confirmed، protected، templateeditor
۷٬۶۳۸
ویرایش
برائت از مشرکین (آیین): تفاوت میان نسخه‌ها
←مبانی فقهی: تکمیل پانویس
(ابرابزار) |
(←مبانی فقهی: تکمیل پانویس) |
||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
گزارش شده‌است که در جای جای مراسم [[حج]]، نفی شرک و برائت از مشرکان وجود دارد. [[رمی جمرات]] و [[تلبیه]] از بارزترین این مراسمات است که نفی [[شرک]] و برائت از آن در آن وجود دارد.<ref>ورعی، مبانی دینی و سیاسی برائت از مشرکین، ۱۳۷۹ش، ص ۹۱.</ref> | گزارش شده‌است که در جای جای مراسم [[حج]]، نفی شرک و برائت از مشرکان وجود دارد. [[رمی جمرات]] و [[تلبیه]] از بارزترین این مراسمات است که نفی [[شرک]] و برائت از آن در آن وجود دارد.<ref>ورعی، مبانی دینی و سیاسی برائت از مشرکین، ۱۳۷۹ش، ص ۹۱.</ref> | ||
امام خمینی در تشریح برائت از مشرکین، این مراسم را به اشکال گوناگونی می‌داند که باید به حسب زمان، انجام شود. بر همین اساس، بهترین زمان و مکان برای اجرای مراسم برائت از مشرکین، در ایام حج و در حرم است؛ چرا که در این صورت بیشترین تأثیر را خواهد داشت.<ref>خمینی، صحیفه امام، ج۲۰، ص۹۸.</ref> امام خمینی در این دستور العمل به اصول [[تولی]] و [[تبری]] استناد کرده‌است.<ref>دشتی، «برائت از مشرکین»، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۶۲۸ و ۶۳۰.</ref> | امام خمینی در تشریح برائت از مشرکین، این مراسم را به اشکال گوناگونی می‌داند که باید به حسب زمان، انجام شود. بر همین اساس، بهترین زمان و مکان برای اجرای مراسم برائت از مشرکین، در ایام حج و در حرم است؛ چرا که در این صورت بیشترین تأثیر را خواهد داشت.<ref>خمینی، صحیفه امام، ۱۳۷۸ش، ج۲۰، ص۹۸.</ref> امام خمینی در این دستور العمل به اصول [[تولی]] و [[تبری]] استناد کرده‌است.<ref>دشتی، «برائت از مشرکین»، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۶۲۸ و ۶۳۰.</ref> | ||
برخی از [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]] به این مراسم با توجه به ممنوعیت [[جدال|جدال در حج]]، اشکال کرده‌اند و در مقابل، [[مجتهد|فقهای شیعه]]، این مراسم و شکل کلی آن را غیر از جدال می‌دانند که سبب مخاصمه مسلمانان نخواهد شد.<ref>جمعی از نویسندگان، ره‌توشه حج، ۱۳۸۶ش، ج۲، ص۳۵۶.</ref> | برخی از [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]] به این مراسم با توجه به ممنوعیت [[جدال|جدال در حج]]، اشکال کرده‌اند و در مقابل، [[مجتهد|فقهای شیعه]]، این مراسم و شکل کلی آن را غیر از جدال می‌دانند که سبب مخاصمه مسلمانان نخواهد شد.<ref>جمعی از نویسندگان، ره‌توشه حج، ۱۳۸۶ش، ج۲، ص۳۵۶.</ref> | ||