، ص۵۷_۵۸</ref> اما در شناخت مفهوم این تعبیر و نیز مقام و موقعیت انسان نسبت به حمل آن، اختلافاتی وجود دارد. | |||
===تفسیر تاریخی=== | ===تفسیر تاریخی=== | ||
بعضی از علما، امانت در آیه یادشده را با بینش تاریخی - اساطیری تفسیر کرده و داستان هابیل و قابیل را زمینه تبیین آن قرار داده‌اند. به گمان آنان چون [[آدم ابوالبشر]] از جانب خداوند به [[طواف]] [[کعبه]] مأمور شد، خواست که اهل و فرزند خود (هابیل) را به امانت نزد آسمان و زمین بگذارد، اما آنان نپذیرفتند؛ پس ناگزیر آنان را نزد قابیل به امانت گذاشت و رفت. قابیل در امانت خیانت کرد و هابیل را کشت و بدین سبب، ظلوم و جهول خوانده شد.<ref>طبری، تفسیر، ج۲۲، ص۴۰ و ۴۱؛احمد میبدی، کشف الاسرار، ج۸، ص۹۵</ref> | بعضی از علما، امانت در آیه یادشده را با بینش تاریخی - اساطیری تفسیر کرده و داستان هابیل و قابیل را زمینه تبیین آن قرار داده‌اند. به گمان آنان چون [[آدم ابوالبشر]] از جانب خداوند به [[طواف]] [[کعبه]] مأمور شد، خواست که اهل و فرزند خود (هابیل) را به امانت نزد آسمان و زمین بگذارد، اما آنان نپذیرفتند؛ پس ناگزیر آنان را نزد قابیل به امانت گذاشت و رفت. قابیل در امانت خیانت کرد و هابیل را کشت و بدین سبب، ظلوم و جهول خوانده شد.<ref>طبری، تفسیر، ج۲۲، ص۴۰ و ۴۱؛احمد میبدی، کشف الاسرار، ج۸، ص۹۵</ref> | ||