خطبه ۱۴۳ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

  | مؤید روایی  =

}}

'''خطبه ۱۴۳ نهج البلاغه''' گفتاری از [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] که پس از [[استسقاء|نماز باران]] خوانده شده است.<ref>مغنیه، فی ظلال نهج‏ البلاغة، ۱۴۰۰ق، ج۲، ص۳۱۵.</ref> امام در این خطبه توصیه می‌کند که مردم در زمان بی‌آبی، نزد خداوند [[استغاثه]] کنند<ref>موسوی، شرح نهج ‏البلاغة، ۱۴۱۸ق، ج۲، ص۴۲۲.</ref> و به رحمت او پناه ببرند.<ref>جعفری، ترجمه و تفسیر نهج البلاغه، ۱۴۱۸ق، ج۲۴، ص۱۲۴.</ref>  

در بخشی از این خطبه امام اشاره دارد که پس از شنیدن فریاد حیوانات و ناله فرزندان و با امید به نعمت خداوند بیرون آمده‌اند و سپس [[دعا]] می‌کند که خداوند آن‌ها را از باران سیراب کند.<ref>نهج البلاغة، تصحیح صبحی صالح، خطبه ۱۴۳، ص۱۹۹.</ref> [[ابن‌میثم بحرانی]] از [[:رده:شارحان نهج البلاغه|شارحان نهج البلاغه]] این جملات امام را «جملاتی دلپذیر و رقت‌انگیز» توصیف می‌کند که هدف از آن «ابراز شوق به نزول رحمت، و اظهار امید به فضل و نعمت پروردگار» است.<ref>ابن‌میثم بحرانی، شرح نهج البلاغة،  

۱۴۰۴ق، ج۳، ص۱۸۶.</ref>

|+شماره خطبه در نسخه‌های مختلف نهج‌البلاغه

|-

|۱۴۳

|۱۴۳

|۱۷۰<ref>دشتی و محمدی، المعجم المفهرس لألفاظ نهج البلاغه، ۱۳۵۷ش، ص۵۱۱.</ref>

|}

{{نقل قول دوقلو طبقاتی تاشو

|شکل بندی عنوان=