کاربر ناشناس
شیخ‌الاسلام: تفاوت میان نسخه‌ها
←تاریخچه
imported>Naimi |
imported>Naimi |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
لقب شیخ الاسلام، اولین بار در اواخر قرن چهارم هجری، به عنوان منصبی دینی در [[خراسان]] به کار رفته است.<ref>دائرة المعارف تشیع، ج ۱۰، ص ۱۵۷.</ref> در قرن پنجم، اسماعیل بن رحمن، رییس فقهای شافعی در [[خراسان]] را شیخ الاسلام خوانده‌اند.<ref>دائرة المعارف تشیع، ج ۱۰، ص ۱۵۷.</ref> در قرن ششم، به فقهای مقبول عامه در [[مصر]] و [[شامات]]، شیخ الاسلام می‌گفتند. شیخ الاسلام در میان [[اهل سنت]]، به علمای بلندپایه گفته می‌شده؛ از جمله فخرالدین رازی در قرن ششم هجری.<ref>دائرة المعارف تشیع، ج ۱۰، ص ۱۵۷.</ref> | لقب شیخ الاسلام، اولین بار در اواخر قرن چهارم هجری، به عنوان منصبی دینی در [[خراسان]] به کار رفته است.<ref>دائرة المعارف تشیع، ج ۱۰، ص ۱۵۷.</ref> در قرن پنجم، اسماعیل بن رحمن، رییس فقهای شافعی در [[خراسان]] را شیخ الاسلام خوانده‌اند.<ref>دائرة المعارف تشیع، ج ۱۰، ص ۱۵۷.</ref> در قرن ششم، به فقهای مقبول عامه در [[مصر]] و [[شامات]]، شیخ الاسلام می‌گفتند. شیخ الاسلام در میان [[اهل سنت]]، به علمای بلندپایه گفته می‌شده؛ از جمله فخرالدین رازی در قرن ششم هجری.<ref>دائرة المعارف تشیع، ج ۱۰، ص ۱۵۷.</ref> | ||
شیخ الاسلام به معنای مفتی اصلی حکومت و رییس | شیخ الاسلام به معنای مفتی اصلی حکومت و رییس سلسله مراتب علما، اولین بار در حکومت عثمانی که مذهب رسمی آن سنی حنفی بود به کار رفت و به تدریج قدرت و نفوذ یافت.<ref>دائرة المعارف جهان نوین اسلام، ج ۳، ص ۲۱۳.</ref> شیخ الاسلام در حکومت عثمانی، عهده‌دار صدور فتوا و آرای حقوقی مبتنی بر [[فقه]] اسلامی بود.<ref>دائرة المعارف جهان نوین اسلام، ج ۳، ص ۲۱۳.</ref> صاحبان این سمت در حکومت عثمانی در حوالی قرن دهم هجری، مواضعی مستقل و گاه موضعی مخالف حکومت عثمانی داشتند، اما این استقلال به تدریج به همراهی با امپراتوری عثمانی انجامید و در اواخر عمر دولت عثمانی، نفوذ آن به کمترین حد خود رسید.<ref>دائرة المعارف جهان نوین اسلام، ج ۳، ص ۲۱۳.</ref> | ||
هر چند لقب شیخ الاسلام در ایران از قرن چهارم رایج بود، اما اولین بار که به معنای بالاترین مقام دینی پایتخت و شهرهای بزرگ به کار رفت، در دولت [[شیعه|شیعی]] [[صفویه]] بود. شیخ الاسلام، معمولا از سوی سلطان منصوب می‌شد.<ref>دائرة المعارف جهان نوین اسلام، ج ۳، ص ۲۱۴.</ref> | هر چند لقب شیخ الاسلام در ایران از قرن چهارم رایج بود، اما اولین بار که به معنای بالاترین مقام دینی پایتخت و شهرهای بزرگ به کار رفت، در دولت [[شیعه|شیعی]] [[صفویه]] بود. شیخ الاسلام، معمولا از سوی سلطان منصوب می‌شد.<ref>دائرة المعارف جهان نوین اسلام، ج ۳، ص ۲۱۴.</ref> | ||