مستحب: تفاوت میان نسخه‌ها

مستحب در [[فقه]]، عملی است که [[احکام شرعی|حکم شرعی]] آن‌ استحباب است و انجام آن بهتر است و در عین حال ترک کردن آن اشکالی ندارد.<ref>خویی، اجود التقریرات، ۱۳۵۲ش، ج۱، ص۱۴۳؛ حکیم، اصول العامه للفقه المقارن، ۱۹۷۹م، ص۶۲.</ref> با این حال کاربرد این لغت در [[قرآن کریم]] و [[احادیث]] [[معصومین|معصومان]]، به معنای لغوی یعنی دوست داشته شده و محبوب است.<ref>هاشمی شاهرودی، فرهنگ فقه، ۱۴۲۶ق، ج۱، ۳۹۷.</ref>

عناوین نَدْب، نَفْل، سنّت و تَطَوُّع نیز بیانگر معنای استحباب است.<ref>هاشمی شاهرودی، فرهنگ فقه، ۱۴۲۶ق، ج۱، ص۳۹۶.</ref>

استحباب در مباحث [[فقه|فقهی]] در بیشتر ابواب فقهی به عنوان یکی از [[احکام عملی|احکام پنج‌گانه]] به کار رفته است و در [[اصول فقه]]، در مبحث اوامر، [[ضد (اصول فقه)|ضدّ]] و [[مقدمه واجب (اصول فقه)|مقدّمۀ واجب]] به آن پرداخته شده است.{{مدرک}}

قطع کردن عمل عبادی مستحب، پس از شروع آن [[مکروه]] است، به‌خصوص نیمه‌کاره رها کردن [[نمازهای مستحب|نمازِ مستحبی]] و شکستنِ [[روزه]] مستحبی در بعد از ظهر؛ البته به پایان نرساندن برخی اعمال مستحبی حرام است و باید آن عمل به پایان برسد، به عنوان مثال اگر کسی [[حج|حج مستحبی]] و [[عمره]] (<small>بنابر نظر مشهور</small>) را آغاز کند واجب است آن را به پایان برساند. در [[اعتکاف]] نیز چنانچه فرد دو روز اول را روزه بگیرد، باید روز سوم را نیز روزه بگیرد و اعتکاف را به پایان برساند و رها کردن آن در این مرحله [[حرام]] است.<ref>شهید اول، القواعد و الفوائد، کتابفروشی مفید، ج۱، ص۹۹؛ قاعده۳۹.</ref>

*آخوند خراسانی، ملاکاظم، کفایه الاصول، قم، موسسه آل البیت، ۱۴۰۹ق.

*یزدی، سید محمدکاظم، العروة الوثقی، الناشرمكتب آية الله العظمى السيد السيستاني، المطبعة : ستاره، بی جا، بی تا.