سال هجری قمری: تفاوت میان نسخه‌ها
←ماه‌های سال قمری: اصلاح ارقام
(←ماه‌های سال قمری: اصلاح ارقام) |
|||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
سال هجری قمری شامل دوازده ماه است<ref>نگاه کنید به: مسعودی، مروج الذهب، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۱۸۸-۱۸۹.</ref> و هر ماه ۲۹ یا ۳۰ روز دارد، اما اینکه کدام ماه ۲۹ روز و کدام‌یک ۳۰ روزه است، ترتیب و قاعده خاصی ندارد.<ref>عبداللهی، «معرفی دو تقویم دائمی جدید گاه‌شماری‌های هجری شمسی و هجری قمری»، ص۷۳۴، پانویس۲.</ref> با این حال در تقویم قمری قراردادی، ماه‌های فرد ۳۰ روزه و ماه‌های زوج ۲۹ روزه تعیین شده و ماه آخر در سال‌های کبیسه ۳۰روزه است.{{مدرک}} | سال هجری قمری شامل دوازده ماه است<ref>نگاه کنید به: مسعودی، مروج الذهب، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۱۸۸-۱۸۹.</ref> و هر ماه ۲۹ یا ۳۰ روز دارد، اما اینکه کدام ماه ۲۹ روز و کدام‌یک ۳۰ روزه است، ترتیب و قاعده خاصی ندارد.<ref>عبداللهی، «معرفی دو تقویم دائمی جدید گاه‌شماری‌های هجری شمسی و هجری قمری»، ص۷۳۴، پانویس۲.</ref> با این حال در تقویم قمری قراردادی، ماه‌های فرد ۳۰ روزه و ماه‌های زوج ۲۹ روزه تعیین شده و ماه آخر در سال‌های کبیسه ۳۰روزه است.{{مدرک}} | ||
تعداد روزهای سال قمری ده یا یازده روز از سال شمسی و میلادی (که ۳۶۵ روز دارند) کمتر است؛ از این‌رو تعداد روزهای سال قمری در سال‌های عادی ۳۵۴ روز و در سال‌های کَبیسه ۳۵۵ روز است.<ref>عبداللهی، «معرفی دو تقویم دائمی جدید گاه‌شماری‌های هجری شمسی و هجری قمری»، ص۷۳۵-۷۳۴، پانویس۳و۴.</ref> | تعداد روزهای سال قمری ده یا یازده روز از سال شمسی و میلادی (که ۳۶۵ روز دارند) کمتر است؛ از این‌رو تعداد روزهای سال قمری در سال‌های عادی ۳۵۴ روز و در سال‌های کَبیسه ۳۵۵ روز است.<ref>عبداللهی، «معرفی دو تقویم دائمی جدید گاه‌شماری‌های هجری شمسی و هجری قمری»، ص۷۳۵-۷۳۴، پانویس۳و۴.</ref>{{یاد|سال کبیسه به مدت ۳۶۶ روز است که تقریباً هر چهار سال یک بار رخ می‌دهد}} | ||
به گفته [[علی بن حسین مسعودی]]، تاریخ‌نگار قرن چهارم قمری، اعراب در [[جاهلیت|دوره جاهلیت]] هر سه سال، یک ماه به سال قمری اضافه می‌کرده‌اند و قرآن از این کار آنها به نَسیء (به تأخیر انداختن) یاد کرده و آن را نکوهش کرده است.<ref>مسعودی، مروج الذهب، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۱۸۹.</ref> | به گفته [[علی بن حسین مسعودی]]، تاریخ‌نگار قرن چهارم قمری، اعراب در [[جاهلیت|دوره جاهلیت]] هر سه سال، یک ماه به سال قمری اضافه می‌کرده‌اند و قرآن از این کار آنها به نَسیء (به تأخیر انداختن) یاد کرده و آن را نکوهش کرده است.<ref>مسعودی، مروج الذهب، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۱۸۹.</ref> | ||