علی بن یقطین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۵۵: | خط ۵۵: | ||
در مورد [[ایمان]] و پارسایی علی بن یقطین روایات بسیاری آمده، از جمله اینکه امام کاظم(ع)، [[بهشت]] را برای او تضمین کرده است.<ref>کشی، رجال کشی، ۱۴۰۴ق، ص۲۰۴-۲۰۵.</ref> | در مورد [[ایمان]] و پارسایی علی بن یقطین روایات بسیاری آمده، از جمله اینکه امام کاظم(ع)، [[بهشت]] را برای او تضمین کرده است.<ref>کشی، رجال کشی، ۱۴۰۴ق، ص۲۰۴-۲۰۵.</ref> | ||
داستان برخورد عتاب‌آلود امام کاظم(ع) با او به سبب بی اعتنایی‌ای که به [[صفوان بن مهران جمال|صفوان جمال]] کرده بود و پذیرفته شدنش با انجام مأموریتی که امام به او داد در کتب روایی و تاریخی مشهور است. <ref>مجلسی، بحارالانوار،۱۴۰۳ق، ج۴۸، ص۸۵؛ جمعی از نو یسندگان، دانش نامه امام کاظم، ناشر پایگاه تخصصی عاشورا،ص۳۵۹.</ref> | |||
=== نزد علما === | === نزد علما === | ||
عالمان شیعی نظیر [[احمد بن علی نجاشی|نجاشی]]، [[شیخ طوسی]]، [[علامه حلی]]، [[ابن شهر آشوب]]، [[عبدالله مامقانی|مامقانی]] و [[سیدابوالقاسم خویی]] وی را از خواصّ [[فهرست اصحاب امام کاظم(ع)|یاران امام کاظم(ع)]] شمرده‌اند که جایگاه والایی نزد آن امام داشته و هیچ کس سرزنشی نسبت به او گزارش نکرده است. این افراد علی بن یقطین را فردی دارای کتاب، [[فقیه]]، [[کلام|متکلم]]، [[ثقه]]، جلیل القدر و مورد اعتماد توصیف کرده‌اند.<ref>نجاشی، رجال نجاشی، ۱۴۱۵ق، ص۴۵.</ref><ref>طوسی، الفهرست، ۱۳۵۱ش، ص۱۵۴.</ref><ref>حلی، خلاصة الاقوال، مؤسسة نشر الفقاهة، ص۱۷۴؛ ابن شهرآشوب، معالم العلماء، ۱۳۸۰ق، ص۹۹.؛ خویی، معجم رجال الحدیث، ۱۴۱۳ق، ج۱۳، ص۲۴۲ و ۲۴۳.</ref> | عالمان شیعی نظیر [[احمد بن علی نجاشی|نجاشی]]، [[شیخ طوسی]]، [[علامه حلی]]، [[ابن شهر آشوب]]، [[عبدالله مامقانی|مامقانی]] و [[سیدابوالقاسم خویی]] وی را از خواصّ [[فهرست اصحاب امام کاظم(ع)|یاران امام کاظم(ع)]] شمرده‌اند که جایگاه والایی نزد آن امام داشته و هیچ کس سرزنشی نسبت به او گزارش نکرده است. این افراد علی بن یقطین را فردی دارای کتاب، [[فقیه]]، [[کلام|متکلم]]، [[ثقه]]، جلیل القدر و مورد اعتماد توصیف کرده‌اند.<ref>نجاشی، رجال نجاشی، ۱۴۱۵ق، ص۴۵.</ref><ref>طوسی، الفهرست، ۱۳۵۱ش، ص۱۵۴.</ref><ref>حلی، خلاصة الاقوال، مؤسسة نشر الفقاهة، ص۱۷۴؛ ابن شهرآشوب، معالم العلماء، ۱۳۸۰ق، ص۹۹.؛ خویی، معجم رجال الحدیث، ۱۴۱۳ق، ج۱۳، ص۲۴۲ و ۲۴۳.</ref> | ||