عبدالحسین امینی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{یادداشت|جلد اول تا نهم کتاب الغدیر، در سال ۱۳۶۴ق در نجف چاپ شد. تمامی یازده جلد الغدیر، در سال ۱۳۷۲ق در تهران چاپ شد.<ref>حسینی دشتی، معارف و معاریف، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۵۵۱.</ref> این کتاب بیست جلد است که تاکنون تنها یازده جلد از آن چاپ شده است.لطفی، علامه امینی جرعه‌نوش غدیر، ۱۳۷۹ش، ص۶۲.}}

عبدالحسین امینی، در سال ۱۳۵۵ق، کتاب «[[شهداء الفضیلة (کتاب)|شهداء الفضیله]]» را منتشر کرد. این کتاب، حاوی زندگینامه ۱۳۰ تن از عالمان مسلمان و شیعه از قرن چهارم تا چهاردهم هجری است که به شهادت رسیده‌اند. برخی تالیف این اثر را در واکنش به استعمار انگلیس و با هدف آموزش [[شجاعت]] و ایستادگی در برابر بیگانگان دانسته‌اند.<ref>سید کباری، «علامه امینی، غواص غدیر»، ص۴۴.</ref> امینی برای نوشتن این کتاب، از کتابخانه‌های [[عراق]] و [[ایران]] بهره برد.<ref>سید کباری، «علامه امینی، غواص غدیر»، ص۴۴؛ حسینی دشتی، معارف و معاریف، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۵۵۱.</ref> {{یادداشت|[[آقابزرگ تهرانی]] در مقدمه [[شهداء الفضیلة (کتاب)|کتاب شهداء الفضیلة]]، عبدالحسین امینی را «علامه بارع و عالم علم الیقین و جمال ملت و دین» خوانده بود. [[سید ابوالحسن اصفهانی]]، مرجع اعلای شیعیان در آن زمان، [[حاج آقا حسین قمی]] و [[محمدحسین غروی اصفهانی]]، نکاتی در تایید کتاب او نوشتند.<ref>حسینی دشتی، معارف و معاریف، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۵۵۱.</ref> برخی، تقدیر و تشویق از عبدالحسین امینی پس از تالیف این کتاب را در محیط [[حوزه علمیه نجف]] بی سابقه شمرده‌اند.<ref>حسینی دشتی، معارف و معاریف، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۵۵۱.</ref> بنابر برخی منابع، علامه امینی کتاب شهداء الفضیلة را در پاسخ به کتاب الوشیعة فی نقد عقائد الشیعة موسی جارالله نوشته است.<ref>لطفی، علامه امینی جرعه‌نوش غدیر، ۱۳۷۹ش، ص۵۵.</ref> موسی جارالله در کتاب خود ادعا کرده بود که شیعه اصول اعتقادی منطقی ندارد، کتابی درباره اسلام ندارد، و شهیدی در راه اسلام نداده است.<ref>لطفی، علامه امینی جرعه‌نوش غدیر، ۱۳۷۹ش، ص۵۶.</ref>}}

===تأسیس کتابخانه امیرالمؤمنین(ع)===

==دیدگاه‌ها==

عبدالحسین امینی معتقد بود [[اجتهاد]] [در دنیای جدید] از حیطه قدرت فرد خارج است و باید «هیئت فتوا»ی مقتدر، شجاع و زمان‌شناس تشکیل شود. وی تألیف [[رساله عملیه|رساله]] را برای [[مرجعیت]] جهان تشیع که باید جهانی باشد، کافی نمی‌دانست و کسانی را که بدون شایستگی، مقام مرجعیت را بر عهده می‌گیرند، نکوهش می‌کرد و این کار را جنایتی می‌دانست که مساوی از دست دادن همه ارزش‌های تشیع است. <ref>حکیمی، حماسه غدیر، ۱۳۸۶ش، ص۲۸۹.</ref> {{یادداشت|او بر این باور بود که باید میان عنوان‌هایی چون [[مجتهد]]، صاحب رساله، مقلَّد، و «مرجع/زعیم جهان تشیع» تفاوت قائل شد و در مرجعیت، علاوه بر شروط معروف (بلوغ، عقل،...) باید شروط دیگری هم در نظر گرفت.<ref>حکیمی، حماسه غدیر، ۱۳۸۶ش، ص۲۹۰.</ref> امینی معتقد بود صدها جریان فکری، فلسفی، سیاسی، تربیتی، اقتصادی و نظامی در جهان امروز هست و از همین رو، بر این باور بود که سرپرستی تمامی میراث علمی، حقوقی، اجتماعی و سیاسی [[علی بن ابی طالب(ع)|علی]] و آل علی را نمی‌توان فدای چند سال فقه و اصول خواندن و طلبگی کردن فلان آقا کرد و این همه را نمی‌توان به دست کسانی سپرد که دل‌های ترسو، سینه‌های تنگ، چشمان کوته‌بین، اندیشه‌های منجمد، مغزهای بسته و قلب‌های بی‌حماسه دارند.حکیمی، حماسه غدیر، ۱۳۸۶ش، ص۲۹۴.}}

===کتاب‌های سطحی===

===محتوای روضه‌خوانی===

===زیارت امامان===

==امینی از دیدگاه دیگران==

[سید ابوالحسن اصفهانی]]، در تقریظ بر کتاب [[شهداء الفضیلة (کتاب)|شهداء الفضیلة]]، علامه امینی را پرچمدار دانش و ادب و قهرمان جنبش فکری اسلامی دانسته و گفته است که او با ابداع و ابتکارات جالبش، بر نویسندگان متقدم و معاصر پیشی جسته و درس‎های پرارج علمی و تاریخی و ادبی و اخلاقی به یادگار گذاشته است.<ref>جدایی، ص۱۲</ref>

