اسناد: تفاوت میان نسخه‌ها

در اواخر سدۀ 1ق‌، لزوم‌ ذكر اسناد به‌ هنگام‌ روايت‌ به‌ شدت‌ احساس‌ مى‌شد. به‌ گفتة ابن‌ سيرين‌ (د 110ق‌)، پيش‌تر از اسانيد پرسيده‌ نمى‌شد و با ظهور فتنه‌ گران‌ نياز به‌ ذكر اسانيد به‌ عنوان‌ عاملى‌ بازدارنده‌ از رواج‌ احاديث‌ برساخته‌ احساس‌ گرديد<ref>نك: مسلم‌، صحیح، ج1، ص15.</ref><ref>ترمذي‌، سنن‌، ج5، ص740.</ref><ref>دارمى‌، سنن‌، ج1، ص112.</ref> در همين‌ دوره‌، زُهري‌ كسانى‌ چون‌ اسحاق‌ بن‌ ابى‌ فروه‌ را به‌ سبب‌ بازگو نكردن‌ «اسناد»هايى‌ كه‌ به‌ زبان‌ آوردن‌ آنها مى‌توانست‌ اعتبار حديث‌ را مخدوش‌ سازد، به‌ سختى‌ مورد عتاب‌ قرار داده‌ است‌<ref>نك: حاكم‌، معرفة علوم‌ الحديث‌، ص6.</ref><ref>ابونعيم‌، حلية الاولياء، ج3، ص365.</ref> با اينهمه‌، وجود انبوهى‌ از احاديث‌ بدون‌ اسناد (اصطلاحاً [[حدیث مرسل|مرسل]]‌) از [[تابعین|تابعين‌]] نامدار چون‌ ابن‌ سيرين‌، زهري‌، سعيد بن‌ مسيب‌، حسن‌ بصري‌، شعبى‌ و ابراهيم‌ نخعى‌ در آثار گردآورندگان‌ حديث‌، به‌ روشنى‌ حكايت‌ از آن‌ دارد كه‌ در آن‌ روزگار روايت‌ بى‌ اسناد از پيامبر(ص‌)، شايد در مورد آنان‌ كه‌ به‌ قوت‌ اسانيدشان‌ شهره‌ بودند، چندان‌ هم‌ نكوهيده‌ نبوده‌ است‌. يكى‌ از عواملى‌ كه‌ به‌ تصريح‌ زهري‌، موجب‌ رواداشتن‌ تسامح‌ در ياد كردِ اسانيد بود، همانا شهرت‌ و مقبوليت‌ مضمون‌ آن‌ نزد اهل‌ دانش‌ بود<ref>نك: صنعانى‌، المصنف‌، ج1، ص332.</ref>