confirmed، protected، templateeditor
۷٬۸۷۷
ویرایش
(←محتوا) |
|||
خط ۲۳: | خط ۲۳: | ||
==نشانه امامت== | ==نشانه امامت== | ||
{{اصلی|ودایع امامت}} | {{اصلی|ودایع امامت}} | ||
بنا بر نقلهای فراوان، مصحف فاطمه(س) چونان میراثی در نزد [[امامان شیعه]] بوده است و آنان در پایان عمرشان، آن را به امام بعدی تحویل میدادند. در برخی روایات، همراه داشتن مصحف از نشانههای [[امامت]] به شماره آمده است. ازاین رو، مصحف فاطمه، مجموعهای آکنده از حقایق الهی است که پیک ربانی آنها را بر حضرت فاطمه قرائت کرده و [[امیرمؤمنان]] آن را نوشته و پس از حضرت علی(ع) نزد فرزندانش (امامان شیعه) به میراث مانده و اکنون نزد [[امام دوازدهم]] است.<ref>آقابزرگ تهرانی، الذریعة، ج۲۱، ص۱۲۶؛ مهدویراد، «مصحف فاطمه»، | بنا بر نقلهای فراوان، مصحف فاطمه(س) چونان میراثی در نزد [[امامان شیعه]] بوده است و آنان در پایان عمرشان، آن را به امام بعدی تحویل میدادند. در برخی روایات، همراه داشتن مصحف از نشانههای [[امامت]] به شماره آمده است. ازاین رو، مصحف فاطمه، مجموعهای آکنده از حقایق الهی است که پیک ربانی آنها را بر حضرت فاطمه قرائت کرده و [[امیرمؤمنان]] آن را نوشته و پس از حضرت علی(ع) نزد فرزندانش (امامان شیعه) به میراث مانده و اکنون نزد [[امام دوازدهم]] است.<ref>آقابزرگ تهرانی، الذریعة، ج۲۱، ص۱۲۶؛ مهدویراد، «مصحف فاطمه»، ص۶۹-۷۰.</ref> | ||
در روایتی آمده است در مجلسی که جمعی از [[محدث|محدثان]] در محضر [[امام صادق(ع)]] بودند، یکی از محدثان به ادعای [[عبدالله محض|عبدالله بن حسن]] مبنی بر امامتِ بنیحسن اشاره کرد! امام صادق(ع) پس از سخنانی فرمود:... به خدا قسم (در حالی که با دست به سینهاش اشاره میکرد) اسرار نبوت و نیز شمشیر و زره [[رسول الله]] در نزد ما است. و به خدا قسم مصحف فاطمه(س) در نزد ما است.<ref>صفار، بصائر الدرجات، ۱۴۰۴ق، ص۱۵۳; مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۶، ص۴۰. </ref> | در روایتی آمده است در مجلسی که جمعی از [[محدث|محدثان]] در محضر [[امام صادق(ع)]] بودند، یکی از محدثان به ادعای [[عبدالله محض|عبدالله بن حسن]] مبنی بر امامتِ بنیحسن اشاره کرد! امام صادق(ع) پس از سخنانی فرمود:... به خدا قسم (در حالی که با دست به سینهاش اشاره میکرد) اسرار نبوت و نیز شمشیر و زره [[رسول الله]] در نزد ما است. و به خدا قسم مصحف فاطمه(س) در نزد ما است.<ref>صفار، بصائر الدرجات، ۱۴۰۴ق، ص۱۵۳; مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۶، ص۴۰. </ref> |