عبقات الانوار فی امامة الائمة الاطهار (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
عبقات الانوار فی امامة الائمة الاطهار (کتاب) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۹ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۲۸
، ۱۹ اکتبر←جایگاه و اهمیت
(←پانویس) |
|||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
کتاب عبقات الانوار را مهمترین نوشته در زمینه [[امامت]] می‌دانند.<ref>حسینی میلانی، نفحات الازهار، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۱.</ref> در این کتاب، مباحثی در زمینه اعتقادات، [[تفسیر قرآن|تفسیر]]، [[حدیث]]، [[درایة الحدیث|درایه]]، تاریخ، [[علم رجال|رجال]]، ادبیات و... مطرح شده است.<ref>حسینی میلانی، نفحات الازهار، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۷۸.</ref> گفته‌اند برخی از افراد با مطالعه این کتاب به [[شیعه|مذهب شیعه]] گرویده‌اند.<ref>مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ۱۳۶۹ش، ج۳، ص۳۷۸.</ref>{{یاد|انوار جمع «نُور» و جمع «نَور» است . نُور به معنای روشنایی و نَور به معنای شکوفه یا گل سفید رنگ است. | کتاب عبقات الانوار را مهمترین نوشته در زمینه [[امامت]] می‌دانند.<ref>حسینی میلانی، نفحات الازهار، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۱.</ref> در این کتاب، مباحثی در زمینه اعتقادات، [[تفسیر قرآن|تفسیر]]، [[حدیث]]، [[درایة الحدیث|درایه]]، تاریخ، [[علم رجال|رجال]]، ادبیات و... مطرح شده است.<ref>حسینی میلانی، نفحات الازهار، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۷۸.</ref> گفته‌اند برخی از افراد با مطالعه این کتاب به [[شیعه|مذهب شیعه]] گرویده‌اند.<ref>مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ۱۳۶۹ش، ج۳، ص۳۷۸.</ref>{{یاد|انوار جمع «نُور» و جمع «نَور» است . نُور به معنای روشنایی و نَور به معنای شکوفه یا گل سفید رنگ است. | ||
بر این اساس، به کار بردن واژه انوار برای هردو(به معنای روشنایی یا شکوفه) درست است، امّا به نظر می‌رسد ترجمه «عبقات الانوار» به «بوی خوش شکوفه‌ها» مناسب‌تر است تا «بوی خوش نورها». | بر این اساس، به کار بردن واژه انوار برای هردو(به معنای روشنایی یا شکوفه) درست است، امّا به نظر می‌رسد ترجمه «عبقات الانوار» به «بوی خوش شکوفه‌ها» مناسب‌تر است تا «بوی خوش نورها». | ||
به همین جهت برخی گفته‌اند: عَبِقات به فتح عین و کسر باء جمع | به همین جهت برخی گفته‌اند: عَبِقات به فتح عین و کسر باء جمع عَبَقه به معنای چیزی است که بوی خوش دارد، و انوار به فتح نون و سکون واو به معنای گل و یا گل سفید است. فیومی، المصباح المنیر، ۱۴۱۸ق، ص۲۰۳.}} | ||
علمای شیعه همچون [[سید محمدحسن شیرازی|میرزای شیرازی]] (درگذشت: ۱۳۱۲ق)، [[زین‌العابدین مازندرانی]] (درگذشت: ۱۳۰۹ق)، [[میرزا حسین نوری|محدث نوری]] (درگذشت: ۱۳۲۰ق) و [[سید محمدحسین شهرستانی]] (درگذشت: ۱۳۱۵ق) بر این کتاب [[تقریظ‌نویسی|تقریظ]] نوشته‌اند.<ref>حسینی میلانی، نفحات الازهار، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۱۰-۱۱۶.</ref> همچنین افرادی همچون [[ابوالفضل تهرانی|میرزا ابوالفضل تهرانی]]، [[سید محسن طباطبائی حکیم|سید محسن حکیم]] و [[شیخ عباس قمی]]، آن را کتابی بی‌همتا دانسته‌اند.<ref>حسینی میلانی، نفحات الازهار، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۱۸-۱۲۰.</ref> | علمای شیعه همچون [[سید محمدحسن شیرازی|میرزای شیرازی]] (درگذشت: ۱۳۱۲ق)، [[زین‌العابدین مازندرانی]] (درگذشت: ۱۳۰۹ق)، [[میرزا حسین نوری|محدث نوری]] (درگذشت: ۱۳۲۰ق) و [[سید محمدحسین شهرستانی]] (درگذشت: ۱۳۱۵ق) بر این کتاب [[تقریظ‌نویسی|تقریظ]] نوشته‌اند.<ref>حسینی میلانی، نفحات الازهار، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۱۰-۱۱۶.</ref> همچنین افرادی همچون [[ابوالفضل تهرانی|میرزا ابوالفضل تهرانی]]، [[سید محسن طباطبائی حکیم|سید محسن حکیم]] و [[شیخ عباس قمی]]، آن را کتابی بی‌همتا دانسته‌اند.<ref>حسینی میلانی، نفحات الازهار، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۱۸-۱۲۰.</ref> | ||