ربوبیت: تفاوت میان نسخه‌ها

گفته شده که واژه «رب» و صفت ربوبیت به صورت مطلق (بدون اضافه به چیزی) تنها برای خداوند به کار می‌رود؛<ref>شیخ طوسی، التبیان، دار احیاء التراث العربی، ج۱، ص۳۲ و ج۲، ص۴۷۲؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص۹۵؛ فراهیدی، کتاب العین، ۱۴۰۹ق، ج۸، ص۲۵۶؛ راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ۱۴۱۲ق، ص۳۳۶؛ ابن‌منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۳۹۹.</ref> زیرا به کارگیری این صفت و واژه به صورت مطلق، مالکیت همه مخلوقات را دربردارد.<ref>شیخ طوسی، التبیان، دار احیاء التراث العربی، ج۲، ص۴۷۲.</ref> بر این اساس، واژه رب در صورت اضافه به چیزی، می‌تواند برای دیگران (یعنی جز خدا) هم استفاده شود؛ مانند رب الابل (مالک شتر) و رب الدار (مالک خانه).<ref>شیخ طوسی، التبیان، دار احیاء التراث العربی، ج۱، ص۳۲ و ج۲، ص۴۷۲ و ج۵، ص۳۳۴؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص۹۵؛ فراهیدی، کتاب العین، ۱۴۰۹ق، ج۸، ص۲۵۶؛ راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ۱۴۱۲ق، ص۳۳۶؛ ابن‌منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۳۹۹.</ref>[[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبائی]] نویسنده [[المیزان فی تفسیر القرآن (کتاب)|تفسیر المیزان]] معتقد است که از عبارت «أَنَا رَبُّکمُ الْأَعْلی»<ref> سوره نازعات، آیه ۲</ref> که قرآن از زبان [[فرعون]] خطاب به مصریان نقل می‌کند بر‌می‌آید که او خود را ربّ و پروردگار مردم [[مصر]] می‌پنداشت نه خدای مطلق.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ ق، ج۸، ص۲۲۳</ref>