کشف الغمة فی معرفة الائمة (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

این کتاب دو جزء دارد: جزءِ اول دربرگیرنده زندگانی [[پیامبر اسلام(ص)]] و [[امام علی(ع)]]است و تاریخ اتمام آن [[شعبان]] ۶۷۸ است<ref>اربلی، کشف الغمه، ج۲، ص۷۰</ref> و جزءِ دوم دربرگیرنده زندگانی حضرت فاطمه، [[حضرت خدیجه]] و امامان علیهم السلام است و تاریخ اتمام آن [[رمضان]] ۶۸۷ ذکر شده است.<ref>اربلی، کشف الغمه، ج۳، ص۳۴۳</ref> وی در مقدمه کتاب<ref>اربلی، کشف الغمه، ج۱، ص۳</ref> صراحتاً [[شیعه|تشیع]] خود را اعلام داشته و [[اهل بیت]] علیهم السلام را ثانی [[ثقلین]] دانسته، دوستی و دشمنی با آنان را دوستی و دشمنی با خدا عنوان کرده است. او چند مناظره با دانشمندان [[اهل سنت]] داشته<ref>اربلی، کشف الغمه، ج۱، ص۸۵، ۳۴۰</ref> و تعبیراتی همچون اصحابنا الشیعه<ref>اربلی، کشف الغمه، ج۲، ص۸۶</ref> و انّا معاشر الشیعه<ref>اربلی، کشف الغمه، ج۲، ص۵۲</ref> دارد.اربلی در پایان هر باب کتاب کشف الغمه قصیده‌ای نیز در مدح یا مرثیه اهل بیت علیهم السلام سروده است. این کتاب از منابع [[وسائل الشیعه]] و [[بحارالانوار]] بهره برده است.<ref> بهاءالدین اربلی، ترجمه فارسی، ج۱، مقدمه شعرانی، ص۱۶</ref>

:::''بسیاری از مردم [[زیارت]] قبر [[موسی بن جعفر]](ع) را تمسخر می‌کنند در حالی که بسیاری از همین مردم قبور فقرا و [[صوفیه|صوفیان]] را [[زیارت]] می‌نمایند''.<ref>اربلی، کشف الغمة، ج۱، ص۴، ۵.</ref>

همچنین بعضی از بخش‌های آن جداگانه با عنوان‌های حیاة الامامین زین العابدین و محمدالباقر و حیاة الامام جعفرالصّادق چاپ شده است.<ref> اربلی، رسالة الطیف، ص۲۲؛ قس زرکلی، ج۴، ص۳۱۹ که اولی را اثری مستقل دانسته است</ref>