عصمت امامان: تفاوت میان نسخه‌ها
←گستره
(←گستره) |
|||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
==گستره== | ==گستره== | ||
علمای امامیه براین باورند که [[امامان شیعه]] همچون [[پیامبران]]، از هر گونه [[گناهان کبیره|گناه کبیره]] و صغیره، خواه از روی عمد خواه از روی سهو و فراموشی، و از هرگونه خطا و اشتباه معصوم و مصونند.<ref>برای نمونه نگاه کنید به مفید، تصحیح اعتقادات الامامیه، ۱۴۱۴ق، ص۱۲۹؛ علامه حلی، نهج الحق و کشف الصدق، ۱۹۸۲م، ص۱۶۴؛ فیاض لاهیجی، سرمایه ایمان، ۱۳۷۲ش، ص۱۱۵؛ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۵،ص۲۰۹، ۳۵۰ و ۳۵۱.</ref> از نظر آنان، ائمه(ع) در تمام طول عمر، پیش و پس از امامت، معصومند.<ref>علامه حلی، نهج الحق و کشف الصدق، ۱۹۸۲م، ص۱۶۴؛ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۵،ص۲۰۹، ۳۵۰ و ۳۵۱.</ref> [[عبدالرزاق لاهیجی|فیاض لاهیجی]]، افزون بر عصمت از گناه و خطا، عصمت از عیوب جسمانی، روانی، عقلانی و نَسَبی را در امام شرط دانسته و بر آن است امام نباید به بیماری‌های جسمانی | علمای امامیه براین باورند که [[امامان شیعه]] همچون [[پیامبران]]، از هر گونه [[گناهان کبیره|گناه کبیره]] و صغیره، خواه از روی عمد خواه از روی سهو و فراموشی، و از هرگونه خطا و اشتباه معصوم و مصونند.<ref>برای نمونه نگاه کنید به مفید، تصحیح اعتقادات الامامیه، ۱۴۱۴ق، ص۱۲۹؛ علامه حلی، نهج الحق و کشف الصدق، ۱۹۸۲م، ص۱۶۴؛ فیاض لاهیجی، سرمایه ایمان، ۱۳۷۲ش، ص۱۱۵؛ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۵،ص۲۰۹، ۳۵۰ و ۳۵۱.</ref> از نظر آنان، ائمه(ع) در تمام طول عمر، پیش و پس از امامت، معصومند.<ref>علامه حلی، نهج الحق و کشف الصدق، ۱۹۸۲م، ص۱۶۴؛ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۵،ص۲۰۹، ۳۵۰ و ۳۵۱.</ref> [[عبدالرزاق لاهیجی|فیاض لاهیجی]]، افزون بر عصمت از گناه و خطا، عصمت از عیوب جسمانی، روانی، عقلانی و نَسَبی را در امام شرط دانسته و بر آن است امام نباید به بیماری‌های جسمانی مُزْمِن یا نفرت آور، مانند جُذام و لالی، یا عیوب نفسانی مانند [[بخل]]، [[خساست|خسیس بودن]] و خشونت، یا بیماری‌های عقلانی مانند دیوانگی، نادانی، فراموشی و عیوب نسبی مبتلا باشد. دلیل او این است که این عیوب موجب نفرت و عدم رغبت مردم به ائمه(ع) می‌شود و با [[مفترض الطاعة|وجوب اطاعت از آنها]] ناسازگار است.<ref>فیاض لاهیجی، گوهر مراد، ۱۳۸۳ش، ص۴۶۸ و ۴۶۹؛ فیاض لاهیجی، سرمایه ایمان، ۱۳۷۲ش، ص۱۱۵.</ref> | ||
[[شیخ مفید]]، ترک امر [[مستحب]] از امام از روی سهو را عقلا جایز دانسته است؛ اما معتقد است امامان در طول زندگانی خود هیچ مستحبی را ترک نکردند.<ref> مفید، تصحیح اعتقادات الامامیه، ۱۴۱۴ق، ص۱۲۹ و۱۳۰.</ref> | [[شیخ مفید]]، ترک امر [[مستحب]] از امام از روی سهو را عقلا جایز دانسته است؛ اما معتقد است امامان در طول زندگانی خود هیچ مستحبی را ترک نکردند.<ref> مفید، تصحیح اعتقادات الامامیه، ۱۴۱۴ق، ص۱۲۹ و۱۳۰.</ref> | ||
[[عبدالله جوادی آملی]] عصمت را بر دو نوع عملی و علمی تقسیم کرده و ائمه(ع) را جامع هر دو نوع دانسته است. به گفته او، همان‌طور که رفتار امامان مطابق با حق است، [[علم امام|علم آنها]] نیز حق و برخاسته از | [[عبدالله جوادی آملی]] عصمت را بر دو نوع عملی و علمی تقسیم کرده و ائمه(ع) را جامع هر دو نوع دانسته است. به گفته او، همان‌طور که رفتار امامان مطابق با حق است، [[علم امام|علم آنها]] نیز حق و برخاسته از مَبدئی است که هیچ‌گونه اشتباه و سهو و فراموشی در آن راه ندارد.<ref>جوادی آملی، وحی و نبوت در قرآن، ۱۳۸۵ش، ص۱۹۸ و ۱۹۹.</ref> از نظر وی، هر کسی به مرحله عصمت علمی نائل شود، از وسوسه‌های شیطان محفوظ است و [[شیطان]] نمی‌تواند در اندیشه او دَخْل و تصرفی کند.<ref> جوادی آملی، وحی و نبوت در قرآن، ۱۳۸۵ش، ص۲۰۰.</ref> | ||
[[علی ربانی گلپایگانی]]، کلام‌پژوه، عصمت عملی را همان عصمت از گناه و عصمت علمی را دارای مراتب ذیل دانسته است: | [[علی ربانی گلپایگانی]]، کلام‌پژوه، عصمت عملی را همان عصمت از گناه و عصمت علمی را دارای مراتب ذیل دانسته است: | ||