ورام بن ابی فراس حلی: تفاوت میان نسخه‌ها
←خصوصیات علمی و اخلاقی
| خط ۵۶: | خط ۵۶: | ||
==خصوصیات علمی و اخلاقی== | ==خصوصیات علمی و اخلاقی== | ||
ورّام ابتدا به امیری لشکر رسید ولی پس از چندی از همه مناصب خود دست کشید و راه زهد و عبادت و درس و بحث را در پیش گرفت.<ref>لسان المیزان، ج۶، ص۲۱۸؛ مستدرکات اعیان الشیعة، ج ۱،ص۲۴۹.</ref> شیخ [[منتجب الدین رازی]] در [[الفهرست (منتجب الدین رازی)|الفهرست]] از او با عنوان امیر زاهد و [[فقیه]] یاد کرده و نوشته که او را در [[حلّه]] دیده است.<ref>منتجب‌الدین رازی، الفهرست، ص۱۲۹.</ref> | ورّام ابتدا به امیری لشکر رسید ولی پس از چندی از همه مناصب خود دست کشید و راه [[زهد]] و [[عبادت]] و درس و بحث را در پیش گرفت.<ref>عسقلانی، لسان المیزان، ۱۳۹۰ق، ۱۹۷۱م، ج۶، ص۲۱۸؛ مستدرکات اعیان الشیعة، ج ۱،ص۲۴۹.</ref> شیخ [[منتجب الدین رازی]] در [[الفهرست (منتجب الدین رازی)|الفهرست]] از او با عنوان امیر زاهد و [[فقیه]] یاد کرده و نوشته که او را در [[حلّه]] دیده است.<ref>منتجب‌الدین رازی، الفهرست، ص۱۲۹.</ref> | ||
[[ابن طاووس]] در برخی آثار خود، همچون [[الامان من اخطار الاسفار والازمان]] تصریح کرده که ورّام جد مادری اوست.<ref>سید بن طاووس، امان الاخطار، ص۱۰۳.</ref> وی نوشته است که جدش تأثیر بسیاری در زندگی علمی وی داشته<ref>سید بن طاووس، کشف المحجة لثمرة المهجة، ص۱۰۹.</ref> و از کسانی بوده که رفتارشان سرمشق دیگران است. ابن طاووس همچنین از ارادت ورّام به [[اهل بیت]] [[پیامبر اسلام]] سخن گفته است. زیرا [[وصیت]] کرده بود که پس از مرگش عقیقی که نام [[امامان شیعه|امامان]] برآن نقش بسته در دهانش بگذارند. سید بن طاووس افزوده که چون به این کار او اطمینان داشته خود او نیز چنین وصیتی کرده است.<ref>سید بن طاووس، فلاح السائل،۱۴۰۶ق، ص۷۵.</ref> | [[ابن طاووس]] در برخی آثار خود، همچون [[الامان من اخطار الاسفار والازمان]] تصریح کرده که ورّام جد مادری اوست.<ref>سید بن طاووس، امان الاخطار، ص۱۰۳.</ref> وی نوشته است که جدش تأثیر بسیاری در زندگی علمی وی داشته<ref>سید بن طاووس، کشف المحجة لثمرة المهجة، ص۱۰۹.</ref> و از کسانی بوده که رفتارشان سرمشق دیگران است. ابن طاووس همچنین از ارادت ورّام به [[اهل بیت]] [[پیامبر اسلام]] سخن گفته است. زیرا [[وصیت]] کرده بود که پس از مرگش عقیقی که نام [[امامان شیعه|امامان]] برآن نقش بسته در دهانش بگذارند. سید بن طاووس افزوده که چون به این کار او اطمینان داشته خود او نیز چنین وصیتی کرده است.<ref>سید بن طاووس، فلاح السائل،۱۴۰۶ق، ص۷۵.</ref> | ||