جعفر شوشتری: تفاوت میان نسخه‌ها

| عنوان = شیخ جعفر شوشتری

| تصویر = شیخ جعفر شوشتری.jpg

| اندازه تصویر =300px

| نام کامل = جعفر شوشتری

| لقب =

| نسب =

| تاریخ تولد = ۱۲۳۰ق

| شهر تولد = شوشتر

| کشور تولد =

| محل تحصیل =

| محل زندگی =

| تاریخ وفات = [[۲۸ صفر]] [[سال ۱۳۰۳ هجری قمری|۱۳۰۳ق]]

| شهر وفات =

| محل دفن = [[نجف]]

| استادان = [[شیخ انصاری]]، [[شیخ جعفر کاشف الغطاء]]، [[شریف العلمای مازندرانی]]

| شاگردان =

| اجازه روایت از =

| اجازه اجتهاد از =

| اجازه روایت به =

| اجازه اجتهاد به =

| تالیفات = [[خصایص الحسینیه]]

| سایر =

| اجتماعی= مخالفت با [[شبیه خوانی]]، درخواست از شاه برای تعطیلی [[جمعه]] و تلاش برای رفع مشکلات مردم

| امضا =

| وبگاه رسمی =

'''شیخ جعفر شوشتری''' از [[مجتهد|مجتهدان]] و منبریان مشهور قرن [[قرن ۱۳ هجری قمری|۱۳]] و [[قرن ۱۴ هجری قمری|۱۴]] قمری در [[ایران]] و نویسنده کتاب [[الخصائص الحسینیة (کتاب)|الخصائص الحسینیه]] در شرح زندگانی [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین (ع)]] و اهمیت و آفات [[سوگواری محرم |عزاداری امام حسین (ع)]] است. او سخنرانی نافذ بود و مواعظش بر مردم تأثیرگذار بود. کنگره بزرگداشت وی در سال ۱۳۸۹ش در شوشتر برگزار شد.

== معرفی ==

جعفر شوشتری در [[سال ۱۲۳۰ قمری|۱۲۳۰ق]] در شهر [[شوشتر]] به دنیا آمد. [[آقابزرگ تهرانی|آقا بزرگ تهرانی]] در [[نقباء البشر]] می‌نویسد: «حاج شیخ جعفر شوشتری فرزند حسین شوشتری، از بزرگان علما و فقهیان جلیل‌القدر و مشاهیر دانشمندان و از فراخوانان و دعوت کنندگان مردم به سوی خدا در عصر خود بوده است.»<ref>نقباء البشر، ج۱، ص۲۸۴.</ref> پس از خواندن مقدمات و ادبیات در زادگاهش به همراه پدرش به شهرهای [[نجف]] و [[کربلا]] مهاجرت کرد و پس از خواندن دروس حوزوی نزد اساتید آن زمان، از جمله [[محمدحسین حائری اصفهانی|صاحب فصول]] و [[محمدشریف مازندرانی|شریف العلمای مازندرانی]]، در [[سال ۱۲۵۵ هجری قمری|سال ۱۲۵۵ق]] به شوشتر بازگشت و مدتی را در آن شهر باقی ماند. پس از آن مجدداً به نجف بازگشت و از درس [[شیخ مرتضی انصاری]] استفاده کرد و به درجه [[مجتهد|اجتهاد]] رسید.<ref>مجله وحید، تیر ۱۳۵۰ق؛ ش ۹۱ به نقل از وحیدنیا، نامه‌ای از حاج شیخ جعفر شوشتری، ص۱۰۷.</ref> پس از مدتی به شوشتر بازگشت و تا آخر عمر در آن دیار مقیم بود.<ref>رجائی، مصائب امام حسین (ع)، ص۳–۶</ref>

شیخ جعفر، مسافرتی به [[تهران]] داشت و با علمای آن شهر مانند [[ملا علی کنی|ملاعلی کنی]] و همچنین با [[ناصرالدین شاه قاجار]] دیدار کرد. پس از آن به [[مشهد]] رفت و از آنجا به سمت [[نجف]] رهسپار شد.<ref>رجائی، مصائب امام حسین (ع)، ص۳–۶.</ref>

شوشتری در [[۲۸ صفر]] [[سال ۱۳۰۳ هجری قمری|سال ۱۳۰۳ق]] در نزدیکی [[کرمانشاه]] درگذشت و پیکرش را در [[حرم امام علی(ع)]] در [[نجف]] به‌خاک سپردند.<ref>رجائی، مصائب امام حسین (ع)، ص۳–۶.</ref>

