سوره نبأ: تفاوت میان نسخه‌ها

سوره نبأ ۴۰ آیه، ۱۷۴ کلمه و ۷۹۷ حرف دارد. این سوره جزو [[مفصلات|سوره‌های مفصلات]] (دارای آیات کوتاه و متعدد) و از سوره‌های نسبتاً کوچک است که در آغاز [[جزء]] سی‌ام یعنی آخرین جزء [[قرآن]] قرار گرفته است. به همین جهت این جزء با نام همین سوره یعنی «‌جزء عم‌» مشهور شده است.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ج۲، ص۱۲۶۰-۱۲۶۱</ref>

سوره نبأ درباره یک خبر و حادثه بزرگ یعنی [[قیامت]] سخن می‌گوید و بر حقیقت و تردیدناپذیری آن استدلال می‌کند. آغاز [[سوره]] چنین است که مردم از یکدیگر درباره خبر قیامت می‌پرسند. سپس [[خداوند]] با لحنی تهدیدآمیز می‌فرماید به‌زودی از آن اگاه می‌شوند.<ref>طباطبایی، المیزان، ترجمه، ج۲۰، ص۲۵۷.</ref>

{{سوره نبأ}}

در [[تفسیر البرهان]] ده [[روایت]] ذیل [[آیه]] اول و دوم سوره نبأ آمده که «نبأ عظیم» را [[علی (ع)|امیرالمؤمنین علی(ع)]] یا [[ولایت]] آن حضرت خوانده‌اند.<ref>بحرانی، البرهان، ج۵، ص۵۶۶.</ref> همچنین [[قاضی نورالله شوشتری]] در کتاب [[احقاق الحق]] از حاکم حَسَکانی (عالم اهل سنت) نقل می‌کند، مراد از متقین در آیه ۳۱ «إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ مَفَازًا» [[علی بن ابی طالب(ع)|علی بن ابی‌طالب]] است.<ref>شوشتری، احقاق الحق، ج۱۴، ص۵۳۳.</ref>

آیات ۳۱ تا ۴۰ سوره نبأ از آیات مشهور این سوره است. [[تلاوت مجلسی قرآن|تلاوت مجلسی]] این آیات با صدای عبدالباسط (قاری مشهور مصری) در میان [[ایرانیان]] شناخته شده است. در این [[آیه|آیات]] [[خداوند]] عاقبت [[تقوا|پرهیزکاران]] را در [[قیامت]] بیان می‌کند.<ref>[http://telavat.ir/fa/content/47707/%D8%B9%D8%A8%D8%AF%D8%A7%D9%84%D8%A8%D8%A7%D8%B3%D8%B7-%D8%B9%D8%A8%D8%AF%D8%A7%D9%84%D8%B5%D9%85%D8%AF-%D8%A7%D9%84%D9%86%D8%A8%D8%A3#tab-latest تلاوت مجلسی ده آیه آخر سوره نبأ]</ref>

[[شیخ طوسی]] در [[تفسیر تبیان]] می‌نویسد: درباره سبب نزول این سوره گفته‌اند [[رسول خدا(ص)]] با [[قریش]] سخن می‌گفت و اخبار امت‌های گذشته را برایشان بازگو می‌کرد و آنان را پند می‌داد؛ اما آنان حضرت را مسخره می‌کردند. پس [[خداوند]] پیامبر(ص) را از سخن گفتن با آنان نهی کرد. [روزی] رسول خدا(ص) با اصحابش سخن می‌گفت که یکی از [[مشرک|مشرکان]] جلو آمد و حضرت سکوت کرد. پس مشرکان جمع شدند و گفتند ای محمد! سخن تو عجیب است و ما دوست داریم سخن تو را بشنویم. اما پیامبر(ص) فرمود خداوند مرا از سخن گفتن با شما نهی کرده است. پس خداوند «عَمَّ يَتَساءَلُونَ عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ» را نازل کرد.<ref>شیخ طوسی، التبیان، ج۱۰، ص۲۳۸.</ref>