احمد بن محمد بن عیسی اشعری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''احمد بن محمد بن عیسی اشعری'''، [[حدیث|محدث]] [[امامیه|امامی]] در [[قرن سوم هجری قمری]] و از شاگردان [[امام جواد (ع)]] و [[امام هادی (ع)]] بود. وی در شمار بزرگان اهل [[قم]] بود به گونه‌ای که [[شیخ طوسی]] از او با عنوان «‌شیخ القمیین و وجههم و فقیههم» یاد کرده است.

او در عقاید بسیار سختگیر بود و با [[غلو|غالیان]] به شدت برخورد می‌کرد. نقل شده که وی، حتی [[احمد بن محمد برقی]]، محدث مشهور امامی را به سبب روایاتی که نقل می‌کرد، از قم بیرون کرد، اما پس از مدتی او را به قم بازگرداند و از وی عذرخواهی کرد.

پدرش [[ابوعلی محمد بن عیسی]] به گفتۀ [[احمد بن علی نجاشی|نجاشی]]<ref>نجاشی، رجال، ص۳۳۸.</ref> که او را «‌شیخ القمیین‌» و «‌وجه الاشاعره‌» خوانده است، نزد [[امام رضا(ع)]] حدیث شنیده، و از [[امام جواد(ع)]] روایت می‌کرده، و نزد «‌سلطان‌» (احتمالاً حاکم [[قم]]) نیز از منزلت برخوردار بوده است. وی کتابی با عنوان کتاب الخطب داشته است.

از جزئیات زندگی احمد بن محمد چندان چیزی دانسته نیست، چنانکه نجاشی<ref>نجاشی، رجال، ص۸۲.</ref> گفته است، وی [[امام رضا علیه‌السلام]] را دیده بوده، اما از آنجا که به احتمال قوی از ایشان حدیثی روایت نکرده، چنین برمی آید که هنگام ملاقات با آن امام، عمر وی چندان نبوده است، <ref>نیزنکـ: طوسی، رجال، ص۳۳۶.</ref> احمد از [[اصحاب امام جواد(ع)]] و [[اصحاب امام هادی(ع)]] به شمار آمده است، ولی چون در [[قم]] می‌زیست، تنها‌گاه گاهی این دو امام را ملاقات کرده، و بدین جهت احادیث چندانی از آنان روایت نکرده است.<ref>نکـ: الرجال، ص۵۹؛ نجاشی، رجال، ص۳۳۸؛ طوسی، رجال، صص۳۹۷، ۴۰۹.</ref>

# [[احمد بن‌ محمد بن‌ ابى‌نصر بزنطی|احمد بن محمد بن عمرو بن ابی نصر بزنطی]]

احمد از [[محدث|محدثان]] برجستۀ [[امامیه]] در دورۀ قبل از [[محمد بن یعقوب کلینی]] به شمار می‌آید، چنانکه نجاشی<ref>نجاشی، رجال، ص۳۳۸.</ref> دربارۀ وی تعبیر «‌شیخ القمیین و وجههم و فقیههم، غیرمدافع‌» را بکار برده، و [[شیخ طوسی]] نیز در [[الفهرست (شیخ طوسی)|الفهرست]]<ref>طوسی، الفهرست، ص۲۵.</ref> او را با تعبیری نزدیک به همین مضامین ستوده است.

ابن حجر عسقلانی در لسان المیزان<ref>ابن حجر عسقلانی، لسان المیزان، ج۱، ص۲۶۰.</ref> از وی نام برده، و او را «‌شیخ الرافضه بقم‌» خوانده است. چنانکه نجاشی<ref>نجاشی، رجال، ص۳۳۸.</ref> گفته، وی مانند پدرش با حاکم [[قم]] در ارتباط بوده است و این خود، نشان از مرتبۀ وی میان اهل قم دارد.<ref>نکـ: طوسی، رجال، صص۳۹۷، ۴۰۹.</ref>

در بحث از این نسخه، آنچه باید مورد توجه جدی قرار گیرد، آن است که این نسخه ظاهراً با کتاب فقه الرضا مربوط بوده است و چنانکه از جای جای آن پیداست، بخش هایی از کتاب فقه الرضا با این نسخه آمیخته است. این سؤال در میان است که چرا این دو کتاب با یکدیگر پیوند خوده و بخش هایی از فقه الرضا در کتاب موسوم به النوادر راه یافته است؟