سید عبدالله شبر: تفاوت میان نسخه‌ها

سید در سن ۵۴ سالگی، شب [[پنج‌شنبه]] [[رجب]] سال ۱۲۴۲ق در [[کاظمین]] وفات یافت و سید حسن فرزندش بر جنازه‌ پدر نماز گزارد. پیکرش را در [[حرم کاظمین]] کنار مزار پدرش [[دفن]] کردند.<ref>امین عاملی، اعیان الشیعه، ۱۴۲۱ق، ج ۲، ص۸۲.</ref> سید محمد معصوم می‌نویسد: هنگامی که خبر رحلت سید به گوش اهالی کاظمین و [[بغداد]] رسید، همچون موج، گریان و نالان به سوی خانه ایشان سرازیر شدند... تمام شهرهای عراق و [[ایران]] در عزا و ماتم فرو رفت و [[صاحب جواهر]] در [[نجف]] برای او مجلس ترحیم گرفت.<ref>علیزاده، آشنایی با تفسیر شبر، ۱۳۷۵ش.</ref>

او بسیار عابد، زاهد و باتقوا بود. [[اخلاق]] و اوصاف حمیده و پسندیده‌ای داشت. در انجام عبادات دینی مانند زیارت [[ائمه]]، [[نمازهای نافله|نوافل]]، زیارت برادران دینی و برآوردن حوائج مسلمین بسیار تلاش می‌کرد. پدرش به او سفارش کرد: اگر از اموالی که به تو می‌دهم برای تعلیم و تعلم استفاده نکنی، هر چند یک روز باشد، بر تو [[حلال]] نمی‌کنم. او روزی قلم‌دان خویش را برای تهیه غذا فروخت و دوستانش علت کار را جویا شدند. سید پاسخ داد: امروز کسالتی داشتم که در پی آن از مطالعه مستمر ناتوان بودم، لذا دلیلی نیافتم تا در آن روز به خود اجازه دهم که از اموال پدرم چیزی بخورم.<ref> زریو، علامه شبر و روش تفسیری او، ۱۳۸۴ ش.</ref> <ref>امین عاملی، اعیان الشیعه، ج ۸، ص۸۲.</ref>

[[سید محسن امین]] می‌گوید: ''خاندان شبر از خانواده‌های دانشمند و معروف [[عراق]] هستند و سید عبدالله شبر، محدث و نویسنده‌ای پر تالیف است''. <ref>علیزاده، آشنایی با تفسیر شبر، ۱۳۷۵ش.</ref>