محمدتقی بهجت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''محمدتقی بهجت''' (۱۳۳۴-۱۴۳۰ ق./ ۱۲۹۵-۱۳۸۸ ش.) از [[مراجع تقلید]] و [[عرفان|عرفای]] معاصر بود. وی در ۱۲۹۵ ش. به دنیا آمد در ۱۳۴۸ ق. برای علم‌آموزی عازم [[کربلا]] سپس در ۱۳۵۲ ق. [[نجف]] گردید. او پس از مدتی در ۱۳۶۳ ق. به [[ایران]] برگشت و در [[حوزه علمیه قم]] به تدریس پرداخت. آیت‌الله بهجت شاگرد [[سید علی قاضی طباطبایی|سیدعلی قاضی]] و در بین مردم و علما، به زهد و تقوی شهره بود. وی در سال ۱۳۸۸ ش./۱۴۳۰ ق. در بیمارستان ولی عصر(عج) شهر [[قم]] وفات یافت و در داخل [[حرم حضرت معصومه|حرم حضرت معصومه (س)]] به خاک سپرده شد.

محمدتقی بهجت، در سال ۱۳۳۴ق. (یا ۱۳۳۲ق.) در میان خانواده‌ای مذهبی در [[فومن]] به دنیا آمد. او بعدها خانه محل تولدش را به مدرسه دینی تبدیل کرد. بهجت، در ۱۶ ماهگی، مادرش را از دست داد و تحت تربیت پدرش قرار گرفت. پدرش، کربلایی محمود، از طریق ساختن نوعی کلوچه سنتی و محلی مخصوص فومنات، امرار معاش می‌کرد. محمدتقی بهجت به همراه پدر، از کودکی در مجالس عزاداری [[امام حسین (ع)]] شرکت داشت.<ref>[http://www.bahjat.ir/index.php/sharh.html زندگی نامه آیت الله بهجت در سایت مرکز تنظیم و نشر آثار آیت الله العظمی بهجت]</ref>

او بعد از اقامتی چند ماهه در فومن، به قصد زیارت [[حضرت معصومه (س)]] و اطّلاع از [[حوزه علمیه قم|حوزه قم]]، به این شهر رفت و چند ماه در آن‌جا توقف کرد که خبر رحلت استادان [[نجف]] را یکی پس از دیگری شنید. از این رو، تصمیم گرفت که در [[قم]] بماند.<ref>[http://nbo.ir/fa-ir/%D8%B2%D9%86%D8%AF%DA%AF%DB%8C%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87-%D8%A8%D9%87%D8%AC%D8%AA-%D9%85%D8%AD%D9%85%D8%AF%D8%AA%D9%82%D9%89__l-p-0-1--112.aspx زندگی نامه تفصیلی آیت الله العظمی بهجت]</ref>

آیت الله محمدتقی بهجت فومنی عصر یکشنبه ۱۳۸۸/۲/۲۷ به علت سکته قلبی، در بیمارستان حضرت ولی عصر(عج) شهر [[قم]] وفات یافت و در داخل [[حرم حضرت معصومه|حرم حضرت معصومه (س)]] به خاک سپرده شد.<ref>[http://www.asriran.com/fa/news/72562/%D8%B9%D9%84%D8%AA-%D9%81%D9%88%D8%AA-%D8%A2%D9%8A%D8%AA-%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87-%D8%A8%D9%87%D8%AC%D8%AA-%D8%A7%D8%B9%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%B4%D8%AF علت فوت آیت الله بهجت اعلام شد]</ref>

{{ستون-شروع|4}}

{{ستون-شروع|2}}

{{گفتاورد|سبک درس ایشان، سبک خاصّی است. ایشان بر خلاف سایر مراجع و بزرگان که در درس خارج، نقل اقوال کرده و آن را نقد و یا تأیید و انتخاب می‌نمایند، در درس خارج، نقل اقوال نمی‌کنند بلکه ابتدا مسئله را مطرح می‌کنند و بعد روند استدلالش را بیان می‌کنند. اگر شاگرد آراء علماء را دیده و مطالعه کرده باشد، می‌فهمد که دلیلی را که استاد ذکر می‌کند، چه کسی گفته است و اشکال یا تأییدی را که می‌کند، می‌فهمد به سخن چه کسی اشکال یا قول چه کسی را تأیید می‌کند. لذا هر کس بخواهد در درس ایشان شرکت کند، باید مبانی و نظرات آقایان دیگر را دیده باشد.|علی اکبر مسعودی خمینی|برگی از دفتر آفتاب، ص 54.}}