== اساتید و شاگردان ==

{{ستون-شروع|۲}}

* شیخ محمدحسن [[صاحب جواهر]].<ref>نیرومند، زندگی‌نامه آیت‌الله حاج شیخ جعفر شوشتری، ص۴۴.</ref>

[[محمدباقر قائنی بیرجندی]] را ازشاگردان شوشتری برشمرده اند.<ref>رحمان‌ستایش، مقاله معرفی کتاب «الفوائد الرجالیه»</ref>

== ملاقات با ناصرالدین شاه ==

روزی [[ناصرالدین شاه قاجار|ناصرالدین شاه]] درخواست ملاقات با شیخ جعفر را نمود و نایب السلطنه را که سپهسالار بود، با کالسکه مخصوص فرستاد و شیخ را به صاحبقرانیه، قصر ییلاقی شاه بردند. معروف شد که شیخ جعفر در ملاقات با شاه گفته بود در عرب رسم است که شخصِ وارد، حق دارد سه خواهش از میزبان بکند و من سه خواهش دارم. شاه با خوشحالی جواب داد هرچه بفرمایید حاضر به انجام آن هستم.<ref>وحید نیا، نامه‌ای از حاج شیخ جعفر شوشتری، ص۱۰۷ – ۱۱۰.</ref>

شیخ گفت به عقیده من [[تعزیه‌خوانی (آیین)|شبیه‌خوانی]] در [[تعزیه‌خوانی (آیین)|تعزیه‌داری]] حضرت [[امام حسین علیه‌السلام|سید الشهداء (ع)]] [[حرام]] است و هتک حرمت [[اهل البیت علیهم السلام|خاندان رسول (ص)]] است، ولی چون مخالفت با عقیده عوام مشکل است و نمی‌توانید به کلی آن را موقوف کنید، خواهش می‌کنم شبیه‌خوانی [[عروسی قاسم]] را حکم کنید موقوف کنند؛ زیرا این واقعه، دروغ و از مجعولات است؛ دوم آنکه عید هفتگی یعنی [[شنبه]] نزد یهود و [[یکشنبه]] نزد نصارا محترم است؛ ولی مسلمین خصوصاً شیعه احترام [[جمعه (روز)|جمعه]] را منظور نمی‌دارند. قرار بدهید احترام جمعه را منظور دارند. سوم فلان قریه که در راه عبور من و [[زیارت|زوار]] واقع بود، از سنگینی مالیات شکایت داشتند و مرا شفیع کرده‌اند که من درخواست تخفیف از شما بکنم.<ref>وحید نیا، نامه‌ای از حاج شیخ جعفر شوشتری، ص۱۰۷ – ۱۱۰.</ref>

== نفوذ کلام شوشتری ==

:::اکنون آیاتی از قرآن را بر شما تلاوت می‌کنم تا با مؤثر نبودن آن معلوم گردد که اهل ایمانید یا خیر. تا این جمله را در منبر فرمود، من سخت ترسیدم و به فکر فرورفتم که اگر آیاتی را که می‌خواند در من اثری نداشت چه کنم؟ باری، خود را جمع کردم و آماده نشستم تا گوش به آیات دهم. آنگاه شروع کرد و آیاتی از قرآن کریم را قرائت کرد و الحمدلله احساس کردم که آن آیات شریفه در من اثر کرد.<ref>[http://www.noormags.ir/view/ar/articlepage/3300/39/text لطایف قرآنی، مجله گلستان قرآن، بهمن ۱۳۷۹، شماره ۴۹.]</ref>

همچنین آیت‌الله شیرازی بیان داشته است:

::در جریان سفر مرحوم شوشتری به [[ایران]]، هنگامی که ایشان وارد [[تهران]] گردید، انبوه مردم از جمله سفیر کشور [[روسیه]] به ملاقات ایشان رفتند. مردم تقاضای موعظه کردند و مرحوم شوشتری بنا به اصرار مردم، سرش را بلند کرد و فرمود: «مردم! آگاه باشید که [[خدا]] در همه جا حاضر است و به نهفتهٔ سینه‌ها داناست.» «'''إِنَّهُ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ'''»([[سوره هود]] آیه ۵). این فراز تکان‌دهنده و کوتاه، اثری عمیق در مردم نهاد؛ به گونه‌ای که اشک‌ها روان شد و قلب‌ها تپید و مردم دگرگون شدند. سفیر روسیه در نامه‌ای به امپراطوری روس در این مورد نوشت: «تا هنگامی که این قشر روحانیون راستین مذهبی، در میان مردم باشند و مردم از آنان پیروی کنند، سیاست ما کاری از پیش نمی‌برد؛ چرا که وقتی یک جملهٔ شوشتری دریک مجلس عظیم، این گونه دگرگونی ایجاد می‌کند، روشن است که دستورات و فتواهای آنان چه خواهد کرد.»<ref>ویژگی‌های امام حسین (ترجمه خصائص الحسینیه)، ص۲۰.</ref>

