خالد بن ولید: تفاوت میان نسخه‌ها

خالد پس از مسلمان شدنش، در [[جنگ موته]] در [[جمادی الاولی]] [[سال ۸ هجری قمری|سال هشتم]] شرکت کرد و پس از کشته شدن سران سپاه مسلمانان، فرماندهی را بر عهده گرفت و باقیمانده سپاه را به [[مدینه]] بازگرداند.<ref>واقدی، المغازی، ۱۹۸۹م، ج۲، ص۷۶۱ـ۷۶۵؛ ابن هشام، السیره النبویه، ۱۹۳۶م، ج۴، ص۱۹ـ۲۲، ۲۵.</ref> گفته شده که خالد پس از نبرد مؤته، به «سیف‌اللّه» ملقب شد و در برخی روایات نقل شده که این لقب را پیامبر به وی اعطا کرد.<ref>ابن‌سعد، الطبقات الکبری، ۱۹۶۸م، ج۷، ص۳۹۵؛ زبیری، نسب قریش، ۱۹۵۳م، ص۳۲۰؛ بخاری، التاریخ الکبیر، دائرة المعارف العثمانية، ج۳، ص۱۳۶.</ref> با این حال [[جعفر سبحانی]]، فقیه و پژوهشگر تاریخ اسلام، در کتاب [[فروغ ابدیت (کتاب)|فروغ ابدیت]]، این نقل تاریخی را افسانه دانسته است.<ref>سبحانی، فروغ ابدیت، ۱۳۸۵ش، ص۷۷۸-۷۷۷.</ref>

در [[۲۰ رمضان]] [[سال هشتم قمری]]، در هنگام فتح مکه، خالد به فرمان پیامبر در رأس گروهی، از جنوب [[مکه]] به سمت آن حرکت کرد اما با برخی از [[شرک|مشرکان]] قریش در خَنْدَمه درگیر شد و عده‌ای از آنان را کشت و وقتی وارد مکه شد، نزد پیامبر رفت و اقدام خود را توجیه کرد.<ref>واقدی، المغازی، ۱۹۸۹م، ج۲، ص۸۱۹، ۸۲۵-۸۲۶، ۸۳۸-۸۳۹؛ ابن‌هشام، السیرة النبویه، ۱۹۳۶م، ج۴، ص۴۹-۵۰.</ref> و پس از ورود پیامبر به [[کعبه]]، کنار درِ کعبه ایستاد و اجازه نداد کسی وارد آن شود.<ref>أزرقی، أخبار مکة، دار الأندلس للنشر، ج۱، ص۲۶۷.</ref> پس از فتح مکه، خالد بن ولید در رأس گروهی، به فرمان پیامبر، بت معروف [[بت عزی|العُزَّی]]، بزرگ‌ترین بت [[قریش]] را از بین برد.<ref>ابن‌کلبی، کتاب الاصنام، ۱۹۱۴م، ص۲۴-۲۷؛ واقدی، المغازی، ۱۹۸۹م، ج۱، ص۶؛ ج۳، ص۸۷۳-۸۷۴؛ ابن‌هشام، السیرة النبویه، ۱۹۳۶م، ج۴، ص۷۹.</ref>

===بی‌باکی در جنگ===

در اوایل [[شوال]] سال هشتم، [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر]] خالد بن ولید را در رأس گروهی ۳۵۰ نفره از [[مهاجران]] و [[انصار]] و [[قبیله بنی سلیم|بنی‌سُلَیم]] به سوی [[بنی جذیمه|بنی‌جَذیمه]]، در اطراف [[مکه]]، فرستاد تا آنان را به [[اسلام]] دعوت کند. با وجود اینکه بنی‌جَذیمه مسلمانی خود را اعلام و اسلحه خود را تسلیم کردند، اما خالد دستور داد عده‌ای از آنان را گردن زدند. وقتی پیامبر مطلع شد، از کار خالد تبری جست و [[حضرت علی(ع)]] را فرستاد تا [[دیه]] کشته‌شدگان را بپردازد. [[عبدالرحمن بن عوف]] بر آن بوده است که این اقدام خالد تتها برای انتقام خون عمویش، فاکة بن مغیره، بوده است.<ref>واقدی، المغازی، ۱۹۸۹م، ج۳، ص۸۷۵-۸۸۲؛ ابن‌هشام، السیرة النبویه، ۱۹۳۶م، ج۴، ص۷۰-۷۴.</ref>

هنگامی که پیامبر در سال هشتم برای جنگ با قبیله مشرک [[قبیله هوازن|هوازن]] از مکه راهی [[غزوه حنین]] شد، خالد با سواران بنی‌سُلَیم در جلوی سپاه حرکت می‌کرد، اما در جنگ جزو فراریان بود. گفته‌ شده که بعداً بازگشت و در نبرد شرکت کرد و زخم‌هایی برداشت و عده‌ای از جمله یک زن را کشت؛ آنگاه پیامبر وی را از قتل کودکان، زنان و بردگان منع کرد.<ref>ابن‌هشام، السیرة النبویه، ۱۹۳۶م، ج۴، ص۱۰۰؛ ابوالفرج اصفهانی، كتاب الاغانى، قاهره، ج۱۶، ص۱۹۵.</ref>

===مأموریت برای دعوت به اسلام===

خالد در [[رجب]] [[سال نهم هجری]] نیز از سوی پیامبر مأمور شد تا همراه با ۴۲۰ سوار به سوی أُکَیدِر بن عبدالملک، حاکم مسیحی [[دومة الجندل|دَوْمَةُ الْجَنْدَل]] برود؛ او پس از نبرد کوتاهی وی را [[اسیر]] و بعد با او [[صلح]] کرد.<ref>واقدی، المغازی، ۱۹۸۹م، ج۳، ص۱۰۲۵-۱۰۳۰؛ ابن‌هشام، السیرة النبویة، ۱۹۳۶م، ج۴، ص۱۶۹-۱۷۰.</ref> پیامبر همچنین در سال دهم، خالد را با ۴۰۰ نفر به‌سوی بنی‌حارث در [[نجران]] فرستاد و آنان را به [[اسلام]] دعوت کرد.<ref>واقدی، المغازی، ۱۹۸۹م، ج۳، ص۸۸۳-۸۸۴؛ ابن‌هشام، السیرة النبویه، ۱۹۳۶م، ج۴، ص۲۳۹-۲۴۰؛ طبری، تاریخ الأمم، دار التراث، ج۳، ص۱۲۶-۱۲۸.</ref> در این سال، پیامبر(ص) خالد را به [[یمن]] فرستاد تا مردم آنجا را نیز به اسلام دعوت کند. او شش ماه در یمن به دعوت پرداخت ولی کسی به دعوت وی پاسخ مثبت نداد و در پی آن پیامبر [[علی(ع)]] را به یمن روانه کرد و فرمود تا خالد را بازگرداند.<ref>طبری، تاریخ الأمم، دار التراث، ج۳، ص۱۳۱-۱۳۲؛ ابن‌هشام، السیرة النبویه، ۱۹۳۶م، ج۴، ص۲۹۰-۲۹۱.</ref>