حجة الوداع: تفاوت میان نسخه‌ها
←آغاز سفر و احرام
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
در منابع [[اهل سنت و جماعت| اهل سنت]] آمده است که آن حضرت یک شب را در [[میقات]] [[مسجد ذوالحلیفه|ذوالْحُلَیفه]] گذراند و سپس به سوی مکه حرکت کرد؛<ref>رجوع کنید به بخاری، ج۲، ص۱۴۷؛ ابو داود، ج۲، ص۳۷۵؛ بیهقی، ج۷، ص۸۳.</ref> اما طبق حدیث [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]]، آن حضرت در همان روزی که به [[میقات]] رسید، [[احرام|مُحرِم]] شد و شب را در میقات نماند.<ref>نیز رجوع کنید به کلینی، کافی، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۲۴۸ـ۲۴۹.</ref> | در منابع [[اهل سنت و جماعت| اهل سنت]] آمده است که آن حضرت یک شب را در [[میقات]] [[مسجد ذوالحلیفه|ذوالْحُلَیفه]] گذراند و سپس به سوی مکه حرکت کرد؛<ref>رجوع کنید به بخاری، ج۲، ص۱۴۷؛ ابو داود، ج۲، ص۳۷۵؛ بیهقی، ج۷، ص۸۳.</ref> اما طبق حدیث [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]]، آن حضرت در همان روزی که به [[میقات]] رسید، [[احرام|مُحرِم]] شد و شب را در میقات نماند.<ref>نیز رجوع کنید به کلینی، کافی، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۲۴۸ـ۲۴۹.</ref> | ||
در میقات، پیامبر(ص) آداب [[احرام]] را به مردم آموخت. ابتدا [[غسل]] کرد و برای [[حج قران|حج قِران]] مُحرم شد.<ref>کلینی، کافی، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۲۴۵؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۷، ص۱۱۱.</ref> جامه احرامش دو تکه پارچه پنبه‌ای ندوخته بافت [[یمن]] بود که به هنگام مرگ، [[کفن]] وی شد،<ref>کلینی، کافی، ۱۴۰۷، ج۴، ص۳۳۹.</ref> سپس [[نماز ظهر]] را در [[مسجد ذوالحلیفه|مسجد شجره]] به جا آورد<ref>کلینی، کافی، ۱۴۰۷ق،ج۴، ص۲۴۸ـ۲۴۹.</ref> و بر کوهان شترانی که برای [[قربانی]] به همراه داشت، علامت زد.<ref>واقدی، مغازی، ج۳، ص۱۰۹۰؛ فیروزآبادی، ص۷۰.</ref> | در میقات، پیامبر(ص) آداب [[احرام]] را به مردم آموخت. ابتدا [[غسل]] کرد و برای [[حج قران|حج قِران]] مُحرم شد.<ref>کلینی، کافی، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۲۴۵؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۷، ص۱۱۱.</ref> جامه احرامش دو تکه پارچه پنبه‌ای ندوخته بافت [[یمن]] بود که به هنگام مرگ، [[کفن]] وی شد،<ref>کلینی، کافی، ۱۴۰۷، ج۴، ص۳۳۹.</ref> سپس [[نماز ظهر]] را در [[مسجد ذوالحلیفه|مسجد شجره]] به جا آورد<ref>کلینی، کافی، ۱۴۰۷ق،ج۴، ص۲۴۸ـ۲۴۹.</ref> و بر کوهان شترانی که برای [[قربانی]] به همراه داشت، علامت زد.<ref>واقدی، مغازی، ج۳، ص۱۰۹۰؛ فیروزآبادی، ص۷۰.</ref>{{یاد| اِشعار: علامت نهادن بر شتر قربانى در حج. | ||
اشعار عبارت است از شكافتن كوهان شتر تا خونى بيرون آيد و نشانه‌اى بر قربانى بودن آن باشد.امام صادق(ع) در باره اشعار شتر می گوید: اِشعار به معنای چاک زدن كوهان شتر و آلوده كردن پشت آن به خون خودش می‌باشد ، تا بدین وسیله اعلام شود که پشت حیوان و سوار شدنش بر صاحبش حرام است و شیطان نيز قدرت ندارد آن را مسّ كند. <ref>موسسه دايرة المعارف فقه اسلامی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۱، ص۵۳۶؛ حرعاملی، وسائل الشیعه، الناشر مؤسسة آل البيت عليهم السلام لإحياء التراث ـ قم، ج۱۴، ص۱۴۸.</ref>}} | |||
بعدها مسلمانان در مسیر پیامبر(ص)، در جاهایی که آن حضرت [[نماز]] خوانده یا استراحت کرده بود، چند [[مسجد]] ساختند.<ref>رجوع کنید به مرجانی، ص۲۸۰ـ۲۹۰؛ سمهودی، ج۳، ص۱۰۰۱ـ۱۰۲۰.</ref> | بعدها مسلمانان در مسیر پیامبر(ص)، در جاهایی که آن حضرت [[نماز]] خوانده یا استراحت کرده بود، چند [[مسجد]] ساختند.<ref>رجوع کنید به مرجانی، ص۲۸۰ـ۲۹۰؛ سمهودی، ج۳، ص۱۰۰۱ـ۱۰۲۰.</ref> | ||