محمدحسین غروی نائینی: تفاوت میان نسخه‌ها
←حیات علمی
| خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
==حیات علمی== | ==حیات علمی== | ||
در زمان حیات آخوند خراسانی، در نجف، تدریس را آغاز کرد که بیش از سیصد تن از شاگردان خراسانی، در درس او نیز حاضر می‌شدند.<ref> ورعی، پژوهشی در اندیشه سیاسی نایینی، ص ۱۸</ref> اگرچه شهرت نائینی در [[اصول فقه|علم اصول]] است، به گونه‌ای که به «مجدد علم اصول» شهرت یافته، اما در رشته‌های دیگر، همچون [[فقه]]، [[کلام اسلامی|کلام]]، حکمت، ریاضی، اخلاق و [[عرفان]] نیز صاحب‌نظر بوده است.<ref> ورعی، پژوهشی در اندیشه سیاسی نایینی، ص ۱۸</ref> حوزه درس او را، به علت دقتها و غموض تحقیقات، محل اجتماع خواص و فضلای برجسته و صاحب‌نظر دانسته<ref>آقابزرگ تهرانی، نقباءالبشر، ج۲، ص۵۹۳</ref> و مجلس درسش را از بزرگ‌ترین مجالس تدریس در نجف اشرف معرفی کرده‌اند.<ref>امین، اعیان‌الشیعه، ج۶، ص۵۵</ref> | در زمان حیات آخوند خراسانی، در نجف، تدریس را آغاز کرد که بیش از سیصد تن از شاگردان خراسانی، در درس او نیز حاضر می‌شدند.<ref> ورعی، پژوهشی در اندیشه سیاسی نایینی، ص ۱۸</ref> اگرچه شهرت نائینی در [[اصول فقه|علم اصول]] است، به گونه‌ای که به «مجدد علم اصول» شهرت یافته، اما در رشته‌های دیگر، همچون [[فقه]]، [[کلام اسلامی|کلام]]، حکمت، ریاضی، اخلاق و [[عرفان]] نیز صاحب‌نظر بوده است.<ref> ورعی، پژوهشی در اندیشه سیاسی نایینی، ص ۱۸</ref> حوزه درس او را، به علت دقتها و غموض تحقیقات، محل اجتماع خواص و فضلای برجسته و صاحب‌نظر دانسته<ref>آقابزرگ تهرانی، نقباءالبشر، ج۲، ص۵۹۳</ref> و مجلس درسش را از بزرگ‌ترین مجالس تدریس در نجف اشرف معرفی کرده‌اند.<ref>امین، اعیان‌الشیعه، ج۶، ص۵۵</ref>[[سید محسن امین]] در [[اعیان الشیعة (کتاب)|اعیان الشیعه]] از او با عنوان کسی که بهره‌مند از حافظه‌ای قوی و استعداد ذهنی خوب است یاد کرده است.<ref>امین، اعیان‌الشیعه، تحقیق: حسن امین، ج۶، ص۵۴</ref>{{یادداشت|كان قويّ الحافظة حسن الذاكرة}} | ||
او از دوران تحصیل در [[اصفهان]]، [[سامرا]] و [[نجف]]، مورد توجه اساتید خود بود. به گفته خود وی، از دو [[مجتهد|فقیه]] مشهور، میرزا حسین طهرانی نجفی، فرزند میرزا خلیل و [[محمد طه نجف]]، اجازه نقل روایت داشت و بر همین اساس، به برخی شاگردانش اجازه اجتهاد و نقل حدیث می‌داد.<ref>خیابانی تبریزی، علما معاصرین، ص۴۰۱-۴۰۲.</ref> | او از دوران تحصیل در [[اصفهان]]، [[سامرا]] و [[نجف]]، مورد توجه اساتید خود بود. به گفته خود وی، از دو [[مجتهد|فقیه]] مشهور، میرزا حسین طهرانی نجفی، فرزند میرزا خلیل و [[محمد طه نجف]]، اجازه نقل روایت داشت و بر همین اساس، به برخی شاگردانش اجازه اجتهاد و نقل حدیث می‌داد.<ref>خیابانی تبریزی، علما معاصرین، ص۴۰۱-۴۰۲.</ref> | ||