محمدتقی بهجت: تفاوت میان نسخه‌ها

آیت الله محمد تقی بهجت از منظر ایجابی به سیاست می‌نگریست. وی درباره حکومت در دوره پس از [[غیبت امام زمان(عج)|غیبت]] می‌گوید «ایجاد حکومت اسلامی» [[واجب]] است «و توان اداره کشور را نیز داریم». تأکید او بر اقامه حکومت اسلامی در عصر غیبت، منوط بر اجرای کامل دستورات الهی و دوری جستن از مصلحت اندیشی‌هایی است که احیاناً منجر به تعطیلی احکام گردد. بهجت برخلاف کسانی که معتقد به تعویق افتادن وظایف اجتماعی و سیاسی [[معصوم|معصوم(ع)]] تا [[ظهور]] [[امام زمان(عج)]] هستند معتقد به جریان زندگی سیاسی شیعیان در عصر غیبت است. از این رو، بر فرد یا گروهی از مؤمنان واجب است که به اقامه چنین وظایفی قیام کنند. استدلال او بر چنین مدعایی، بر این فرض استوار است که «به دلیل عقلی و نقلی باید دین اسلام تا قیام [[قیامت]] باقی باشد و هر کس، دین دیگری غیر از [[اسلام]] بجوید، هرگز از او پذیرفته نمی‌گردد».<ref>فراتی، «آیت الله بهجت و زندگی سیاسی در عصر غیبت»، مجله علوم سیاسی.</ref>

براساس اسناد و مدارک موجود، گرچه اثری از بهجت در نهضت اسلامی مشاهده نمی‌شود، اما او همواره مؤید انقلاب و بر روحانیونی که به نهضت پیوسته‌اند تأثیر زیادی نهاده است. وی در اوایل دهه چهل بارها تأکید می‌کرد پهلوی دارد دین را از بین می‌برند. روزی شخصی به ایشان عرض کرد احتمال نمی‌دهید [[امام خمینی|آیت الله خمینی]] در مخالفت با شاه، تُندی می‌کند؟ وی در جواب فرمود: شما احتمال نمی‎دهید که خیلی کُند می‌رود؟

محمد هادی فقهی می‌افزاید: زمانی که آیت الله خمینی را تبعید کردند، ایشان در درس گفتند کسانی نیستند بروند این سران را بکُشند؟ علاوه بر این، روابط دوستانه‌ای که میان او و امام خمینی برقرار بود، همواره او را خیرخواه انقلاب و دعاگوی آن فقید می‌ساخت.<ref>فراتی، «آیت الله بهجت و زندگی سیاسی در عصر غیبت»، مجله علوم سیاسی.</ref>