جنة الخلد: تفاوت میان نسخه‌ها

کتب لغت، «خُلْد» را به‌معنای باقی ماندن در جایی بدون خروج از آن معنا کرده‌اند.<ref>حسینی زبیدی، تاج العروس‏، ۱۴۱۴ق، ج۴، ص۴۳۷.</ref> [[حسن مصطفوی]] واژه شناس مشهور قرآن اصل در این واژه را دوام وبقاء دانسته با این توضیح که دوام و بقاء در هر چیزی به تناسب همان چیز است؛ دوام در دنیا که جایگاه فنا و نیستی است به معنای طول عمر و درنگ طولانی است و در آخرت به معنای ابدیت است. <ref>مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ۱۳۶۸ ش، ج۳، ص۹۸.</ref>

خداوند در آیه ۱۵ و ۱۶ سوره فرقان، بهشت جاویدان را به پرهیزگاران و [[تقوا|اهل تقوا]] وعده داده که علاوه بر جاودانگی بهشت، ساکنان آن نیز جاودانه در آن باقی خواهند ماند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱۵، ص۳۹.</ref> برخی [[تفسیر قرآن|مفسران]] معتقدند اضافه شدن کلمه «جنت» به کلمه «خلد» دلالت بر این دارد که این بهشت، جاودانه بوده و نابود نخواهد شد.<ref>طباطبائی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۵، ص۱۸۹.</ref> طبق گزارش [[فضل بن حسن طبرسی|طبرسی]] در [[مجمع البیان فی تفسیر القرآن (کتاب)|مجمع‌البیان]]، برخی مفسران معتقدند که این بهشت، غیر از بهشتی است که [[آدم (پیامبر)|آدم(ع)]] در آن قرار داشت؛ چرا که آن بهشت جاودانه نبود.‏<ref>طبرسی، جمع البيان في تفسير القرآن، دارالمعرفة، ج1، ص194.</ref> به گفتۀ [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]]، برخی از مفسران جنة الخلد را با [[جنة المأوی]] به یک معنا گرفته‌اند؛ اما معنای درست‌تر آن است که جنة‌المأوی را بهشتی در برزخ در ظر بگیریم و جنة الخلد را بهشت جاودانِ پس از قیامت بدانیم که در جوارِ سدرة‌المنتهی و برای مؤمنان مهیا شده است و هیچ کس قبل از قیامت وارد آن نمی‌شود.<ref>مکارم شیرازی، الأمثل في تفسير كتاب الله المنزل، ج17،ص223.</ref>