{{ستون-شروع|4}}

{{ستون-شروع|2}}

{{ستون-شروع|4}}

[[پرونده:آیت الله بهجت 2.jpg|بندانگشتی]]

او در خانه‌ای قدیمی به فاصله کمی از مسجد فاطمیه گذر خان قم زندگی زندگی می‌کرد. <ref>نک: هفته نامه کتاب قم، مقاله «فقه در بستر عرفان» میثم مهاجر، دی ۱۳۸۳ ش.</ref>

{{نقل قول|آقایانی که طالب مواعظ هستند، از ایشان سئوال می‌شود آیا به مواعظی که تا به حال شنیده‌اید، عمل کرده‌اید یا نه؟ آیا می‌دانید که هر کس به معلومات خود عمل کرد، خداوند مجهولات او را معلوم می‌فرماید؟ آیا باید دعوت به حق از طریق لسان باشد؟ آیا نفرموده با اعمال خودتان دعوت به حق بنمایید؟ آیا طریق تعلیم را باید یاد بدهیم یا آن که یاد بگیریم؟<ref>به سوي محبوب، ص39.</ref>}}

{{ستون-شروع|2}}

* برگی از دفتر عارفان شرح حال شیخ ‌السالکین حضرت آیت اللّه العظمى بهجت؛ تألیف رضا باقی زاده

===حكومت اسلامي در عصر غيبت===

آیت اله محمد تقی بهجت از منظر ايجابي به سياست مي نگريست و واجد آرايي مهم در اين  باره بود. وی درباره حکومت در دوره پس از غیبت می گوید «ايجاد حكومت اسلامي» واجب «و توان اداره كشور را نيز داريم» تأكيد او بر اقامه حكومت اسلامي در عصر غيبت، منوط بر اجراي كامل دستورات الهي و دوري جستن از مصلحت انديشي‌هايي است كه احياناً منجر به تعطيلي احكام گردد. بهجت برخلاف كساني كه معتقد به تعويق افتادن وظايف اجتماعي و سياسي معصوم(ع) تا ظهور امام زمان (ع) هستند معتقد به جريان زندگي سياسي شيعيان در عصر غيبت است. از اين رو، بر فرد يا گروهي از مؤمنان واجب است كه به اقامه چنين وظايفي قيام كنند. استدلال او بر چنين مدعايي، بر اين فرض استوار است كه «به دليل عقلي و نقلي بايد دين مبين اسلام تا قيام قيامت باقي باشد و هر كس، دين ديگري غير از اسلام را بجويد، هرگز از او پذيرفته نمی گردد».<ref>فراتی، عبدالوهاب، آیت الله بهجت و زندگی سیاسی در عصر غیبت، مجله علوم سیاسی، شماره ۴۵.</ref>

براساس اسناد و مدارك موجود، گرچه اثري از بهجت در نهضت اسلامي مشاهده نمي‌شود، اما او همواره مؤيد انقلاب و بر روحانيوني كه به نهضت پيوسته‌اند تأثير زيادي نهاده است. وی در اوايل دهه چهل بارها تأكيد مي‌كرد پهلوی دارد دين را از بين مي‌برند. روزي شخصي به ايشان عرض كرد احتمال نمي‌دهيد [[امام خميني|آيت الله خميني]] در مخالفت با شاه، تندي می كند؟ وي در جواب فرمود: شما احتمال نميی دهيد كه خيلي كُند مي‌رود؟

محمد هادي فقهي مي‌افزايد: زماني که آیت الله خميني را تبعيد كردند، ايشان در درس گفتند كساني نيستند بروند اين سران را بكشند؟ علاوه بر اين، روابط دوستانه‌اي كه ميان او و امام خميني برقرار بود همواره او را خيرخواه انقلاب و دعاگوي آن فقيد مي‌ساخت.<ref>فراتی، عبدالوهاب، آیت الله بهجت و زندگی سیاسی در عصر غیبت، مجله علوم سیاسی، شماره ۴۵.</ref>

{{پانویس|30em}}

{{ستون-شروع|3}}

* آثار الحجة محمّدشریف رازی، ج2، ص65.

* گنجینه دانشمندان، محمّدشریف زاری،ج2ص90.

* دانشوران و دولتمردان گیل و دیلم، ص 104، صادق احسان بخش.

* مجله قبسات، سال دوم، ش2، تابستان 76ش.

* انوار ملکوت علاّمه سیّد محمّد حسین حسینی تهرانی.

* به سوی محبوب، سیّد مهدی ساعی

* روزنامه اطلاعات، 17 دی سال 1373ش.

* روزنامه کیهان، 17 اسفند سال 1382 ش.

* 1200 نکته از آیت‌الله بهجت.