شیخ عباس قمی: تفاوت میان نسخه‌ها

محدث قمی پس از درگذشت [[میرزا حسین نوری|محدث نوری]] در سال ۱۳۲۲ق [[نجف]] را ترک کرد و به [[ایران]] بازگشت. وی در مدت اقامت در ایران، چندبار به [[زیارت]] [[عتبات عالیات]] رفت و مجددا به [[حج]] مشرف شد.<ref>احمدیان، خاتم المحدثین حاج شیخ عباس قمی، ۱۳۸۰ش.</ref>{{سخ}}شیخ عباس قمی جمعه ۱ ربیع‌الثانی ۱۳۳۲ق به قصد اقامت وارد [[مشهد]] شد. علت اقامت وی در مشهد به تقاضای [[سید حسین طباطبایی قمی|آقا حسین قمی]] بود و تا سال ۱۳۵۴ق در آنجا سکونت داشت.<ref> ادهم‌نژاد، حاج شیخ عباس قمی حدیث نجابت، ۱۳۸۵ش.</ref> وی در مقدمه کتاب [[الفوائد الرضویة (کتاب)|الفوائد الرضویة]] می‌نویسد: به جهت شدت ابتلا و گرفتاری و کثرت هموم و غموم که بر این داعی روی داد و شرح آن طولانی است به خاطرم رسید که پناه برم به امام اتقیا و پناه غربا حضرت ابوالحسن [[امام رضا علیه‌السلام|علی بن موسی الرضا]](ع).<ref>قمی، الفوائد الرضویه، ۱۳۲۷ش، ص۲.</ref>{{سخ}}

برخی اساتید وی در مشهد عبارتند از:{{ستون-شروع|2}}

داستان‌های فراوانی در وصف منش، رفتار و اخلاق وی بیان شده است. [[آقابزرگ تهرانی|آقا بزرگ تهرانی]] از دوستان و ارادتمندان شیخ عباس، وی را مثال بارز [[انسان کامل]] و مصداق فردی عالم فاضل و زیبنده صفات عالیه مانند [[حسن خلق]] و [[تواضع]] معرفی می‌کند. وی همچنین می‌گوید: شیخ عباس از غرور و شهرت‌طلبی دوری می‌جست و زندگی زاهدانه‌ای داشت و من در مدتی که با او بودم انس گرفتم و جانم با جان او درآمیخت.<ref> تهرانی، نقباء‌البشر، ۱۴۰۴ق، ج‌۳، ص۹۹۹.</ref>{{سخ}}به گزارش [[علی دوانی]]، شیخ عباس قمی با تهی‌دستی و نبود امکانات به نگارش آثار متعدد ادامه می‌داد. دوانی همچنین از آقا بزرگ نقل کرده که هیچ چیزی او را از تألیف و تحقیق باز نداشت و او خود نیز در نامه‌ای به [[میرزا محمد فیض قمی|آیت‌الله فیض قمی]] به مشکلات پیش رویش اشاره کرده است.<ref>دوانی، مفاخر اسلام، ج۱۱ (بخش یکم)، ص۸۵.</ref>[[پرونده:مجموعه آثار محدث قمی.jpg|150px|بندانگشتی|مجموعه آثار محدث قمی]]