غیبت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←تفاوت با تهمت و سخن‌چینی
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
به گفته [[امام خمینی]]، بدگویی پشت سر کسی را غیبت گویند خواه آن عیب در او باشد خواه نباشد؛ اما تهمت، آن است که عیبی که در کسی نیست، به او نسبت داده شود خواه پشت سر او باشد یا در حضور او.<ref>امام خمینی، مکاسب المحرمه، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۳۸۹.</ref> | به گفته [[امام خمینی]]، بدگویی پشت سر کسی را غیبت گویند خواه آن عیب در او باشد خواه نباشد؛ اما تهمت، آن است که عیبی که در کسی نیست، به او نسبت داده شود خواه پشت سر او باشد یا در حضور او.<ref>امام خمینی، مکاسب المحرمه، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۳۸۹.</ref> | ||
اگر پشت سر دیگری مطلب [[دروغ|دروغی]] بیان شود، [[گناه|گناهی]] مضاعف است که [[تهمت]] نام دارد: ترکیبی از [[دروغ]] و غیبت. <ref>مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، ۱۳۹۰ش، ج۲۳، ص۵۶۰.</ref> همچنین اگر در غیاب کسی سخن یا رفتاری به راستی (نه دروغ) اما با هدف برهم زدن روابط دوستانه آن دو بیان شود، گناه این کار [[سخن‌چینی]] و نَمّامی است که جزو [[گناهان کبیره]] است. | اگر پشت سر دیگری مطلب [[دروغ|دروغی]] بیان شود، [[گناه|گناهی]] مضاعف است که [[تهمت]] نام دارد: ترکیبی از [[دروغ]] و غیبت. <ref>مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، ۱۳۹۰ش، ج۲۳، ص۵۶۰.</ref> همچنین اگر در غیاب کسی سخن یا رفتاری به راستی (نه دروغ) اما با هدف برهم زدن روابط دوستانه آن دو بیان شود، گناه این کار [[سخن‌چینی]] و نَمّامی است که جزو [[گناهان کبیره]] است. <ref>الشيخ مرتضى الأنصاري، كتاب المكاسب، ج۲۷ ص۶۳.</ref> بیان خوبی و کمال دیگران را غیبت ندانسته‌اند. <ref>النراقي، المولى محمد مهدي، جامع السعادات، ج۲، ص۳۲۲.</ref> | ||
در [[حدیث|روایتی]] نقل شده است هنگامی که درباره عیب کسی سخن گفته می‌شود، اگر آن عیب در آن فرد باشد و [[خدا|خداوند]] آن را بد می‌شمارد، غیبت است و اگر آن عیب در او نباشد، تهمت است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۲۰۶.</ref> | در [[حدیث|روایتی]] نقل شده است هنگامی که درباره عیب کسی سخن گفته می‌شود، اگر آن عیب در آن فرد باشد و [[خدا|خداوند]] آن را بد می‌شمارد، غیبت است و اگر آن عیب در او نباشد، تهمت است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۲۰۶.</ref> | ||