الرضا من آل محمد: تفاوت میان نسخه‌ها
imported>Fouladi جزبدون خلاصۀ ویرایش |
imported>Fouladi بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
البته آنها چون جای پای خود را استوار ساختند، بیش از امویان بر هاشمیان و بر مردم ستم کردند.<ref>شهیدی، سیدجعفر، 1384، ص 73.</ref> | البته آنها چون جای پای خود را استوار ساختند، بیش از امویان بر هاشمیان و بر مردم ستم کردند.<ref>شهیدی، سیدجعفر، 1384، ص 73.</ref> | ||
ظاهراً قبل از عباسیان، [[زید بن علی]] نیز چنین شعاری داشته است چنانکه از [[امام صادق]] (ع) روایت شده است که :خدا عمویم زید را بیامرزد! او مردم را به [[الرضا من آل محمد]] می خواند و اگر پیروز می شد به وعده وفا می کرد. چون می خواست خروج کند با من مشورت کرد. بدو گفتم: عمو! اگر راضی می شوی کشته گردی و در کناسه [[کوفه]] بردار شوی خود می دانی.<ref>عیون اخبار الرضا، ج 1، صص 194-195؛ به نقل شهیدی، ص 37.</ref> | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
<references /> | <references /> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
*شهیدی، سیدجعفر، زندگانی امام صادق جعفر بن محمد (ع)، تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی، 1384. | *شهیدی، سیدجعفر، زندگانی امام صادق جعفر بن محمد (ع)، تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی، 1384. | ||
نسخهٔ ۶ ژوئیهٔ ۲۰۱۳، ساعت ۰۸:۳۲
الرضا من آل محمد، شعار عباسيان بود که در آغاز كار، براى به دست آوردن دل دوستداران خاندان پيامبر ستمهايى را كه سفيانيان و مروانيان بر آنان روا داشتند يادآور مى‌شدند و دعوى زنده كردن سنت رسول خدا (ص) را داشتند.[۱] آنها در آغاز مردم را به خلافت خود نخواندند و گفتند خلافت خاص خاندان رسول خدا است و مردم باید کسی را از آن خانواده به حکومت بپذیرند که مسلمانان به حکومت او راضی باشند. بدین رو مردم را به «الرضا من آل محمد» خواندند.[۲]
البته آنها چون جای پای خود را استوار ساختند، بیش از امویان بر هاشمیان و بر مردم ستم کردند.[۳]
ظاهراً قبل از عباسیان، زید بن علی نیز چنین شعاری داشته است چنانکه از امام صادق (ع) روایت شده است که :خدا عمویم زید را بیامرزد! او مردم را به الرضا من آل محمد می خواند و اگر پیروز می شد به وعده وفا می کرد. چون می خواست خروج کند با من مشورت کرد. بدو گفتم: عمو! اگر راضی می شوی کشته گردی و در کناسه کوفه بردار شوی خود می دانی.[۴]
پانویس
منابع
- شهیدی، سیدجعفر، زندگانی امام صادق جعفر بن محمد (ع)، تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی، 1384.