{{ستون-شروع|۳}}

== ارادت به امام حسین (ع) ==

شیخ جعفر، به [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین (ع)]] و ذکر مصائب [[واقعه کربلا|عاشورا]] اهتمام داشت. او با کهولت سن، تا آخرین مراحل زندگی خویش [[منبر]] می‌رفت و به وعظ و ارشاد می‌پرداخت. در رؤیای مشهوری که از خود وی نقل گردیده، جایگاه و مقام او و منبر رفتن برای سیدالشهداء مشخص می‌گردد.<ref>ویژگی‌های امام حسین (ترجمه خصائص الحسینیه)، ص۲۱–۲۳.</ref><ref group="یادداشت">در عالم رؤیا دیدم که در سرزمین [[کربلا]] هستم، آن هم درست به هنگامی که [[واقعه کربلا|کاروان حسین علیه‌السلام]] در آنجا فرود آمده است. به همه جا نگریستم، چشمم به خیمه‌ای برافراشته افتاد، دریافتم که سپاه دشمن در صف‌های فشرده بر گرد خیمهٔ حسین علیه‌السلام گرد آمده‌اند، گام به پیش نهادم. دیدم خود حسین علیه‌السلام در درون آن خیمه نشسته است، وارد شدم. سلام گرمی نثار آن سیمای نورافشان نمودم که حضرت مرا در نزدیکی خویش جای داد و به «[[حبیب بن مظاهر]]» فرمود: «حبیب! شیخ جعفر، میهمان ماست باید از میهمان پذیرایی کرد. درست است که آب در خیمه نیست، اما آرد و روغن موجود است، بپاخیز و برای میهمان غذایی آماده‌ساز.» «حبیب بن مظاهر» به دستور حسین علیه‌السلام برخاست و پس از لحظاتی چند به خیمه وارد شد و غذایی پیش روی من نهاد. فراموش نمی‌کنم که قاشقی هم در ظرف غذا بود. چند قاشقی از آن غذای بهشتی صفت، خورده بودم که از خواب بیدار شدم و دریافتم که از [[برکت]] زیارت آن حضرت و عنایت او، نکات و لطائف و کنایات و ظرافت‌هایی از آثار [[اهل البیت علیهم السلام|خاندان وحی]] و رسالت بر من الهام شده است که تا آن ساعت، بر کسی الهام نگشته و فهم کسی بر آنها از من پیشی نگرفته بود.</ref>

== بزرگداشت ==

کنگره بزرگداشت شیخ جعفر شوشتری با مشارکت انجمن آثار و مفاخر فرهنگی کشور، [[پنج‌شنبه]] [[۷ بهمن]] ۱۳۸۹ش در شوشتر برگزار شد.<ref>[http://anjom.ir/همایش-بزرگداشت-علامه-شیخ-جعفر-شوشتری-ب/ کنگره بزرگداشت علامه شیخ جعفر شوشتری]، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی.</ref>

== پانویس ==

{{پانویس|۲}}

== منابع ==

* تهرانی، آقا بزرگ، نقباء البشر، مشهد، دار المرتضی.

* رجائی، غلامعلی، مصائب امام حسین (ع) برگزیده از بیانات آیت الله حاج شیخ جعفر شوشتری، تهران، انتشارات برهان، چاپ اول، ۱۳۶۹ش.

* شوشتری، جعفر، ویژگیهای امام حسین علیه‌السلام، ترجمه و نگارش علیرضا کرمی اصفهانی؛ تحقیق و ویرایش محمد حسینی قزوینی، قم، حاذق، ۱۳۷۴ش.

* نیرومند، محمد باقر، زندگی‌نامه آیت الله حاج شیخ جعفر شوشتری، چاپ شده در بزرگداشت حضرت آیت الله شیخ جعفر شوشتری، تهران، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، چاپ اول، ۱۳۸۹ش.

  | توضیحات =