اسناد: تفاوت میان نسخه‌ها

در سدهٔ ۲ ق، با پا گرفتن حرکت تدوین و پدید آمدن نخستین مجامع حدیثی، به عنوان بازتابی قابل انتظار، ارزش اسناد بیش از پیش مورد توجه قرار گرفت و اعتبار روایات خالی از اِسناد به نقد گرفته شد. سفیان ثوری (د ۱۶۱ق) اسناد را برای مؤمنان همچون سلاحی می‌شمرد<ref>خطیب، شرف اصحاب الحدیث، ص۴۲.</ref> و ابن مبارک (د ۱۸۱ق) در گفتاری که از او شهرت یافته، اسناد را از «دين» دانسته و در صورت فقدان آن راه را بر حدیث پردازان باز می‌دیده است<ref>مسلم، صحیح، ج۱، ص۱۵.</ref><ref>ترمذی، سنن، ج۵، ص۷۴۰.</ref><ref>خطیب، شرف اصحاب الحدیث، صص۴۱-۴۲.</ref> در اواخر همان سده، عالمانی چون یحیی بن سعید قطان و در رأس همه محمد بن ادریس شافعی با جدیت ارزش استنادی احادیث مرسل را مورد تردید قرار دادند و بجز دایره‌ای محدود از احادیث بی‌اسناد، [[حدیث مرسل|مراسیل]] از اعتبار ساقط دانستند.<ref>نک: شافعی، الرسالة، ص۴۶۱ به بعد.</ref><ref>ابن‌ابی‌حاتم، المراسیل، صص۱۳ به بعد.</ref><ref>همچنین برای پژوهش‌هایی درباره تاریخچهٔ اسناد در اعصار نخستین اسلامی، نک: هوروویتس، ۴۴ -۳۹؛ سزگین، اهمیة الاسناد فی العلوم العربیة و الاسلامیة، صص۱۳۱- ۱۴۵.</ref>