[[محمدحسین غروی اصفهانی]]، در تقریظ بر اولین کتاب علامه امینی، علاوه بر ستایش و تمجید و تحسین کتاب، به ستایش توانایی‎های ذاتی عبدالحسین امینی هم پرداخته و او را دارای نبوغ در هنر نویسندگی و فضیلت راستگویی و راستجویی دانسته است.<ref>جدایی، ص۱۳</ref>

[[سید ابوالقاسم خوئی]]، خطاب به یکی از علما، ثواب زیارت علامه امینی را از درس خواندن بالاتر دانسته و گفته است که «مطمئن باشید ثواب زیارت ایشان از ثواب همه این درس‌ها بیشتر است.»<ref>حکیمی، «علامه امینی»، ص ۷۰.</ref>

[[آقابزرگ تهرانی]]، در تقریظ بر کتاب [[شهداء الفضیلة (کتاب)|شهداء الفضیلة]] درسال ۱۳۵۳ه‍.ق، امینی را مظهر راستین دین، جمال آیین، و مردی پریقین خوانده و کتاب او را شاهکاری برای امت لقب داده است.<ref>جدایی، ص۱۳</ref>

[[محمدرضا حکیمی خراسانی|حکیمی]] در مقدمه یادنامه علامه امینی، درباره اهداف محقق‌نشده او، نوشته است که جز آنچه علامه امینی انجام داده، او هنوز هدف‌های دیگری داشت که با پایان عمرش موفق به انجام نشد. برخی از این برنامه‌ها عبارت بودند از:

تأسیس دارالتألیف (خانه نویسندگان)، تأسیس مرکزی برای رسیدگی به نشریات جهان درباره [[اسلام]]، احیای [[آیین نقابت]]، توسیع و تحکیم مبانی [[مرجعیت]]، چاپ و نشر کتب بسیاری از علمای اسلام که به حالت خطی باقی مانده‌اند، اقداماتی در جهت اعطای بینش بیشتر به طلاب علوم دینی و وادار کردن آنان به حرکت و سفر به دور گیتی و شناخت زندگی واقعی و مسائل جهان و علوم زمان، تصحیح و تعدیل و نظارتی دقیق و دامنه‌دار درباره کتب مذهبی؛ تا آنکه کم‌کم اشخاصی درباره مذهب و مسائل مذهبی کتاب بنویسند که هم دارای اطلاعات کافی و تخصصند و هم صلاحیت دارند، نه اینکه هر کس رسید بتواند کتاب دینی بنویسد، تصحیح مسیر مجالس مذهبی و نظارت بر آنچه در آنها به مردم آموخته می‌شود.<ref>حکیمی، «علامه امینی»، ص۲۷.</ref>

محمد عبدالغنی حسن مصری، از علمای [[اهل سنت]]، شعری درباره او سروده است. او در این شعر، تاکید می‌کند که گرچه لحن امینی در هنگام بحث تند می‌شود، اما خلق و خوی او بسیار نرم است. او همچنین از پروردگار برای عبدالحسین امینی پاداش نیکو خواسته است؛ پاداشی به نیکویی دفاع امینی از غدیر.<ref>حکیمی، حماسه غدیر، ۱۳۸۶ش، ص۲۰۵؛ شاکری، ربع قرن مع العلامة الامینی، ۱۴۱۷ق، ص ۳۱۸.</ref>

محمد سعید دحدوح، از عالمان [[حلب]]، در بخشی از نامه‌اش به علامه امینی می‌نویسد: به راستی روش و اخلاقی را از آل محمد(ص) ارث برده‌اید که مانند آن را از غیر شما نخواهیم یافت، مگر تعداد قلیلی از پارسایان با اخلاص.<ref>امینی، الغدیر، ۱۳۶۸ش، ج۱، ص۲۱.</ref>

اخوان ثالث، شاعر ایرانی، در مدح و ستایش علامه امینی و [[کتاب الغدیر]] شعری سروده است. بخشی از این شعر از این قرار است:

به گفته محمدرضا حکیمی، امینی به عبادت و راز و نیاز، [[نمازهای مستحبی]] و [[قرآن]] خواندن، بسیار مشتاق بود؛ [[نماز شب]] می‌خواند و و پس از [[نماز صبح]]، یک جزء کامل [[قرآن]] را با تدبر تلاوت می‌کرد.<ref>حکیمی، حماسه غدیر، ۱۳۸۶ش، ص۵۵۱.</ref> گفته شده امینی ۴۰ سال در [[نجف]] ساکن بود و خانه شخصی نخرید.<ref>شاکری، ربع القرن مع العلامه، ۱۴۱۷ق، ص۲۸۳.</ref> [[سید جعفر شهیدی]]، امینی را مصداق آیه شریفه «يُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَلاَ يَخَافُونَ لَوْمَةَ لآئِمٍ»<ref>سوره مائده، آیه ۵۴.</ref> دانسته است.<ref>حکیمی، حماسه غدیر، ۱۳۸۶ش، ص۴۸۱.</ref>

# «همرهی خضر» نوشته حسین شاکری. او ۲۵ سال همراه امینی بوده و این کتاب را به فارسی نوشته است. اسم کامل کتاب، همرهی خضر (بیست و پنج سال همراه علامه امینی) است. مؤلف در این کتاب ۱۱۷ صفحه‌ای، به زندگی و سفرهای علامه امینی پرداخته و توضیحات کاملی از آن ارائه کرده است.