تباکی: تفاوت میان نسخه‌ها

تباکی در لغت به معنای «به گریه واداشتن خویش» و «گریه با مشقت و سختی» است.<ref>دهخدا، فرهنگ لغت، ۱۳۷۷ش، ج۵، ذیل واژه تباکی.</ref> حسین عندلیب همدانی در کتاب ثار الله می گوید تباکی می توان به این معنی هم باشد که دو نفر یا دو گروه با ذکر مصایب حسینی یکدیگر را بگریانند مانند رسمی که در میان آذری زبان ها رایج است.<ref>عندلیب همدانی، ثارالله</ref> تباکی در فرهنگ شیعه، عملی پسندیده است و فضیلت و پاداش گریه را دارد.<ref>مکارم شیرازی، عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها، ۱۳۸۷ش، ص۸۱.</ref> تباکی در عزاداری بدان معناست که شخص، حالت فرد گریه کننده را به خود بگیرد تا در اثر آن، رقت قلب، تأثر باطنی و گریه برای او حاصل شود. از این جهت تباکی را می‌توان نوعی خضوع و فروتنی ظاهری دانست که منجر به [[خشوع]] و فروتنی باطنی می‌شود.<ref> مظاهری، فرهنگ سوگ شیعی، ۱۳۹۵ش، ص۱۱۲.</ref> بر پایه [[روایات]]، هرگاه فردی نتواند [[گریه]] کند، بهتر است تلاش کند قطره‌‌ای اشک از چشمانش خارج شود یا اینکه خود را شبیه به گریه‌کنندگان درآورد تا در [[ثواب]] آنان شریک شود.<ref> مجلسی، مرآةالعقول، ۱۳۶۳ش، ج۱۲، ص۵۶.</ref> بنا به نظر [[شیخ جعفر شوشتری]]، تباکی با گریه از روی [[ریا]] متفاوت است و تنها اگر با [[اخلاص]] انجام شود، پذیرفته خواهد شد.<ref> احمدوند، حدیث بوی سیب، ۱۳۸۱ش، ص۹۹.</ref>

[[میرزا حسین نوری|محدث نوری]] در [[لؤلؤ و مرجان (کتاب)|کتاب لؤ و لؤ و مرجان]] احتمال داده که معنای تباکی این باشد که مؤمنان یکدیگر را به کردار و گفتار و رفتار بگریانند مانند برادران و خواهران که پدر و یا مادر عزیز مهربانی از ایشان رفته پس به گردهم‌درآیند و از عزیز رفته خود یاد کنند و از خصال پسندیده او هر چه به خاطر خوش آید برای یکدیگر بگویند و دیگری را به گریه آورند. <ref>نوری، لؤ و لؤ و مرجان،۱۳۸۳ش، ص۴۹.</ref>