بابیه: تفاوت میان نسخه‌ها

۳. '''معاد''': باب [[معاد]] و [[قیامت]] و مباحث مربوط به آنها را تأویل می‌کند. وی در کتاب «بیان» می‌گوید: با آمدن من قیامت اسلام برپا شد و من تا زنده‌ام، روز قیامت اسلام باقی است و روزی که بمیرم، قیامت به پایان می‌رسد و منظور از بعث و برانگیختن، این است که من می‌گویم؛ مثلا می‌گویم فلان کس که به من [[ایمان]] آورد، فلان شخص زمان صدر اسلام است و این شخص، او می‌شود!<ref> موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۱۰۶ به نقل از: علی‌محمد شیرازی، بیان، باب سابع از واحد ثانی. </ref> به گفته باب، منظور از قیام مردگان، بیداری روحانی کسانی است که در قبرهای نادانی و غفلت به خواب رفته‌اند. روز جزاء، روز ظهور مظهر جدید است. [[بهشت]]، عبارت است از شادی و سرور معرفت و محبت [[الله]] و [[جهنم]] محرومیت از عرفان الهی است.<ref> اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ۱۹۸۸م، ص۲۹.</ref> از نظر باب این اصطلاحات معنایی جز این ندارند و دیگر معنای همچون برانگیخته شدن مردگان با بدن عنصری، وهم و تخیل است.<ref> اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ۱۹۸۸م، ص۳۰.</ref>