محمدتقی آقا نجفی اصفهانی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''شیخ‎محمدتقی رازی آقا نَجَفی،'''  (1262-1332ق/1846-1914م)، عالم بزرگ شیعی ایرانی. وی تحصیلات خود در شهرهای اصفهان و نجف و در نزد علمایی همچون میرزامحمدحسن شیرازی وشیخ‎مهدی کاشف‎الغطاء به اتمام رسانید و به اصفهان بازگشت.ایشان در این شهر، در کمک به مردم، رفع ستم از ایشان و تأمین وسایل آسایش آنانو اجرای حدود شرعی، کوشا بود، آقا نجفی به ناصرالدین‎شاه و دستگاه حکومت او بی‎اعتنا بود و با ظل‎السلطان فرزند شاه که حاکم اصفهان محسوب می شد،همواره درگیر بود.از ایشان آثار بسیاری که برخی تعداد آن را بیش از 100 مورد می دانند بر جای مانده است.

پدر وی‎محمدباقرآقا نجفی اصفهانی از دانشمندان روزگار خود بود و جد وی شیخ‎محمدتقی رازی نویسنده هدایه‎المسترشدین، مقام اجتهاد و رهبری داشت. نیاکان آقانجفی از ایوانکی سمنان بودند. جدش در آغاز جوانی به عراق رفت و پس از سالها تحصیل علم، اصفهان را برای سکونت و فعالیتهای دینی برگزید و در آنجا حوزه درسی دایر کرد.  

آقانجفی در 22 ربیع‎الثانی 1262ق/19 مارس 1846م در اصفهان زاده شد. مقدمات علوم را در محضر پدرش فرا گرفت و پس از آن به نجف رفت و درآنجا به تحصیل علم ادامه داد. از محضر میرزامحمدحسن شیرازی که زمانی در اصفهان از شاگردان جدّ خود او بود و نیز شیخ‎مهدی کاشف‎الغطاء و شیخ‎راضی نجفی بهره گرفت تا به مقام اجتهاد رسید.  

آقانجفی پس از تکمیل تحصیل خود در نجف، به اصفهان بازگشت و هم در زمان حیات پدر مرجعیت عام یافت و صاحب نفوذ و قدرت معنوی فراوان شد. او را به عنوان «جامع علوم معقول و منقول» شناخته و به قوّت حافظه، حضور ذهن، نکته‎گویی، سخاوت و شجاعت ستوده‎اند.  

طی دوران مرجعیت و حکومت شرعی و عرفی خود در اصفهان، در کمک به مردم، رفع ستم از ایشان و تأمین وسایل آسایش آنان کوشا بود، حدود شرعی را اجرا می‎کرد و نسبت به حُسن جریان زندگانی و تحصیل طلاب علومِ دینی اهتمام می‎ورزید.  

آقا نجفی به ناصرالدین‎شاه و دستگاه حکومت او بی‎اعتنا بود و با ظل‎السلطان فرزند شاه که حاکم اصفهان بود و بسیار بر مردم ستم می‎کرد، همواره درگیر بود، اما در واقع قدرت او از قدرت حاکم اصفهان افزون‎تر بود. ظل‎السلطان، اقانجفی را مانع تاخت و تاز، چپاول و تجاوز خود می‎یافت. مأموران استعماری انگلستان نیز که برای بسط تسلط دولت متبوع خود بر ایران، برنامه‎های گسترده داشتند و قدرت اجتماعی آقانجفی را مانع اجرای نقشه‎های خویش می‎یافتند، از او بیمناک بودند. همه این کسان و عمّال ایشان، در تضعیف وی بسیار کوشیدند و چون مردم به او اقبال و علاقه داشتند، کاری از پیش نبردند.  

==انتقال به تهران==  

مخالفان ایشان، یک‎بار توانستند با تحریک ناصرالدین‎شاه و ترساندن وی، که خود نیز از اقانجفی بیمناک بود و توسعه نفوذ وی و بی‎باکی او در اجرای حدود شرعی را تعرضی نسبت به حدود اختیارات و قدرتهای خود میشمرد، فرمان انتقال آقانجفی به تهران را از وی بگیرند، اما آقانجفی در تهران هم، علاوه بر دایر ساختن حوزه درسی، به مبارزه سیاسی و روشن ساختن ذهن مردم نسبت به فساد دربار و نظام حاکم و سرانجام مداخلات بیگانگان در امور کشور ادامه داد و چون خطر فعالیت وی در پایتخت برای رژیم بیشتر بود، او را به اصفهان بازگردادند. همانند این حادثه در 1321ق/1903م در هنگام سلطنت مظفرالدین‎شاه نیز تکرار شد.  

آقانجفی در جنبش تنباکو از آغازگران مبارزه بود. به تهدیدات ظل‎السلطان و شاه اعتنا نکرد و پرچم مخالفت را از دست ننهاد.  

وی در 11 شعبان 1332ق/5 ژوئیه 1914م در اصفهان درگذشت و در جوار مرقد امام‎زاده احمد، علی‎المشهور نواده امام‎باقر(ع)، به خاک سپرده شد.  

آقا نجفی آثار بسیار از خود به جای گذاشت. تعداد آثار او را برخی بیش از 100 مورد دانسته‎اند. ازجمله اثار مهم وی، این رسایل و کتاها را می‎توان نام برد:  

*الاجتهادوالتقلید؛  

*اسرارالآیات؛

*اسرارالشریعه؛

*اصول‎الدین و انوارالعارفین؛

*بحرالحقائق،

*تأویل‎الآیات‎الباهره فی‎العتره‎الطاهره.  

*امین، محسن، اعیان‎الشیعه، بیروت، دارالتعارف، 1983م، 9/19؛  

*بامداد، مهدی، تاریخ رجال ایران، تهران، زوار، 1347-1353ش، 3/326-327؛  

*تیموری، ابراهیم، تحریم تنباکو، تهران، جیبی، 1361ش، صص 78-79؛  

*زرکلی، خیرالدین، الاعلام، بیروت، دارالعلم للملایین، 1984، 6/63؛  

*قمی، عباس، الکنی والالقاب، تهران، مکتبه‎الصدر، 1397ق، 2/6؛  

*کحاله، عمررضا، معجم‎المؤلفین، بیروت، داراحیاءالتراث‎العربی، 9 و 10/133-134؛