خواجه نصیرالدین طوسی: تفاوت میان نسخه‌ها

# [[علامه حلی]] فقیه و متکلم بزرگ شیعی (متوفی ۷۲۶ق)، حکمت را نزد خواجه طوسی فراگرفت<ref>مدرسی رضوی، احوال و آثار خواجه نصیرالدین، ۱۳۵۴ش، ص۲۳۸.</ref> و شرح کتاب تجرید الاعتقاد خواجه نصیر را با عنوان [[کشف المراد فی شرح تجرید الاعتقاد (کتاب)|کشف المراد]] نوشت. این کتاب از مشهورترین شرح‌های تجرید است.<ref>صدرایی خویی، کتابشناسی تجرید الاعتقاد، ۱۳۸۲ش، ص۳۵.</ref>

# [[ابن‌میثم بحرانی|ابن میثم بحرانی]]، نویسنده کتاب [[مصباح السالکین (کتاب)|مصباح السالکین]] (شرح نهج البلاغه)، حکیم، ریاضی‌دان، متکلم و فقیه که در حکمت، شاگرد خواجه نصیر و در فقه استاد وی بود.<ref>خوانساری، روضات الجنات، ۱۳۹۰ق، ج۶، ص۳۰۲.</ref>

# [[قطب الدین شیرازی]] (متوفی ۷۱۰ق)، زمانی که خواجه به‌همراه هلاکو به قزوین رفت، با خواجه همراه شد، با او به مراغه رفت و شاگرد خواجه نصیر در علم هیئت، ریاضی، فلسفه و طب شد. خواجه او را قطب فلک الوجود می‌خواند.<ref>مدرسی رضوی، احوال و آثار خواجه نصیرالدین، ۱۳۵۴ش، ص۲۴۱و۲۴۲.</ref>

# کمال الدین عبدالرزاق شیبانی بغدادی (۶۴۲–۷۲۳ ق) معروف به ابن الفُوَطی، از تاریخ‌نویسان قرن هفتم است و کتاب‌های «معجم الآداب» و «الحوادث الجامعه» از آثار اوست. او کتابداری کتابخانه رصدخانه مراغه و در اواخر عمر، کتابخانه مُستَنصریه را بر عهده داشت.<ref>مدرسی رضوی، احوال و آثار خواجه نصیرالدین، ۱۳۵۴ش، ص۲۵۲تا۲۵۷.</ref>

# [[عماد الدین حربوی]] معروف به ابن الخَوّام (۶۴۳–۷۲۸ ق)، در حساب و طب سرآمد زمان خود بوده و کتاب‌های «فوائد بهائیه فی قواعد حسابیه» و «مقدمه‌ای در طب» از او بر جای مانده است.<ref>مدرسی رضوی، احوال و آثار خواجه نصیرالدین، ۱۳۵۴ش، ص۲۵۷تا۲۶۱.</ref>