دعای سمات: تفاوت میان نسخه‌ها

سمات جمع «سِمَه» به معنی علامت و نشانه است. گفته‌اند که چون نشانه‌های استجابت در این دعا بسیار است، به این نام نامیده شده است.<ref> دایرة المعارف شیعه، ج۷، ص۵۲۷ </ref> ویا به این جهت که نشانه‌های خداوند متعال در این دعا فراوان آمده است. و اسم دیگر آن (شُبّور) است  و وجه تسمیه آن به شبور یا به واسطه آن است که از ریشه «شَبَر»  به معنی عطا است، گویا این دعا عطائی است از جانب خداوند و یا آن که شبور به لغت عبرانی به معنی یوم سَبْت است یعنی دعای روز شنبه و یا آن که چون شبور به معنی بوق است و چون این دعا در بوق خوانده شده است به این اسم خوانده شده است . و کیفیّت آن بنابر  گزارش [[محمدباقر مجلسی|علامه مجلسی]]  در [[بحارالانوار]] <ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۸۷، ص۱۰۲.</ref>  این است که چون [[یوشع بن نون]] وصی [[حضرت موسی]] با عمالقه {{یاد| از فرزندان عملیق (عملاق ) ابن لاوَذبن اِرَم بن سام بن [[نوح]] بودند. آنان امتی بودند بزرگ با قامتی دراز و با تنومندی. دهخدا، لغتنامه}} برای جنگ با عمالقه مواجه شد فرمان داد که هر یک از خواص [[بنی‌اسرائیل|بنی اسرائیل]] کوزه‌هایی را همراه خود بردارند و شاخی از گوسفند که سوراخ باشد در نزدیک دهان خود نگه داشته و این دعا را به آهستگی در آن بخوانند که مبادا بعضی از [[شیطان|شیاطین]]، جن و انس استراق سمع کنند  و آن را فرا گیرند پس بنی اسرائیل شبانه آن چه را که یوشع علیه السلام گفته بود به جای آوردند . چون شب قریب صبح به پایان رسید آن کوزه ها را در میان لشگریان عمالقه انداخته و شکستند و چون صبح شد عمالقه را دیدند که با شکم باد کرده (گویی تنه‌هاى نخل‌هاى ميان تهى‌اند) مرده‌اند.<ref>http://askdin.com/thread/دعای-سمات-دعاشناسی-اهل-بیت-علیهم-السلام.