سید رضی: تفاوت میان نسخهها
←سرودن شعر
جز (جایگزینی متن - '== پانویس ==↵{{پانویس۲}}' به '== پانویس == {{پانوشت}} == یادداشت == {{یادداشتها}}') برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
A.khorasani (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۷۰: | خط ۷۰: | ||
==سرودن شعر== | ==سرودن شعر== | ||
سید رضی در | ثعالبی (از ادیبان بزرگ، درگذشتهٔ ۴۲۹ق) سید رضی را شاعرترین فرد در میان طالبیان (خاندان ابوطالب، پدرِ امام علی(ع)) با وجود فراوانی شاعران در میان ایشان دانسته است.<ref>ثعالبی، یتیمة الدهر، ۱۴۲۰ق، ج۳، ص۱۵۵.</ref> به عقیده [[سید محسن امین]] شعر او بر دیگر جنبههایش غلبه کرده است.<ref>امین، أعیان الشیعة، ۱۴۰۳ق، ج۹، ص۲۱۸.</ref> او نخستین قصیده خود را کمی پس از ده سالگی سروده است.<ref>ثعالبی، یتیمة الدهر، ۱۴۲۰ق، ج۳، ص۱۵۵؛ ابن خلکان، وفیات الاعیان، ۱۹۷۱م، ج۴، ص۴۱۴.</ref> سید رضی با شاعرانی همچون [[متنبی]](۳۵۴-۳۰۳ق) و [[ابوالعلاء معری|ابوالعلاء معرّی]](۴۴۹-۳۶۳ق) همعصر بود.<ref>https://hawzah.net/fa/Magazine/View/3282/5127/46199/سیدرضی</ref> | ||
ابوحکیم المعلم عبدالله خبری (متوفای۴۷۶ق) بیش از ۶۳۰۰ بیت از اشعار او را در دیوانی گردآورده است. در سال ۳۸۵ق قطعهای از شعر او به دست [[صاحب بن عباد]] افتاد او کسی را به بغداد فرستاد تا از روی دیوان سید رضی نسخهای برایش ببرد. چون سید رضی از این کار آگاه شد، نسخهای از دیوان خود را برایش فرستاد.<ref>جعفری، سید رضی، ۱۳۷۵، ص۵۴-۵۳.</ref> | ابوحکیم المعلم عبدالله خبری (متوفای۴۷۶ق) بیش از ۶۳۰۰ بیت از اشعار او را در دیوانی گردآورده است. در سال ۳۸۵ق قطعهای از شعر او به دست [[صاحب بن عباد]] افتاد او کسی را به بغداد فرستاد تا از روی دیوان سید رضی نسخهای برایش ببرد. چون سید رضی از این کار آگاه شد، نسخهای از دیوان خود را برایش فرستاد.<ref>جعفری، سید رضی، ۱۳۷۵، ص۵۴-۵۳.</ref> | ||
انگیزه سید رضی در سرودن شعر، بیان زندگی [[علویان]] یا طالبیان محروم از حق و قدرت است. رثائیات، مراثی اوست برای بزرگان زمان یا دوستان و خویشاوندان و نیز مراثی شهدای [[کربلا]]. رضی در فخریات خود از عزت و شرف کهن یاد کرده و بدان بسی بالیده است.<ref>آیتی، | انگیزه سید رضی در سرودن شعر، بیان زندگی [[علویان]] یا طالبیان محروم از حق و قدرت است. رثائیات، مراثی اوست برای بزرگان زمان یا دوستان و خویشاوندان و نیز مراثی شهدای [[کربلا]]. رضی در فخریات خود از عزت و شرف کهن یاد کرده و بدان بسی بالیده است.<ref>آیتی، «ترجمه» در نهج البلاغه، ۱۳۷۷ش، ص۱۳.</ref> | ||
{{شعر۲ | {{شعر۲ |